Park Jimin | KS3

-16-

Ks3

'Öğrencisine taciz girişiminde bulunduğu iddia edilen edebiyat öğretmeninin delil yetersizliği ve suçsuz yargılamayla serbest bırakıldığı bildirildi. "

Jimin gözünden akan yaşlarla televizyonu kapatırken Taehyung onun sırtını sıvazlamıştı.

"Endişelenme. Her şeyin bir yolu vardır Jimin."

Jimin başını elleri arasına alırken bir yandan da olumsuzca sallıyordu. Çaresizlikle süzülen her bir yaş kalbinde oluşan yaraya eş değerdi.

"Onu kurtaramadım Taehyung. Kaç zamandır yapabilirdim... Yapmadım Taehyung. Benim yüzümden..."

Taehyung bir yandan şaşkın bir yandan ise üzgündü. Haklıydı Jimin... Genç bir kız şu an ne halde kimse bilmiyordu. Sesini tek duyurabildiği kişi ise artık çok uzağındaydı.

"Buluruz Jimin. Ümidini kesme hemen."

Jimin gözyaşlarını tek tek dökerken çalan telefonunda gördüğü annesinin numarası onun için tek umuttu artık.

"Anne?"

Heyecanla açtığı telefon; belki onun ölü bedenine ilk toprağı atmak için hazırlanan kürek gibiydi.

"Bir de cezanı çekmeden serbest mi kaldın?"

Duyduğu nefret dolu sesle gözyaşları bir bir düşmüştü. Taehyung duyduğu şeyle kaşlarını çatarken Jimin'in kalbi sıkışmaya devam ediyordu.

"Anne.. Ben yapmadım diyorum. Hepsi bir iftira! Neden anlamak istemiyorsun?!"

"Senden iğreniyorum."

Jimin'in hıçkırıkları aniden salona yayıldığında Taehyung kollarını ona sıkıca sarmıştı.

"Senin gibi bir oğlum olduğu için utanıyorum."

"Ben utanılacak bir şey yapmadım!"

Taehyung sakinleşmesi için onun sırtını sıvazlarken Jimin hıçkırıklarını tutamıyordu.

"Beni hiç mi tanımıyorsun anne?"

"Tanımıyormuşum."

Jimin tüm gücünün çekildiğini hissederken gözyaşları Taehyung'un kolunu ıslatıyordu.

"Yapmadım anne... Yemin ederim yapmadım. İnan bana, lütfen."

"Senin gibi bir pezevengin neyine inanayım ben?!"

Kendinden geçercesine ağlayan oğlunu her duyduğunda canı yanmıştı annesinin. O da biliyordu. Oğlu yapmazdı. Ancak başında öylece konuşmasını isteyen Tia'nın müstakbel kocasının zoru varken, bu acı ikisine de yük olacaktı ömür boyu.

"Anne yapmadım... Yemin ederim yapmadım, elimi bile sürmedim anne... Yapmadım ben!"

Annesinin gözlerinden süzülen yaşlar oğluna haykıramadıklarıydı. Başında o adamların zoruyla, oğlundan uzak kalacak cümleleri yazılı kağıttan okumak zorundaydı.