Park Jimin | KS3

-21-

Ks3

Koca bir villada, dört duvara sahip bir odada esir olmak neydi? Nasıl hissettirirdi?

Soğuk, yalnız, git gide birleşiyormuş gibi hissettiren beyaz betonlar, her dakika gördüğün eşyalar ve soğuk zemin...

Kilitli camlar ve kapı...
Bolluğun içerisinde yokluk çekmek...
Kalabalığın içerisinde yalnız olmak...
Çığlık atsanda görmezden gelinen biri olmak...
Neydi tüm bunlar?

Kilidi açılan kapıyla pozisyonunu bozmadan yorganın altında kalmaya devam etmişti. Gözleri ağlamaktan şişmiş, başı git gide artan ağrıyı sahiplenmişti.

Duyduğu kapı sesinin ardından yaklaşan adım sesleri git gide midesini bulandırıyordu.

Yatağın boş kısmı çökerken saçlarında hissettiği eli hızla tutup sıkmıştı.

"Elini bana sürme."

Sıktığı eli iğrenircesine bırakırken arkasındaki beden derin bir nefes vermişti.

"Yıllardır vazgeçmemiş olman gerçeği değiştirmez."

Olduğu gibi durmaya devam eden kıza karşı gözlerini sıkıca yummuştu.

"O gelmeyecek, Tia. Vazgeç şu heriften. Gelse bile... Senin kocan benim. Bunu kimse değiştirmeyecek."

Tia alayla gülerek dolu gözlerinin önüne koca bir perde indirmişti.

"O yüzden mi adamlarını tek tek öldürüyor? O yüzden mi onun peşine yıllardır adam takıyorsun Jong?"

Jong yerinde kaskatı kesilirken Tia yavaşça yerinde doğrularak ona bakmıştı. Gözlerini kısarak ona duygusuzca dikmişti bakışlarını.

"O yüzden mi adamlarını kullanarak bana ulaşmaya çalışıyor?"

Jong sinirle kaşlarını çatarken Tia başını iki yana sallayarak gözlerini her bir noktasını ezberlediği odasında gezdirmişti.

"Onu katil yaptığın için mutlu musun bari?"

Jong hızla ayaklanırken Tia boş bir şekilde onun kalkışını izlemişti.

"Anlaşılan aç değilsin karıcığım. Zıbarmana devam edebilirsin."

Jong hızla odanın çıkışına ilerlerken Tia arkasından gülmeye başlamıştı.

"Acizsin, biliyorsun değil mi? Ondan korkacak kadar acizsin ama korkmakta haklısın... Gördüğü ilk yerde seni acımadan öldüreceğini biliyorsun çünkü. Korkmanın ecele faydası yoktur Jong. Ve Park Jimin sana bunu en güzel şekilde anlatacak..."

Gözlerinin önüne gelen anıları onu acıyla gülümsetmişti. Tahtanın önünde, herkesin içini gülüşüyla ısıtan o adamı hatırladıkça kalbi acıyordu. Karşılıksız olan sevgisine rağmen desteğini asla eksik etmemiş o adama hayranlık duymayı asla bırakmamıştı...