Gerçek Ailem

Bölüm 7

"Annenin adı ve seni buraya getiren kişiyle ilgili bazı temel bilgiler var. Ama ne yazık ki, annenin tam adı ve iletişim bilgileri yok," dedi Zeynep Hanım. "Ancak seni getiren kişi, seni doğumdan kısa bir süre sonra buraya getirmiş. Bunun nedeni, annenin seni burada daha iyi bir hayatın bekleyeceğine inanmasıymış."

Bu bilgi beni hem umutlandırdı hem de üzdü. "Annem beni terk etmemiş, sadece benim için en iyisini istemiş," dedim düşünceli bir şekilde. "Peki, annemi bulma şansım var mı?"

Zeynep Hanım, bana anlayışla baktı. "Elif, bu konuda net bir şey söylemek zor. Ama geçmişle ilgili daha fazla bilgi arayabiliriz. Seni getiren kişiyle ilgili kayıtları kontrol edip, belki o kişiye ulaşabiliriz."

"Bu harika olur, Zeynep Hanım," dedim heyecanla. "Lütfen, ne gerekiyorsa yapalım."

Zeynep Hanım başını salladı. "Tabii ki, Elif. Bu süreç zaman alabilir, ama elimizden geleni yapacağız. Senin bu konuda kararlı olman çok önemli. Ayrıca, buradaki herkes senin yanında olacak."

"Teşekkür ederim, Zeynep Hanım," dedim minnetle. "Bu benim için çok şey ifade ediyor."

Zeynep Hanım bana nazikçe gülümsedi. "Her zaman yanındayız, Elif. Ne zaman bir şeye ihtiyacın olursa, buradayım."

Ofisten çıkarken, içimde annemi bulma umuduyla doluydum. Bu yolculuk zorlu olacaktı, ama artık yalnız olmadığımı biliyordum. Hem yetimhanedeki dostlarım hem de Zeynep Hanım'ın desteğiyle, annemle ilgili gerçeği öğrenmek için elimden geleni yapacaktım. Gelecek ne getirirse getirsin, içimdeki umut ve cesaretle bu yolculuğa çıkmaya hazırdım.

Zeynep Hanım’la yaptığım konuşmanın ardından, içimde bir kararlılık ve umut hissettim. Annemle ilgili daha fazla şey öğrenmek için bir adım atmıştım ve bu yolculukta yalnız olmadığımı bilmek bana güç verdi. Odamıza döndüğümde, arkadaşlarımın yanına gidip onlara olanları anlatmak istedim. Kapıyı açıp içeri girdim. Çağla, Begüm ve Aylin yataklarında oturmuş, çeşitli şeylerle meşguldüler.

"Merhaba kızlar," dedim heyecanla. "Size anlatmam gereken önemli bir şey var."

Hepsi başlarını kaldırıp bana baktılar. Çağla hemen yanıma geldi. "Ne oldu Elif? Bir şey mi oldu?"

Derin bir nefes aldım ve yataklardan birine oturdum. "Bugün Kerem’le konuştuktan sonra, annemle ilgili düşüncelerim iyice yoğunlaştı. Zeynep Hanım’ın yanına gittim ve onunla konuştum."

Aylin merakla sordu, "Zeynep Hanım ne dedi? Annemle ilgili bir şeyler bulabildin mi?"

"Biraz bilgi edindim," dedim. "Zeynep Hanım, doğumumdan kısa bir süre sonra yetimhaneye getirildiğimi söyledi. Annem beni buraya bırakmış, çünkü benim için en iyisini istemiş. Ancak annenin tam adı ve iletişim bilgileri dosyada yok."

Begüm, düşünceli bir şekilde gözlüğünü düzeltti. "Bu çok önemli bir bilgi, Elif. Annen seni sevmiş ve senin için en iyisini istemiş. Bu gerçekten umut verici."

"Kesinlikle öyle," dedim. "Zeynep Hanım, beni buraya getiren kişiyle ilgili daha fazla bilgi arayacağını söyledi. Belki o kişiye ulaşıp, annemle ilgili daha fazla şey öğrenebiliriz."

Çağla heyecanla elini çırptı. "Bu harika, Elif! Belki de anneni bulmana bir adım daha yaklaştın. Eminim her şey yolunda gidecek."

Aylin de gülümsedi. "Evet, Elif. Biz de senin yanındayız. Bu süreçte ne olursa olsun, seni destekleyeceğiz."

Gözlerim doldu ve arkadaşlarıma minnetle baktım. "Sizlerin desteği benim için çok değerli. Bu yolculukta yalnız olmadığımı bilmek bana güç veriyor."

Begüm başını salladı. "Elif, biz seninle gurur duyuyoruz. Bu cesareti göstermen gerçekten takdire şayan."

Çağla, esprili bir şekilde, "Belki de anneni bulduktan sonra hep birlikte bir kutlama yaparız. Ne dersin?"

Gülümseyerek, "Kesinlikle, Çağla. Bu kutlamayı dört gözle bekliyorum."

Odamızda bu sıcak ve samimi anı paylaşırken, içimdeki umut ve kararlılık daha da güçlendi. Arkadaşlarımın desteğiyle, annemi bulma yolculuğunda yalnız olmadığımı biliyordum. Bu süreç zorlu ve belirsiz olabilir, ama yanımda bu kadar değerli dostlarım olduğu sürece her şeyin üstesinden gelebileceğimi hissediyordum.