treat u better

1.5

MET GALA ŞEREFİNE YB HAK ETTİK DİYE DÜŞÜNDÜM
______________________

7 yıl önce...

giydiği gömleğin yakalarını elleriyle düzeltirken yüzündeki kocaman gülümsemeden habersiz bir şekilde hazırlanıyordu Jeongin. bugün onun için özel bir gündü. bugün belki de aile içinde en değerli hissettiği tek gün olan doğum günüydü ve daha da iyisi chan, onu az sonra almaya gelecek ve şık bir doğum günü yemeğine götürecekti. sabahtan beri içi içine sığmadığı yetmezmiş gibi bir de babası sanki hissetmiş gibi ona yepyeni bir takım hediye etmişti. jeongin de bu günün daha özel olması için babasının hediye ettiği takım içinde hazırlanıyordu.

"ben doğurdum diye demiyorum ama çok güzel bir çocuksun Jeongin." kapı eşiğinde elinde henüz yeni ütülediği ipek fular ile kendisine şefkatli gözlerle bakan annesine baktı omega. gülümsemesi daha da büyürken kendi etrafinda dönüp "nasıl olmuşum?" diye sordu küçük bir fikir almak için. aslında bu tarz şeyleri abisine sorar ve abisi onu şöyle bir süzdükten"götüme benzemişsin." diyerek odasından gönderdiğinde güzel olduğuna emin olurdu fakat bugün garip bir şekilde abisi evde değildi. oysaki doğum günlerinde özellikle evde olmaya dikkat ederdi Minho.

"çok güzelsin bir tanem benim. ama... sanki bir eksik var gibi." jeongin hemen aynaya dönüp üstünü başını kontrol ederken "neresi olmamış? ah, küpeler! küpe takmalı mıyım?" diyerek panikle konuşmuştu.

"hayır, hayır. bana dön." omega annesine dönüp ne demek istediğini anlamaya çalışırken yaşlı omega oğluna doğru ilerleyip elindeki fuları güzel bir şekilde oğlunun boynuna doladı.

"işte şimdi, her şeyinle tamamsın." dedi son bir kez oğlunu süzüp.

jeongin de boynuna bağlanan fulara bakmak için tekrar aynaya döndü. gerçekten de sanki eksik olan parça buymuş gibi aynadaki yansımasını tamamlamıştı. o an annesinin hediyesinin de bu olduğunu anlaması elbette uzun sürmedi.

"anne, bu çok güzel. çok beğendim teşekkür ederim." diyerek kollarını yaşlı omeganın boynuna doladı. annesinden gelen bir çöp tanesine bile minnet duyardı o.

omega da kollarını oğluna dolayıp sıkı sıkı sarıldı ona. aslında bu biraz ucundan bir şeyleri göstermek için verdiği bir hediyeydi. "bu fular aslında büyükannenindi. evlenirken çeyizine koymuş kendisi. sonra ben evlenirken de bana vermişti ve şimdi de ben, sana veriyorum jeongin'im."

duydukları ile önce gerçekten çok mutlu oldu jeongin. bakıldığında basit bir kumaş parçası gibi duruyordu ama aile yadigarı değerindeydi. daha sonra ise sonunda idrak edebildiğinde kaşları istemsiz çatıldı.

"bir dakika," dedi annesinden ayrılırken. "bu ne demek şimdi?" yine bir şeyler ondan habersiz bir şekilde ilerliyordu ve jeongin tahmin ettiği şey olmaması için resmen annesinin gözlerine yalvararak bakıyordu.

"bunun anlamı... yani-"

"chan, babanla konuştu." dedi kadın aniden. oğlu bir şeyleri anlamışken lafı kıvırmaya gerek yoktu sonuçta. "hatta abinle de."

"anne, ne olur devam etme. ben bunu duymamış gibi yapacağım ve şimdi chan hyung'u arayıp yemek işini iptal edeceğim." jeongin panikle telefona doğru yönelmeden önce annesi elini tuttu nazikçe. bazen bazı şeylerin önüne geçemiyordu yaşlı omega. bu kendisi için de, oğlu için de geçerliydi. bazı kararlar onlara sormadan alınırdı ve onlar sadece bu kararlara ayak uydururlardı.

"her şey tamam jeongin. bütün planlar yapıldı. yüzükler alındı, nikah tarihi belirlendi. tanrım, chan oturacağınız evi bile çoktan almış ve bunun karşılığında tek istediği senin ona "evet" demen oğlum." yavaş yavaş kırışmaya başlayan eliyle gözleri çoktan dolmuş olan oğlunun yanağını okşadı hafifçe. "bu zamana kadar chan senin için her şeyi yaptı jeongin. okul masrafların için yardımcı oldu, burs başvuruların için arabuluculuk yaptı, liseden beri seni her şeyden koruyup kolluyor ve bunlar sadece benim hatırladığım büyük şeyler. eminim sadece senin bilebileceğin de bir dünya şey yapmıştır."