HACKER KOD:66

Özel Bölüm-1

Bir yıl sonra...

"Baba ben çıkıyorum." Diye bağırdım evden çıkmadan önce.

"Tamam kızım, kendine dikkat et." Deyip el salladı babam. Ona tatlı bir öpücük atıp dışarı çıktım. Üstümde tam yaza uygun mavi çiçekli bir elbise, beyaz bir çanta ve kahverengi çizmeler vardı.  Ateş ile birlikte piknik yapıcaktık. Piknikler her hafta rütinimiz haline gelmişti. Birbirimize zaman ayırdığımız gerçek dakikalarla doluydu piknikler. Zaten piknik denince insanın aklına sıcak bir aile tablosu gelmez miydi?

Sokağa çıkıp neşeyle zıplaya zıplaya ilerlemeye başladım. Mutluydum, sonuçta Ateş ile buluşucaktım. Hepimizin bir arada olduğu pikniğin üstünden neredeyse bir yıl geçmişti.

Hayatım sonunda düzene girmiş ve sonunda gerçek beni bulmuştum. Ve tabii diğer yarımı... onu... beni yakıp kavuran Ateş'imi...

Demekki bu dünyada mutlu olunabiliniyormuş. Bu kişi ben olsam bile..

Gülümseyerek etrafımda döndüm ve Ateş'in beni alacağı parka doğru ilerlemeye başladım. Beni yıllar önce terk ettiği parka...

Tabii unutmuştum. Yeni bembeyaz bir sayfa açmıştım ve o sayfaya çok güzel  bir resim çizicektim. O sayfada bütün ailemi çizicektim. Ne bir eksik ne bir fazla.

Bir yılda ne değişti diye sorarsanız çok bir şey olmadı. Bazı akşamlar ya bir açık bırakmışsak ve benim kod 66 olduğumu bulurlarsa diye düşmekten uyuyamadığım oldu ama artık bunlar önemli değil.

Parka geldiğimde derin bir nefes çektim içime. Gidip o banka oturdum.
Gözlerimi kapatıp yüzümü gökyüzüne çevirdim. Hep oldum olası sevmişimdir gökyüzünü izlemeyi, yağmurda ıslanmayı...

Kulaklarıma dolan korna sesiyle gözlerimi açtım ve gülümseyerek ayağa kalktım. Arabaya doğru koşmaya başladığımda arabadan çıktı ve bana kollarını açtı.

Hızla kollarına atladım. Bana sıkıca sarılıp etrafında döndürürken

"Gece'mm, beklettim mi seni?" Diye sordu.

"Hıhı"

"Hıhı mı?" Diye sordu gülerek.

"Hıhı" dedim tekrar. Onu güldürmek hoşuma gidiyordu.

Beni döndürmeyi bırakıp yere indirdi ve gözlerime ahenkle bakıp dudağıma tüy kadar hafif bir öpücük kondurdu.

"Özür dilerim o zaman." Dedi tatlı bir ifadeyle.

"Özrünüz kabul edilmiştir." Dedim hızla.

"Hadi o zaman." Diyerek arabayı gösterdi. Arabaya binip piknik yapacağımız alana doğru yola çıktık.
Kısa bir zaman sonra gelmiştik.

Yemyeşil çimlerin etrafında koşturdum öylece. Ateş'te bu halime bakıp gülüyordu. Ah ne güzel de gülüyordu.

Sofrayı serip hemen piknik sepetini açtım. Hava kararmak üzereydi zaten. Ateş'le güzel bir sohbetin içinde getirdiklerimizi yedik afiyetle.

Hava kararmış ve ay güzel yüzünü göstermişti bize. Yıldızlar gülümsüyordu bize sanki. Yumuşak çimlerin üstüne uzandım huzurla. Ateş'te yanıma uzanmıştı.

"Yıldızlar..." diye mırıldandım.

" Çok güzeller."

"Senin kadar değil." Dedi Ateş bilmiş bilmiş. Gülerek omzuna bir tane geçirdim.

"Hadi ama şu hayatta gece, yıldızlar ve ay kadar güzel çok az şey var."

"Çok az şey ver dedin, hiç yok demedin."

"Off" dedim en son. Ona laf yetiştiremeyeceğimi zaten biliyordum .

Ateş bir kolumu kaldırıp işaret parmağımla bir yıldızı işaret etti.

"Sana benziyor."

"Neden?"

"Tıpkı senin gibi parlak ve eşsiz çünkü. Diğerlerinin yanında hemen belli oluyor. Ya da ben sadece onu görüyorum.."

Kıkırdamam geceye karışırken Ateş'e iyice sokuldum ve kokusunu içime çektim.

"Biraz böyle kalalım mı?" Diye sordum.

"İstersen hep böylede kalabiliriz."

Güldüm...
O da güldü...

Gülüşlerimiz gecenin güzel karanlığına karıştı ve tekrar bizi buldu. Zaten hep böyle olurdu. Bizim olan bizi bulurdu. Değil mi?

Bir gün size ait olan kişi sizi bulucaktı. Bana bunu Ateş inandırmıştı. Bencil bana...
Sadece burnunun dikene giden eski bana...

Sizinde inanmadığız şeyleri inandırabilecek birileri olmalı ve olucakta...

O gece birlikte uyuduk, karanlıkta, sessizlikte ve en önemlisi yıldızların altında...

Nefeslerimiz birbirine karıştı tıpkı ruhlarımız gibi...

                            

                            SON

Birden bu hikayeye özel bölüm yazasım geldiiiii.

Sizi çok seviyorummm..

Byyy