HACKER KOD:66

UNUT

Şarkı önerisi: madrigal-Dip

1 ay sonra

Derinkuyu kolejinde okuyan Ceren Pınar isimli öğrenci 3 Mart tarihi ikindi vakitlerinde bir araba kazası nedeniyle beyin kanaması geçirdi. Kamera kayıtları ve ifadeler incelendiğinde bunu sınıf arkadaşını korumak amacıyla yaptığı ortaya çıktı. Genç kız hastanede bütün çabalara rağmen kurtarılamadı. Ailesine ve akrabalarına baş sağlığı diliyoruz

Bir aydır bütün manşetlerde Ceren vardı. Kendimi ilk defa bu kadar kötü hissediyordum. Her ne kadar yanımda Ateş de olsa bir noktada kendimi suçlamayı bırakamıyordum.

Bu bir ayda pek bir şey değişmemişti.
Benim hislerim dışında...

Bir aydır resmen kendimi heba etmiştim. Hoş Yağız'ın da benden bir farkı yoktu.

Hatırlıyorum.

Daha geçen Yağız'ın benim evime gelip
Aşk imkansız olan birçok şeyi mümkün kılar dediğini hatırlıyorum.

Doğru muydu?
Bilmiyordum. Ben aslında aşk neydi onu bile bilmiyordum. Ben asıl şimdi anlayorum. Ben Yağız'ı sevmediğim için değil, ben Yağız'ı haketmediğim için reddediyordum.

Ceren Yağız'ı hakediyordu. Ceren çok daha iyilerini hakediyordu.

Ama artık Ceren yoktu. Belki şimdi yanımda değildi ama o kalbimde hep var olucaktı.

Tuĝba ve arkadaşları ona zorbalık yaparken gördüğüm gün geldi aklıma. Yüzümde buruk bir gülümseme oluştu. Onu ordan almıştım ve bir kafeye gitmiştik.

Sonra bana sanane anlıyor musun? Sanane . Kendini arkadaşım olarak görüyorsun ama değilsin. Ben seni arkadaşlığı bırak bir insan olarak bile görmüyorum.diye bağırdığı gün geldi.

Daha sonra hastane bahçesinde hayatını anlattığı gün. Bana sarılıp hıçkıra hıçkıra ağlamıştı.

Yaralarını saramadın. Dedi iç sesim.
Onun yaralarını saramadın. Oysa o çok yaralıydı. O gün beyin kanaması geçirirken gördüğün Ceren'den fazla kan akmadı. Bu onun için hiçbir şeydi. Onun ruhu kanıyordu. Her gün, her saat ve her geçen dakika...

Babaannesi...
Babaannesi yıkılmıştı. Bu hayattaki tek varlığı ve tek yaşam amacı artık yoktu.
Öğrendiğinde "hayır, o daha çok küçük. Olamaz böyle bir şey. Daha dün kucağımda uyuyordu o . Hayır. Benim yavrum mutlu olamadı. O daha ablasının o yataktan kaltığını görücekti." Diye yakardığını hatırladım. Hatırlamak istemediğim daha bir çok şeyi hatırladım.

Yağız eve kapanmıştı. Aslında Ceren ile arasında çok bir bağ yoktu ama son zamanlarda onu üzmüş olmak ona suçlu hissettiriyordu.

Tuğba. Sinirle güldüm. Hiçbir şey hissetmedi. Ne bir suçluluk ya da üzüntü. Kaldığı yerden hayatına hiçbir şey olmamış gibi devam etti. Poyraz'ın da ondan bir farkı yok.

Sanırım en iyimiz Ateş. Ceren onun için hiç konuşmadığı bir sınıf arkadaşıydı. Bu süreçte benim hep yanımda olduğu için ona minnettardım.

"Unut" dedi iç sesim. "Unut ki yaraların iyileşsin."

"Unutucağım. Unutucağım ki yaralarımı sarabileyim..."

Derin bir nefes aldım ve önümde duran Derinkuyu kolejine baktım. Elimin üzerinde bir el hissettiğimde yüzümde buruk bir gülümseme oluştu.

"Nefesim."

"Gecem" ellerimizi birbirine kenetleyip okula doğru ilerlemeye başladık.

Sanırım artık gerçekten yeni bir sayfaya ihtiyacımız vardı.