Uncapable

THE FIRST (Ryuji)

When I saw you I fell inlove, and you smiled because you knew.

-William Shakespeare

Naniniwala ba kayo sa love at first sight?

I never thought I would be a victim of it. Love at first sight? Hindi naman ako naniniwala roon, pero nagbago yon, nung nakita ko na sya.

Grade six palang ako ng nakita ko sya. Ang totoo hindi naman ako nagandahan sa kanya nung una, umiiyak kasi sya nung una ko syang nasilayan.

Nakarinig ako ng batang umiiyak sa may puno sa labas ng school. Kakatapos lang ng ceremony at nagpasya akong lumabas para magpalamig ng ulo. Oo bata pa ako pero ganito na ako mag isip. I was so used of mature things just how used I am that only my yaya is there every recognition I'll have.

Nilapitan ko ang umiiyak at napaawang ang labi ko nang nakitang isa itong batang babae, nakasout sya ng toga na puti. Hindi nya pa ata tinatanggal ito at tumakbo sya agad rito at umiyak.

Kawawa naman, ano kayang problema nya?

Tumayo ako sa harap nya at inabot ang panyo na meron ako. It won't hurt if I help someone like her. Mukha syang walang kakampi at kawawa.

"Why are you crying?" I asked nonchalantly. She looked up to me at tinanggap nya ang panyong nilahad ko sakanya. She's wiping her tears now.

Umangat ang tingin nya sa akin at God knows how my heart melted when she give a smile. It was a genuine one. Kita ko umabot sa mata nya ang ngiti nya.

I didn't know my heart could beat this fast. Isang ngiti lang parang tinatakbo ko na ang 5 laps marathon. Sinungaling ako kung sasabihin kong her smile didn't captivate my being. Dinaig ko pa yata ang nagmarathon ng dalawang araw sa kabog ng puso ko.

"Ang gwapo nyo po." She shortly replied, dismissing my question.

She's damn pretty.

Tumikhim ako at iniiwas ang tingin ko sa kanya. Love at first sight ba ito? shuta naman, tumitigil pala talaga ang mundo mo, ano?

Tumayo sya at kinalabit ako agad naman akong napatingin. Hindi ko alam kung pagsisihan ko na tumingin pa ako sa kanya nang ginawaran nya ako ng isa pang ngiti. Hindi tulad kanina, this is more like pilit. Pinipilit nya nalang ang ngiting ito.

Inabot nya sa akin ang panyo ko. Hindi ko siguro to palalabhan, iniyakan na nya ito e. Keep ko nalang.

"Thank you po sa panyo. Sana marami pang magexist na tulad mo. Para naman hindi masyadong unfair ang mundo." She smiled again.

God. Bawat ngiti nya, nahuhulog ako.

She got out of my sight nang umalis sya at iniwan akong natulala roon.

I regain myself from shock at sinapo ang noo ko.
"Get a grip, Ryu! Boang ka ang bilis mo ata mafall" I scolded myself. Ang puso ko ay hindi parin kumakalma.

Naptingin ako sa Id na naapakan ko. It was the girl's Id. Naiwan nya o nalaglag?

I read her name. Aurora Celestia Vergara.

I kept her Id with the thought of giving it back kapag nakita ko sya ulit. Kahit na alam kong hindi naman na kailangan.

3 years have passed after the encounter I had with the crying girl Aurora. Aurora. Kahit pangalan nya nagpapakaba sa akin.

Nasa grade 9 na kami ng junior high school at medyo mahirap na nga. I never saw Aurora again. Siguro sa ibang school sya nag aral.

Time flew too fast at nasa completion ko na sa grade 10. I had a hard time during my days in grade 10, wala naman kasing tumtulong sa akin. My parents doesn't have the time though.