Gerçek Ailem

Bölüm 14

Kerem’in sakinleştirici sözleri ve varlığı sayesinde biraz daha rahatlamıştım. Gözlerim hala kapalı, derin nefes alarak kendimi yetimhanenin bahçesindeki huzurlu anlarda hissetmeye çalışıyordum. Kerem’in kollarında güvende hissetmek, panik duygusunu hafifletiyordu.

"Elif, her şey yoluna girecek, tamam mı?" dedi Kerem, sesinde güven verici bir tonla.

"Tamam," dedim, derin bir nefes daha alarak. "Sana güveniyorum, Kerem."

Kerem saçımı okşayarak, "Beni dinlediğin için teşekkür ederim. Birlikte bu zor anı atlatacağız," dedi.

Tam o sırada, asansörün dışından gelen sesleri duymaya başladık. Asansör görevlileri kapının dışından konuşuyorlardı. "Merak etmeyin, sizi kısa süre içinde çıkaracağız," dediler.

Kerem elimi sıkıca tuttu. "Duydun mu, Elif? Bizi buradan çıkaracaklar. Çok az kaldı."

Başımı salladım, gözlerim hala kapalı. "Evet, duyuyorum. Buradayız, birlikteyiz."

Asansör kapısını açmak için uğraşan görevlilerin sesleri duyuluyordu. Kerem, beni biraz daha rahatlatmak için konuşmaya devam etti. "Elif, ne zaman zor durumda olsan, böyle güzel anıları hatırlayabilirsin. Bu seni sakinleştirecek."

"Deneceğim," dedim, Kerem’in varlığının verdiği güvenle.

Bir süre sonra, asansör kapısı nihayet açıldı ve görevliler içeriye doğru uzandılar. "Tamam, şimdi çıkabilirsiniz," dediler.

Kerem beni yavaşça bırakarak ayağa kalkmama yardımcı oldu. "Hadi, Elif. Artık güvendesin," dedi.

Titreyen bacaklarımla yavaşça ayağa kalktım ve Kerem’in desteğiyle asansörden çıktım. Görevliler bizi dışarı çıkarırken, Kerem’e dönüp minnetle baktım. "Teşekkür ederim, Kerem. Gerçekten, bana çok yardımcı oldun."

Kerem gülümsedi ve elimi sıkıca tuttu. "Her zaman yanındayım, Elif. Bunu unutma."

Koridorda ilerlerken, içimde hala biraz gerginlik vardı ama Kerem’in yanında olmak beni rahatlatıyordu. Annesinin odasına doğru yürürken, ona olan minnettarlığım bir kez daha artmıştı. "Şimdi anneni görmeye hazır mısın?" diye sordum, onun moralini yüksek tutmak için.

Kerem derin bir nefes aldı ve gülümsedi. "Evet, hazırız. Seninle birlikte her şeyin üstesinden gelebilirim."

Beraberce annesinin odasına doğru ilerlerledik. Kerem'in annesinin odasının önünde beklerken içimde bir heyecan vardı. Kerem içeri girip annesine haber vermek için odadan içeri girdi. Ben ise birkaç adım geride duruyordum, kalbim hızla atıyordu. Bir süre sonra Kerem tekrar odadan çıktı ve gülümseyerek bana işaret etti.

"Elif, içeri gel," dedi, sesinde bir sevinç vardı.

Gözlerim bir an önce Makbule teyze ile buluşmak için sabırsızlanırken, odanın içine adım attım. Makbule teyzenin yatağında otururken, yüzünde bir tebessüm belirdi ve gözleri parladı. "Elif'im, hoş geldin," dedi, sesinde samimiyet ve sevgi vardı.

Adını duyduğumda kalbim bir anda hızla atıyordu. Makbule teyzenin sıcak karşılaması beni çok mutlu etmişti. Yanına yaklaşıp ellerini sıktım. "Merhaba, Makbule teyze. Nasılsınız?" dedim, gülümseyerek.

Makbule teyze beni sıkıca kucakladı. "Elif'im, seni görmek ne güzel. İyi ki geldin," dedi, sesinde bir sevinç vardı.

Kerem yanımda dururken, Makbule teyzenin bu samimi karşılaması beni gerçekten çok mutlu etmişti. Onunla birlikte olmak, onun için biraz olsun moral olabileceğimi düşünüyordum. Birlikte geçirdiğimiz bu zor zamanı destekleyici bir ortama dönüştürmek için elimden geleni yapmaya kararlıydım.  Makbule teyzenin samimi karşılaması ve sıcak kucaklaması beni gerçekten mutlu etmişti. Onun sevgi dolu yaklaşımı, beni adeta aile ortamında hissettiriyordu. Kerem yanımda duruyordu ve onun annesiyle olan bu sıcak anıları paylaşmak benim için çok değerliydi.

Makbule teyze, bana biraz daha yaklaşarak yüzümü ellerinin arasına aldı. "Elif'im, seni burada görmek ne güzel. Seninle birlikte olmak beni gerçekten çok mutlu ediyor," dedi, yüzünde gururlu bir ifadeyle.

Onun samimi yaklaşımı ve sıcak sözleri beni duygulandırmıştı. "Teşekkür ederim, Makbule teyze. Sizinle birlikte olmak da beni çok mutlu ediyor," dedim, içten bir gülümsemeyle.

Makbule teyzenin bana olan yakınlığı, sanki beni gerçek bir aile üyesi gibi kabul ettiğini hissettiriyordu. Bu düşünce beni içten içe mutlu etmişti. Onunla olan bu sıcaklık dolu anılar, benim için özellikle bu zor zamanlarda büyük bir destek kaynağıydı.

Kerem, yanımda dururken, Makbule teyzenin bana olan sevgi dolu yaklaşımını gözlemliyordu. Bu durum, onun annesinin beni kabul ettiği ve sevdiği hissini pekiştirmişti.

Makbule teyzenin bana gösterdiği sıcaklık ve ilgi, onun beni sanki kendi kızı gibi gördüğünü hissettiriyordu. Bu düşünce, içimi huzur ve mutlulukla doldurmuştu. Onunla olan bu samimi anları daha da değerli kılıyordu.