Gerçek Ailem

Bölüm 12

Sonunda sessizliği bozup söze başladım, "Bugün kahvaltıda Kerem'le konuştuğumu görmüşsünüzdür, değil mi?" diye sordum. Arkadaşlarımın kafalarını salladığını gördüm, bu yüzden devam ettim.

"Kerem, annesinin hastalandığını ve dolayısıyla dün de yetimhaneye gelememiş olduğunu söyledi," dedim. "Onun için gerçekten zor bir zaman olduğunu düşünüyorum. Ona nasıl destek olabileceğimizi konuştuk ve yanında olmaya karar verdim."

Arkadaşlarımın yüzlerinde bir üzüntü ve endişe belirtisi gördüm. "Gerçekten üzücü, Allah şifa versin" diye cevapladı Aylin.

Begümde "Kerem'e nasıl destek olabileceğimizi düşünmeliyiz." Dedi

"Kesinlikle," dedim, "Ona moral vermek ve yanında olmak önemli. Belki de birlikte bir şeyler planlayabiliriz." Bu sözlerle, arkadaşlarımın da desteğini almak istiyordum. Birlikte, Kerem'e destek olabileceğimiz yolları düşünmeye başladık.

"Ayrıca arkadaşlar, bir şey daha söylemek istiyorum," dedim heyecanla. Hepsi bana dönünce bzi bugün kerem ile hastaneye gitme kararı aldık."

Begüm hemen atladı ve "Biz de gelelim," dedi. Ancak Çağla, Begüm'ün kolunu dürtüp sessizce, "Biz başka zaman gideriz, kalabalık yapmayalım," diye kinayeli bir şekilde konuştu. Aylinde çağlaya hak verip "biz başka zaman gideriz sen keremin annesine selam söyle." Dedi. Hepsine birden sarıldıktan sonra okula doğru yol aldık.

Okulda dersler her zamanki gibiydi, ama aklım sürekli Kerem'le yapacağımız buluşmadaydı. Dersi dinlemekte zorlandım, zihnim hep onunlaydı. Öğle arası bile geçmek bilmedi, her saniye Kerem'i görmek için sabırsızlanıyordum. Nihayet okul bittiğinde, çantamı hızla toparlayıp yetimhaneye doğru yürümeye başladım.

Yetimhanenin bahçesinde, Kerem'le buluşacağımız köşede beklerken etrafıma bakınıyordum. Birkaç dakika sonra, tanımadığım bir araba bana doğru yaklaştı. İlk başta kim olduğunu anlayamadım. Ancak, araba durdu ve camı indirince tanıdık bir yüzle karşılaştım. Kerem bana gülümsüyordu."Elif, hadi gel. Hastaneye annemi görmeye gidiyoruz," dedi.

Başımı sallayarak arabaya bindim. İçimde hafif bir gerginlik vardı, çünkü Kerem'in annesini görmek benim için de önemliydi. Keremin annesi görüp onu rahatlatmak ve yanında olmak istiyordum. Keremin gerginliğini fark edebiliyordum. Derin bir nefes aldım ve ona destek olmak için bir şeyler söylemeye karar verdim."Kerem, biliyorum şu an zor bir süreçten geçiyorsun ama ben buradayım. Her şey yoluna girecek," dedim, ona güven vermeye çalışarak. "Annen güçlü bir kadın ve bu durumu atlatacak. Senin yanında olmak ona büyük bir güç verecektir."Kerem gözlerini yoldan ayırmadan başını salladı. "Teşekkür ederim, Elif. Senin desteğin gerçekten çok önemli," dedi.Ona biraz daha moral vermek için gülümsedim. "Biliyorum ki her şey daha iyi olacak. Ve ne olursa olsun, birlikte atlatacağız. Sen güçlü birisin ve annen de öyle. Bu zor günler geçecek."Kerem'in yüzünde hafif bir gülümseme belirdi. "Umarım, Elif. Gerçekten umarım," dedi.