The Billionaire's Secret Wife (MBBC#10)

15. Wife

Erykha Sunshine

Wife

.

What a short-tempered engineer.

I almost twisted my lips in dismay as I looked at him, walking back and forth while talking to someone in the line. I should be going home right now, right? I should be. 

Kanina pa ako rito, at tapos na ako sa pinapagawa niya. Akala ko ba may family lunch gathering siya, eh, lagpas alas dose na, at ang inakala kong janitress ay PA pala!

Oh, well, not bad, as I don't mind this job. I'm okay with this. It's a big bonus twist, and I didn't expect this.

"Excuse me, Sir?" I interrupted with a signal in hand.

Nahinto agad siya at kunot-noo akong tinitigan. He paused talking to someone in the line when I signaled the time using my hand.

"You have a lunch with family, remember?" I said in a whisper signed. 

Kahit papaano ay alam ko kung paano mag sign language, dahil pinag-aralan ko ito.

Tumango agad siya at tiningnan ang oras sa relo na suot niya. Napansin ko agad ang relo niya. Ito lang yata ang magarbo at mahal sa lahat ng nasa katawan niya. At ang presyo nito ay presyong milyon na bahay na.

Pinatay niya agad ang tawag at saka isa-isang kinuha ang mga papelis sa mesa niya, at ibinigay sa akin.

"Come with me." Tumalikod agad siya at saka lumabas na rito. Sumunod agad ako.

I kept my distance three feet behind him. I remembered that. He told me that at the golf course. Who wouldn't forget that? Not me.

Matalas ang memorya ko at kahit pa siguro malasing ako ay buong-buo ang alaala ko sa lahat. Wala akong amnesia sa mga ganito.

"Sasama ako, Sir?" Nagtanong na ako nang makalabas kami sa gusali.

"Isn't it obvious?" He smirked and signaled his hand to the guard outside the building.

"So, I am starting now, Sir?" I asked out of the blue. Mas mabuting malaman ko, dahil baka iiwan na naman niya ako at ipapauwi mag-isa mamaya.

Hindi siya sumagot at ramdam ko agad ang pinakawalan niyang hininga sa sarili. Huminto ang putting land rover sa harapan namin, at lumabas rito ang guwardiya kanina. Ngumiti ito sa kanya at saka ibinigay ang susi.

I blinked as I looked at him, getting into the driver's seat—the security guard beside me, a distance away as he looked at Engr Glenn gladly.

"Aren't you getting in?" Inis sa boses niya nang maibaba ang bintana ng sasakyan sa passenger front seat.

"Sorry, Sir," sagot ko. At mabilis na akong pumasok rito.

I fastened my seatbelt and composed myself. I felt uneasy as he was driving with care. It was awkward without music and without conversation at all, as we were both quiet.

My goodness. I can't stand this.

Hindi ako sanay sa tahimik na ganito, dahil mapapanis lang ang laway ko. At isa pa, ba't ba ako nandito? Dapat sana ay sa likod ako sumakay. Pero hindi naman siya ang personal driver ko. Hindi ko siya amo, dahil kabaliktaran ito. Siya ang amo ko.

"Are you meeting someone in the business, Sir?" At sa wakas ay hindi rin nakatiis ang bibig ko.

"No. It's my family." Tipid na sagot niya. Walang kabuhay-buhay ang boses niya.