One Shoty Inazuma Eleven/ Danganronpa i nie tylko

Baddap x Czytelniczka

Po pierwsze bardzo was przepraszam za dzień obsuwy, miałem dużo do roboty, ale postanowiłem wykorzystać tę obsuwę i daję wam dwa wpisy na bloga. Pierwszy jest o danganronpie i książce "I nie było już nikogo". Oraz wpis, który przedstawia jak wybrać gry z uniwersum Kingdom Hearts

W poniedziałek wpis O  Reyu Darku z inazumy, więc myślę, że będzie to ciekawy wpis. A teraz was zapraszam na tę część. Przypominam też, że na prośbę @jinxxie322 Baddap już od wtorku dołącza do scernariuszy.  Za dwa tygodnie będzie kirno x kariya w powązaniu hiroto x midorikawa

Imperium ogrów rozwijało się przez wiele setek lat w drodze nieustannych podbojów. Każdy w rodzinie miał co najmniej kilku weteranów, a nieliczni nawet weteranki. Dołączenie do wojska imperialnego było marzeniem, zaszczytem i sensem życia dla setek tysięcy dzieci z każdego pokolenia. Ale w normalnych wypadkach tylko nieliczni mogą tego dostąpić.

Uwielbienie ludzie, najwyższe odznaczenia państwowe i etos zwycięscy miały swoją cenę. Każdy przyszły imperialista musiał ukończyć akademię białej walki. Już samo dostanie się tam graniczyło z cudem. Trzeba było wykazać się zarówno pod względem fizycznym jak i mentalnym. Same zadania komisji egzaminacyjnej przeszły już do legendy, a każdy opowiadał inną wersję zdarzeń przed przyjęciem. Jedni powtarzali, że musieli klęczeć przez kilkanaście godzin na rozgrzanym węglu, żeby udowodnić swoją wytrwałości, inni musieli w pojedynkę złapać, którego z listy 100 najbardziej poszukiwanych przestępców w galaktyce, tylko jeden z twoich wujków kompletnie wstawiony i pod wpływem mocnych substancji wyznał, że musiał zapłacić spory haracz komisji. Ale mu nikt nie wierzył.

Co się działo dalej? To samo tylko jeszcze więcej i jeszcze dłużej. Wybrańcy przechodzili specjalne szkolenie w akademii. Które kończyli jako kompletnie inni ludzie.

Akademia przeważnie przyjmowała jakieś 15% ludzi z każdego rocznika, z czego 1/3 przeważnie nie dała rady dokończyć pierwszego roku, a kończyła ją połowa przyjętych.

Jedynym wyjątkiem była wojna, kiedy każda rodzina w imię posłuszeństwa wobec państwa musiała wysłać jednego przedstawiciela do wojska. Podobno jeszcze nigdy nie wysłano kobiety, ale nie chciało ci się w to wierzyć. Znałaś zbyt wiele dzielnych kobiet, które chciały walczyć za wielkie imperium ogrów.

Nic nie wskazywało na zbliżającą się wojnę. Wszyscy zajmowali się swoimi sprawami. Rolnicy uprawiali ziemię, rybacy łowili ryby, a urzędnicy doglądali mieszkańców. Zapewne nawet na dzień przed tragedią nikt nie myślał, że za kilkanaście godzin horda zmutowanych trolli zaatakuje północną ławicę statków handlowych. Kompletnie dewastując statki, towary i mordując wszystkich ludzi. Ogłaszając tym samym wojnę.

Na szczeblu państwowym momentalnie zebrali się wszyscy dygnitarze i radzili o dalszych krokach.

– Nie popadajmy w absurd – krzyknął minister handlu, ale jego głos znowu został zgłuszony przez grupkę mężczyzn w mundurach i czarnych okularach.

– Dawno nie widzieliśmy tak jaskrawego wezwania do wojny – mówił jeden z generałów, niemal wprost do ucha najwyższego suwerena.

– Najpierw atakują na obrzeżach, osłabiają peryferie, a później podnoszą rękę na stolicę – kontynuował drugi, również przyspawany do ucha władcy. – Musimy coś z tym zrobić. Musimy odpowiedzieć i ich zniszczyć.

– To kompletny absurd – ciągnął minister handlu, ale nikt nawet nie spojrzał w jego kierunku. Wszyscy wpatrywali się jak zaczarowani w sylwetki obu dowódców sił zbrojnych. Zagrożenie oddawało im blichtru. Sprawiało, że ci na co dzień mali ludzie, teraz wydawali się olbrzymami, zdolnymi do uniesienia całego imperium na swoich barkach.