Uncapable

BLAME

Losing someone you love is devastating. The moment I saw my mother lifeless, I feel like my world crumbled down.

Nabato sa kinatatayuan, hindi magawang kumilos habang ang mga luha ay patuloy sa pag-agos.

Hindi ko na napansin na nalaglag na pala ang dinala kong pagkain sa sahig. Nakatitig lang ako sa nanay kong nakabitay.

Dumating si Ate Cena at maging sya ay nabato nang makita ang nangyari. But unlike her, she regain her composure and called help kahit na nanginginig.

Ate Cena hurriedly go down to ask help. Habang ako, sinubukan kong abutin ang mommy ko. Sa nanginginig na kamay hinawakan ko ang binti nya, malamig na sya.

Tangina.

Mabilis akong tumungtung at inabot ang tali para putulin iyon. My mother is fucking cold already!

Tuluyan kong naputol ang tali at bumagsak kami sa kama niya. I broke down. Hindi kinakaya ang itsura ni Mommy. She looks pale and almost blue.

Niyakap ko ang mommy ko habang patuloy na humahagulhul.

Pumasok si Ate Cena dala si Kuya Je at isa pang lalaking hindi ko kilala. They hurriedly take my mother and run downstairs, ihahatid na sa hospital.

Hindi ko magawang kumilos. Ang mukha ng nanay kong wala ng buhay ay paulit ulit na pumlastar sa isip ko. Pakiramdam ko, hawak ko parin sya, tinititigan ko parin sya. I still feel how cold she was.

Wala akong masyadong magandang alala kasama ang Mommy ko, it is one of the things that hurts me the most. Nawala syang hindi ko man lang nasasabing mahal ko sya, kahit na hindi sila ganon sa akin.

My mother would always remind me of things I should do, act like a sophisticated lady, be responsible of how I should talk, and be polite to everyone.

I may not feel how she loved me but I know she loved me on her own way. I just don't understand why she can't show it off.

My mother is a good woman. A good person.

I once saw her helping a lady to cross the road. She was kind, she was very polite, she is a good person.

Pero... bakit nya piniling kitilin ang sariling buhay nya? Was she hiding something? Something that's bothering her? Something that is so heavy to keep it all up, kaya sumuko nalang sya?

Hindi ko alam. Wala akong alam. And I hate it.

I wished I knew what was she's going through. In that way, alam ko kung paano ko sya papasiyahin, paano ko dapat sya kakausapin, kung paano ko dapat sya alagaan.

Kung alam ko lang, sana hindi kona sya iniiwan dito. Sana hindi na sya umiiyak ng tahimik, sana hindi ganon kabigat ang kung ano mang nararamdaman nya.

I wished I was there. But... I was there. I just don't know what was she going through.

And with that all thoughts in my head, I blamed myself.

"A, ayaw ng Daddy mo na patagalin ang lamay ng Mommy mo. Last na niya mamaya, hindi kaba talaga pupunta?" Ate Cena asked, worried.

Two days. Two days and all I do is cry, shout and blame myself.  Ni hindi ako makakain, hindi ko mahawakan ang cellphone dahil hindi ko rin kayang magsalita. Marami na ang tumatawag sa akin, siguro dahil dalawang araw na akong wala sa school.

Wala akong gana sa lahat. Sinisisi ko ang sarili ko, ako ang huling pumasok sa kwarto ng Mommy ko, sana pala hindi nalang ako lumabas. Sana pala hindi ko nalang binuksan ang envelope na yon para hindi na ako lumabas at natulog nalang sa tabi nya.