Gerçek Ailem

Bölüm 5

Dersler bittikten sonra heyecanla bahçeye doğru yürüdüm. Gün boyu Kerem'le yapacağımız etkinlikleri düşünmek beni motive etmişti. Bahçeye vardığımda, Kerem'i çocuklarla oyun oynamak için hazırlık yaparken gördüm.

"Merhaba Kerem!" dedim gülümseyerek. "Hazır mısın?"

Kerem bana dönüp gülümsedi. "Merhaba Elif! Evet, çocuklar için birkaç oyun düşündüm. Senin de fikirlerin varsa harika olur."

Yanına yaklaşıp çantasını kontrol ederken, "Tabii, benim de birkaç fikrim var," dedim. "Eslem ve diğer çocuklar bu oyunlara bayılacaklar."

Kerem'le birlikte bir ip atlama oyunu, saklambaç ve bir de küçük bir çizim etkinliği hazırladık. Bahçedeki çocuklar bizi görünce sevinçle etrafımızda toplandılar. Eslem de aralarındaydı, gözleri ışıl ışıl parlıyordu.

"Bugün sizinle çok eğlenceli oyunlar oynayacağız," dedim çocuklara. "İlk olarak ip atlama ile başlayalım mı?"

Çocuklar neşeyle bağırarak kabul ettiler ve hemen sıraya girdiler. Kerem'le birlikte ipi tutup sallamaya başladık. Çocuklar sırayla zıplıyor, kahkahalarla eğleniyorlardı. Eslem de ip atlamada çok iyiydi; küçük adımlarıyla zıplarken yüzünde büyük bir gülümseme vardı.

Bir süre sonra saklambaç oynamaya karar verdik. Kerem ebe oldu ve gözlerini kapatarak saymaya başladı. Çocuklar ve ben hızlıca saklanacak yerler aradık. Eslem, küçük bir çalıya saklanırken bana göz kırptı.

Saklambaç oyunu bittiğinde, hepimiz nefes nefese kalmıştık. Son olarak, Kerem'in getirdiği renkli kalemlerle çocuklar için küçük bir çizim etkinliği düzenledik. Her çocuk birer kağıt aldı ve hayal güçlerini kullanarak resimler çizmeye başladı. Eslem, rengarenk bir aile resmi çizdi. Yanına gelip resmine baktığımda, "Çok güzel olmuş Eslem," dedim. "Gerçekten harika bir iş çıkarmışsın."

Eslem başını kaldırıp bana gülümseyerek, "Teşekkür ederim, Elif Abla. Bu benim hayalimdeki ailem."

İçimden bir şeyler koptu, gözlerim doldu ama gülümsedim. "Eminim bir gün hayallerindeki aileye kavuşacaksın, Eslem."

Kerem de çizimleri inceledi ve çocuklara iltifatlar etti. Etkinliklerimiz bittikten sonra çocuklar mutlulukla dağıldı. Kerem’le çocuklar gittikten sonra bahçede yalnız kaldık. Sessizliğin içinde, içimde uzun zamandır sormak istediğim bir sorunun ağırlığını hissettim. Cesaretimi topladım ve Kerem’e döndüm.

"Kerem, sana bir şey sormak istiyorum," dedim hafif bir tereddütle. "Ailen hakkında konuşmak ister misin? Biliyorum, anneni daha önce tanıma fırsatım olmuştu. O gün cafede beni onunla tanıştırdığında gerçekten çok tatlı bir kadındı."

Kerem gülümsedi ve gözlerinde bir parıltı belirdi. "Evet, annem gerçekten özel bir insan. Onunla tanışmış olmandan çok memnun oldum, Elif. Annem, her zaman destekçim ve en büyük ilham kaynağım olmuştur."

"Seninle konuşurken, onunla olan bağınızın ne kadar güçlü olduğunu görebiliyorum," dedim içtenlikle. "O gün cafede beni onunla tanıştırdığında, annemin nasıl biri olduğunu merak ettim. Seni böyle güzel yetiştirdiğine göre gerçekten harika bir insan olmalı."

Kerem derin bir nefes aldı ve devam etti. "Annem, hep anlayışlı ve sevgi dolu oldu. Babamı küçükken kaybettim ama annem, beni tek başına büyüttü ve her zaman yanımda oldu. Onun sayesinde buradayım ve çocuklarla vakit geçirebiliyorum."

Kerem’in bu içten sözleri beni derinden etkiledi. Ailesiyle olan ilişkisi, onun karakterini ve hayata bakışını şekillendirmişti. "Annen gerçekten çok güçlü bir kadın," dedim. "Onunla tanışmış olmaktan dolayı çok şanslıyım. Beni bu kadar sıcak karşılamıştı."

Kerem başını sallayarak gülümsedi. "Evet, annem seni çok sevdi. Seninle tanıştıktan sonra, senin ne kadar tatlı ve nazik biri olduğunu söyledi. O da yetimhanedeki çocuklara olan sevginle gurur duyuyor."

Bu sözler beni mutlu etti ve içimde sıcak bir his uyandırdı. "Teşekkür ederim, Kerem. Bu gerçekten çok anlamlı benim için. Annemle olan bağın, senin bu kadar şefkatli ve düşünceli olmanı açıklıyor."

Kerem bana dönerek, "Seninle konuşmak her zaman rahatlatıcı, Elif. Sen de bu yetimhanedeki çocuklar için bir ışık kaynağısın."

Gözlerimde bir parıltı belirdi. "Seninle böyle güzel anıları paylaşmak benim için de önemli. Kerem'in annesiyle olan güçlü bağını ve sevgisini anlatışını dinlerken, içimde bir yerlerde bir boşluk hissettim. Ailem hakkında düşündüğüm sorular tekrar aklıma geldi. Derin bir nefes alarak, Kerem'e doğru döndüm.

"Kerem," dedim hafifçe. "Seni gerçekten çok şanslı buluyorum. Annenle olan ilişkiniz çok özel ve güzel. Keşke benim de senin gibi beni seven bir ailem olsaydı. Bazen bu konuda çok eksik hissediyorum."

Kerem'in yüzünde üzüntü ve empati belirdi. Bana doğru yaklaşıp omzuma hafifçe dokundu. "Elif, biliyorum, bu durum senin için çok zor. Ama şunu bil ki, sen çok güçlü ve özel birisin. Senin içindeki sevgi ve şefkat, buradaki çocuklara ve bize ilham veriyor."

Gözlerim doldu, ama Kerem'in bu sözleri içimi biraz olsun rahatlattı. "Teşekkür ederim, Kerem. Bazen burada herkesin ailesini merak ediyorum ve kendi ailemi bulma umudumu kaybetmemek için çabalıyorum."

Kerem gözlerimin içine bakarak, "Elif, seninle gurur duyuyorum. Bu yetimhanedeki herkes, özellikle çocuklar, senin sevgi ve desteğine çok değer veriyor. Burada bir aileye sahipmiş gibi hissetmemiz senin sayende mümkün oluyor."

Kerem'in bu içten sözleri bana güç verdi. "Seninle konuşmak bana da iyi geliyor, Kerem. Senin gibi bir arkadaşım olduğu için kendimi şanslı hissediyorum."