HACKER KOD:66

ARTIK YETER

Şarkı önerisi: Hayelet sevgilim

Gözyaşlarım arasında ayrıldım Kemal Bey'den. Onun gözlerinin en derinine minnettar bir şekilde baktım.
Artık ben düşman istemiyordum.

Sen değil yeni Asel artık düşman istemiyor. Kod:66 olsaydı umrunda olmazdı. Dedi iç sesim.

Evet, yeni Asel artık düşman istemiyordu.

"Be-ben çok teşekkür ederim Kemal Bey. Şimdi Yağız'ı görebilir miyim?" Diye sordum. Sesim o kadar çaresiz çıkıyordu ki...

"Tamam kızım sen geç içeriye. Odasında zaten." Kemal Bey'e kafamı salladım. Kendime gelip ayakkabılarımı çıkardım. Hızla Yağız'ın odasına doğru ilerlemeye başladım. Daha önce çoğu kez geldiğim için odasının yerini biliyordum.

Kapısının önüne geldiğimde elimi kapı kulpunun üstüne koydum. Derin bir nefes alıp kafamı uzaktan beni izleyen Kemal Bey'e çevirdim. Bana güven verici bir gülümseme sundu.

Artık hiçbir şey daha kötüye gidemez diye düşündüm ve kapıyı araladım. Kapıyı açar açmaz kulağıma çok hoş bir müzik dolmuştu.

İçeri girip kapıyı arkamdan kapattım. Yağız bana sırtı dönük bir şekilde cam kenarında elindeki gitarla bir melodi çalıyordu. Onu rahatsız etmek istemediğimden mi yoksa melodinin bana huzur verdiğinden mi anlamadığım şekilde olduğum yerde durmaya devam ettim.

Şuan hissetiğim duyguları bir kelime ile anlatıcak olsam o kelime sanırım huzur olurdu...

Huzurun bu kadar yakınımda olacağını hiç tahmin etmemiştim. Oysa ben çocukluğumdan beri huzuru ulaşılamaz bir yükseklikte sanırdım.

Yağız'ın çaldığı melodi keskinleşirken kafasını gitardan kaldırdı ve camdan dışarı baktı,baktı ve baktı...

Şarkının sözlerini söylemeye başladığında kendimi artık ayakta duramayacak gibi hissediyordum.

Uçamam rüyalarında yanına
Sonsuzluk senle başladı
O küçük dünyamda
Unutma gittiğinde
Yarım kaldım...

"Hepimiz yarım kaldık" diye mırıldandım gözümden düşen bir yaş yanağımla buluşurken.

Çöllerdeyim yanıyorum
Kutuptayım üşüyorum
Ceza benim çekiyorum
Ne olur dön...

"Ceza senin değil. Hiçbir zaman senin olmadı..." diye mırıldandım tekrar. Bir süre daha orada öylece dikilip Yağız'ı dinledim. Hiç usanmadan çünkü biliyordum.

O acı çekiyordu...

Sevmesende beni özledim sesini
Git desemde yine gitmesen
Yıllardır çektiğim bu hasret mi çile mi ?
ceza mısın bana bi' bilsem...

Şarkıyı bitirdiğinde elindeki gitarı hızla yere fırlattı ve parçalanmasını sağladı. Ani bir refleksle ağzımdan kaçan çığlıkla hızla bana döndü. İşte o zaman gördüm, iste o zaman farkettim gözlerindeki asıl çaresizliği...

"Ne işin var senin burda?" Diye sordu buz gibi bir sesle.

Gözlerini bilerek gözlerime çıkarmıyor ve bu şekilde benden kaçtığını sanıyordu.

İleri doğru bir adım attığımda hızla elini kaldırdı ve durmamı sağladı.

"Yağız, konuşmamız lazım." Dedim yine aynı kırılgan sesimle. Bu zamana kadar Yağız'ın karşısında hep güçlü durmuştum. Ona hep derslerinde başarılı ve özgüvenli kız tarafımı göstermiştim ama bugün böyle olmayacaktı. Bugün Yağız'a gerçek Asel'i tüm gerçekleriyle gösterecektim. Bu onun hakkıydı. Çocukluk arkadaşını gerçek bir şekilde tanımak. O beni tanıdığını sanıyordu ama yanılıyordu. Ben yıllarca kendimi kapalı bir kutu içerisine hapsetmiştim ama bunu hiç kimse görmemişti veya görmek istememişti.