Uncapable

THE START

If you are not too long, I will wait here for you all my life.
-Oscar Wilde

The shock is written all over my face. Pakiramdam ko pulang-pula na ang mga mukha ko habang nakatitig sa kanya. Bakit nya naman kasi sinabi iyon?! And the audicity of him to stand still, hindi ba sya nahiya?!

Hindi naman sa choosy ako no kung potential love life ito pero ang bilis ha! Hindi ako prepared!

"W-what?!" Madiin kong tanong. Bakit nya naman ako gustong makita rito at araw-araw pa?!

" You heard me, I wa-" naputol ang sasabihin nya ng may tumawag sa kanya.

"Ryuji! Nandito kalang pala!" Rinig ko sa boses na mula sa likoran nya. Isang lalake ang tumawag sa kanya, probably one of his friends. I'm guessing siguro sikat at malaki ang social circle ng lalaking ito, pero hindi ko to kilala e.

Napaawang ang labi nung lalaking tumawag sa kanya ng makita ako. Gulat siguro sya kasi may babaeng kasama ang kaibigan nya.

Sisihin mo po ang kaibigan mo, bakit yan nandito.

"Kanina pa kita hinahanap ah! Naoffend kaba sa sinabi ni Craige?" Hindi ko alam kung ano ang pinag uusapan nila. I regain my self from the shock kanina. Kinuha ko ang bag ko at muntik ng mapamura dahil may bumangga sa akin!

"Hala! Sorry!" Boses iyon ng babae. Gulat ako pero hindi ko pinakita ng balingan ko sila ng tingin.

Wow! Trio ba sila? Mukhang buntot sila nung lalaki e. Pag lingon ko sa kanila papalayo na ang dalawang lalaki kaya pala nabangga ako ng babae kasi nag mamadali syang habulin ang dalawa.

I was left there dumbfounded. Potential love life ba iyon? Parang oo na parang hindi. Eh kasi naman moment na may asungot pa! Charot! Hindi naman ako ganun ka ganid.

Nang naglunes ay kinakabahan akong pumasok. Confident naman ako pero bakit parang nawawalan ako ng kumpiyansa dahil sa encounter na iyon?

Love really comes in your life in the most random time. Nagbabasa lang ako sa garden e may Adonis na akong na encounter. Hindi ko naman sinasabi na love nayun kasi miski pangalan nun hindi ko alam.

My day went just fine. Just the usual things happen. Hindi ko nakita ang lalaki, wala din naman akong plano na makita sya pero kung makikita ko sya, aba! Ang suwerte ko naman!

The thought about what he said to me that time drowned on me. Hindi ko alam kung seryoso sya o nagbibiro, mukha kasing seryoso mukha ring hindi.

Pauwi na sana ako ng nadaanan ko ang garden ng school, the sun is almost setting. Padilim na. I was passing by kasi pagabi na pero may nakita akong anino. My heart raced. Imposible naman yata.

I entered the garden with hesitation. Kinakabahan man ay gusto kong makasigurado.

There, I saw him. Nakatalikod sya pero kilala ko agad ang likod nya. Natandaan ko yata ito ng umalis sya nung araw na iyon. "Ang tagal mo naman" mahina nyang sabi.

My heart fluttered. Totoo ba? Naghintay sya? Pinagtitripan nya ba ako? Bakit naman kasi sya maghihintay? Nakakaloka to sya ha!

"Naghintay ka dito?" Mahina at mariin kong tanong. My heart fluttered pero hindi ko ipapakita sa mukha ko iyon. He turned to me, a smirk is plastered on his face.

"I said I want to see you here everyday." Pagpapa alala nya. Oo sinabi nya yan pero hindi ko naman alam kung seryoso ba sya!

"Why do you want to see me here, everyday?" Nagugulahan kasi ako. We never had an interaction before o kung meron man imposibleng makalimutan ko. At saka sout nya ang uniform ng school ibig sabihin taga rito sya.

Lumapit sya sa akin ng dahan dahan napatingala naman ako sakanya. He's towering over me now.
"You'll know, kapag nagkikita na tayo araw-araw" he smirked.

Ang lakas ng trip nya!

"Sino kaba?" Mataray kong tanong. Nung isang araw he left me here dumfounded with his words tapos ngayon he will left me thrilled?! Aba! Hindi ako papayag no! Dapat malaman ko kung sino sya!

"You're interested, huh?" Aba! Ang yabang ha! Pero, I can't deny oo naman at gwapo sya pero kung ikaw ba ang na sa sitwasyon ko hindi kaba maguguluhan?

He showed up in the most random time. Never in my life did I think that I would meet someone like how I met him. I don't believe in love as how I don't know if I am capable of love.

"As if" I replied shortly. Tumalikod na ako sakanya at nagsimulang maglakad paalis. I should've not asked it. Natakot ako bigla.

I stopped when he shouted "Ryuji from STEM 1" Napalingon ako sakanya. He's face didn't show shame instead he is beaming. Tumalikod ako ulit at tuluyan ng umalis.

My thoughts about love is not something to be proud of. Hindi ko alam kung kaya kong magmahal hindi ko rin alam kung dapat ba akong mahalin. It's cruel how I pictured love as something that is not for me.

Marami namang nakapaligid sa akin na nagmamahalan, may nababasa din akong mga romance stories pero hindi ko maramdaman. It feels like I am forbidden to love and love is not for me.

Nakatulala ako sa kisame ng aking kwarto. Pag uwi ko ng bahay, Its usual na hindi ko mahagilap ang mga magulang ko. Maybe they are out for a business trip again or something related to work.

Bata palang ako madalang na kaming tatlo magkakasama. I am only child and it's sad to grow up without the presence of your parents. They have always been busy. Wala naman silang pake sa kung ano man ang gusto kong future para sa sarili ko.

I cried upon remembering those moments where I wished I had my parents to guide, console and comfort me.

It's the usual thing that happens to me. Palaging sa pag tulog ko, umiiyak ako.

Kinabukasan hindi naman maga ang mata ko kaya hindi ako nagmukhang bubuyog. I showered and did my daily routine bago bumaba at kumain ng breakfast.

I saw Ate Cena at the kitchen brewing some coffee. Hindi naman ako nagkakape kaya tinanong ko sya para kanino ito.

"Ay good morning po Ma'am! Para po ito sa Daddy nyo" sagot nya naman.

Oh? Umuwi sila? Bago yun!

Sa dining table ay nakita ko sila Daddy at Mommy.
I greeted them good morning kahit parang masama ang timpla nila.

" Celestia, we will be out for a month, for a business trip. Maiiwan ka dito with Ate Cena. Call us kung kulang pa ang allowance or you can withdraw right away." Ani Mommy. Ano pabang bago? Nasanay na ako.

As the polite child of theirs I answered politely. "Allright, Mom" ngumiti pa ako.

Natapos ang breakfast na iyon na ganon lang ka ikli ang interaksyon namin. Pumasok ako sa school at nadatnan ko si Ryuji sa harap ng room ko, mukha syang may inaabangan.

Kilala nya ba ako?!