HACKER KOD:66

TAM YENİDEN DERKEN

Şarkı önerisi : başa sar çünkü

Hayatta bazen bir çıkmaz sokağa girersin . Geriye dönemezsin ve bir türlü aradağın çıkışı bulamazsın. Peki ya sonra ne yaparsın? Kaderine boyun eğip vaz mı geçersin? Zaten bu çıkmaz sokağa gelene kadar olan yol yorucuydu. Şimdi ise elin kolun bağlı. Yapabileceğin hiç bir şey yok. Bazen yapabileceğin hiç bir şey olmadığında insan; korkularının, umutsuzluklarının, çalınmış hayallerinin ve yaşadığı acının üstüne gitmeli.

O çıkmaz sokağa nasıl girdiysek , girdiğimiz gibi çıkmayıda bilmiliyiz ve bileceğiz.

Yağız yanımıza geldiğinde Ceren'e kısa bir bakış attı ve bana döndü.

" Gitmemişsin." Dedi.

" Merak etme. Sana özel değil. Ceren için." Dedim iğleneyici bir ses tonuyla.

Ceren'e baktı ve " Geçmiş olsun" dedi.
En azından bunu düşündü.

Ceren'in kolundan tutup bahçeden çıkardım. Artık eve gitsek iyi olurdu.

¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤

Sabah alarmın çalmasıyla uyanmıştım.
Dün Ceren'i evine bırakıp eve geçmiştim.
Babam çok yoğun çalışan bir doktor olduğu için dün akşam nöbete kalmıştı.

Yataktan kalkıp elimi yüzümü yıkadım ve küçük bir şeyler hazırlayıp yedim. Okul çantamı ve bilgisayarımı aldığimda aynadan bir kendime baktım.

Bugün garip bir şekilde heyecanlıydım. Sanırım, bu dün Poyraz'la yaşananlarla ilgiliydi.

Ben ilk defa kendimi böyle görüyordum. İlk defa tamamen kalbimi dinlemiştim. Bu zamana kadar kod:66 olarak hep mantığımla hareket etmiştim ama dün her şey bir anda tersine dönmüştü.

Kalbim daha hızlı atıyor ve mideme ağrılar giriyordu.

Ben uzun zaman sonra yaşadığımı hissediyordum.

Ben uzun zaman sonra kendim için hayat bulduğumu düşünüyordum.

Ben ilk defa bu okula mutlak bir mutlulukla gidiyordum.

Yanıma kulaklığımı da alıp evden çıktım. Kafama kulaklığımı takıp bir müzik açtım. Melodi kulağımda dans ederken kendimi huzurlu ve çok daha güçlü hissediyordum. Ben kod:66'ydım ve böylede kalıcaktım. Kimsenin beni yıkmasına izin vermiyecektim.

Sizi. Sizi yıkmasına izin vermiyeceğiz.

Dedi iç sesim. Evet, bu doğruydu. Ben artık sadece ben deĝildim. Bizdik , uzun zaman sonra yine omuz omuza verebilceğim biri , sırtımı dayayabileceğim biri.

Yine, yeniden.

Dedi iç sesim.

İç sesimin dediğiyle olduğum yerde dondum. Onu hatırlamıştım. Benim için çok önemli olan o kişiyi.

Eski ortağımı, eski dostumu , eski ...

Eski sevgilimi...

O , benim tam yıl önce kaybettiğim , bir daha haber alamadığım , sevgilimdi.

Ateş...

Oda Yağız gibi çocukluk arkadışımdı. Çok uzun yıllar önce beraber olmuştuk. Her anlamda...

Ateş ,biliyordu. Benim kod:66 olduğumu biliyordu. Tıpkı Poyraz gibi oda bana yardım etmişti ama o Poyraz'dan çok daha farklıydı. O, benim çok daha fazla şey ifade ediyordu. Ben onunla tam anlamıyla yaşadığımı hissediyordum.