Uncapable

TOGETHER

R-18

Before, I used to believe that I am not capable of love. I used to think that love is not for me. I used to picture love as something so high for me to achieve.

I would always think the otherwise of the situation, even if the events are obviously throwing it's message. None of those experiences did I acknowledge as a sign that love is also for me.

Dati, hindi ko lubos paniwalaan na umiibig na ako. Noong dumating sya, wala naman sa plano ko ang tuluyang mahulog, e.

Sa garden ng school, sa bawat pasilyo, sa simbahan, sa restaurant, sa bahay, sa field kung saan umuulan, sa dagat kung saan ang unang halik namin, at sa bundok kung saan kami lubos na nagmahalan.

Sa mga lugar na iyon, memoryado ko lahat ng alaala naming dalawa. Mula sa maliit na pag silip ng ngiti sa labi, hanggang sa malaking bukas ng mga braso para sa yakap.

Hindi ko inakalang darating kami sa puntong ito.

Nagmahalan sa maagang edad, pinaghiwalay ng reyalidad, at ngayon magkasamang muli para tuparin ang dating pinangakong buhay.

"Anong ibig mong sabihin?" Tanong ko nang makabawi mula sa matinding hapo.

Ang lakas ng tibok ng puso ko dahil sa mga salita nya. Hindi naman nabago iyon, pero dahil siguro sa tagal na hindi ko na naririnig ang mga iyon, ay ganito na lamang ang epekto.

My love was never gone for him, instead it intensified everytime I hear his name. Hindi iyon nabago, mas lumala lang.

Magkalapit na kami, magkahawak ang mga kamay, pero parang hindi iyon sapat sa kanya dahil mas lumapit pa sya.

Inilapit nya ang mukha nya sa akin, at marahang hinalikan ang aking pisngi bago bumulong.

"Pasok muna tayo," anya.

My heart was racing so fast as we travel to enter the house. Binuksan nya ang pintuan at marahan akong hinila papasok.

"When we broke up, did you remember my last words?" Tanong nya.

Tandang tanda ko iyon. "Balik ka ha," iyon mismo ang sinabi nya.

"I hold on to the hope that you'll comeback. Sa lahat ng ginagawa ko, ikaw palagi ang naiisip ko. Palaging, "Para kay Aurora 'to. Kay Aurora. " Basta ba para sayo, ganang gana ako."

My tears are slowly forming on the corner of my eyes.

How can he dedicate everything to me?

"When I topped the BAR, I assumed that you're proud of me, because you will always be," his voice was strained.

I am. I am always proud of what he have become. Sa lahat ng ginagawa at gagawin nya, alam kong palagi akong proud sa kanya.

"Were you?" Tanong nya.

I nod. "I have always been proud of you, Aji,"

My tears blurred my vision, unabling me to see him clearly. Nakita ko ang paglandas mga luha sa kanyang pisngi. Umiiyak sya.

"When I learnt everything that has happened to you and to your mom, I was guilty. Because I know there's a part of it that's my fault. I'm sorry..." His voice broke.

Hindi namin napag usapan ang mga nangyari sa amin noon. I didn't even have an idea of what happened to him and to his father after we broke up.

Lumapit ako sa kanya at hinawakan sa magkabilang kamay ang pisngi nya. Ikinulong ko ang mukha nya sa palad ko. Ang mata nya ay hindi ma pirme sa akin. He looked pained, reminiscing all that happened to us.