Bir şirket casusunun intikam hikayesi... Derin, yıllar önce en yakın arkadaşı ve sevdiği adam tarafından ihanete uğramış bir kadındır. Bu ihanetin sonucu hapse girer ve orada yolları Ayanlarla kesişir.
Yıllarca intikam için kendini yetiştiren Derin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Geçmiş bazen insan için yol yorgunluğudur bazen de gönül kırgınlığı.
🍁
Başıma saplanan ağrı akşamdan kalma olduğumun acı bir habercisiydi. Gözlerimi güçlükle açtığımda elimi alnıma götürüp ovuşturdum. Sanki kafamın içinde şimşekler çakıyordu, yüzümü buruşturup dirseklerimin üzerinde ağır ağır doğruldum.
Yerde iki büklüm yatan yabancıyı görmeden önce gündüz gözüyle etrafa baktım, dün gece ağlayıp dağıttığımı hatırlıyordum. O an yaptığım hiçbir şeyi kontrol edememiştim, ona gizlemem gereken tarafı aşikâr etmemem lazımdı. İşin kötüsü dün bu yatakta yaptığım hiçbir şey bir sarhoşun hareketi değildi, acılı bir kadının kabuslarının sonucuydu.
Sesli bir şekilde sızlandığımda Andrea hareketlendi. Dağılmış saçlarının onu bu kadar yakışıklı göstermesi haksızlık değil miydi?
"Günaydın."
"Günaydın Çınar Yaprağı."
Kocaman yatak varken yerde yatması adamlık mı enayilik mi tartışılırdı. Yanımda yatması beni rahatsız etmezdi hatta ona sarılsam belki daha iyi hissedebilirdim.
Bu ben miydim? Bir erkeğe neden sarılma ihtiyacı hissediyordum?
"Her yerin tutulmuştur şimdi, iyi misin?"
"Bana sorana bak, elini yüzünü yıka da bir şeyler yiyelim. İyiyim ben."
İyi olmadığını ayağa kalktığında omzunu tutmasından anlamıştım. İşte her şeye aslan gibi atlamamak lazımdı, bazen makul çözümler bulmak gerekirdi.
"Ne var yüzümde demeye korkuyorum, makyajım akmış değil mi?"
"Hâlâ güzelsin merak etme."
Ayağa kalkıp odadaki aynaya doğru giderken yeşilleri üzerimdeydi. Dolabın aynasındaki yansımam yorgun bir kadındı. Gözlerimdeki makyajın bu kadar akmasının sebebi sadece uyumam olamazdı, zaten göz yaşlarımın izi de vardı yüzümde. Dudağımdaki ruju bile dağıtmıştım, bu hallere nasıl geldiğim hakkında pek fikrim yoktu.
Alkole direncim vardı ama dozu aşmış kendimi hoş olmayan bir duruma sokmuştum. Aklım yerine o an ne kullandım bilemiyorum. Ağzımdan bir şey kaçırmadığımı bilsem de kendimi ona açmış olma ihtimalim bile beni ürkütmeye yetiyordu. Zaten gece olanlar yeterince savunmasız göstermişti beni. Benim anlatacağımdan fazlasını bilmemeliydi.
"İnsan bir gömlek verirdi Andrea, beni bu elbiseyle mi yatırdın gerçekten?"
Arkama doğru adımlarken aynanın köşesinden onu görebiliyordum. Biraz daha geldiğinde kadrajıma girmiş tam sağımda duruyordu. Ayakkabılarım olmadan boy farkımız biraz daha açılmıştı. Dudaklarımdaki küçük tebessümü silmeye çabaladım. Yeni uyanmış bir Andrea fazla yakışıklıydı.
