Onu affetmek mümkün mü?

Bölüm 26: Sabrın sonu aşka çıkar

Merhabalar herkese. Yeni bölüm geldi 🤗 keyifli okumalar ☺️☺️

Multimedya: Masallara inan (sanırım bu hikayeye en uygun şarkıyı buldum)

★★★Bölüm 25: Sabrın sonu aşka çıkar★★★

Yazardan

Bugün yurda bir sürü oyuncak getirilmişti. Yusuf oyuncak dağıtan güzel kızı uzaktan izliyordu, yanına gitmeyecekti. Oyuncaklardan da, oyuncak dağıtan insanlardan nefret ediyordu. Aslında direk insanlardan nefret ediyordu. Sadece kendinde halinde yalnız yaşayıp gitmek istiyordu. Kimseyle konuşmadan, kimseye ihtiyaç durmadan...

Oysa küçük kız onun yanına gelmesini bekliyordu. Kahverengi sarı karışımı saçları ve yüz şekli fazlasıyla tatlıydı bu çocuğun. Küçük kız bu çocuğu babasının dün anlattığı masal prensine benzetmişti, babası prensin de böyle sarı saçları olduğunu ve çok yakışıklı gördüğünü söylemişti. Bu küçük çocukta aynı babasının dediği gibiydi.

Aynur küçük çocuğun onun yanına gelmesini ve hediyesini almasını istiyordu ama bu çocuk bir türlü hediye almak için onun yanına gelmiyordu.

Prensin bir arabası olması gerekiyordu, değil mi?

Aynur o küçük çocuk için sarı bir oyuncak araba ayırmıştı. O gelmese bile, Aynur bu sarı arabayı sadece ona verecekti. Çünkü bu araba sadece onun prensine özeldi.

Sonunda Aynur onun gelmeyeceğini anlayıp sarı arabayla onun yanına kendisi gitti. Çocuk oturduğu yerden kalkıp küçük kıza baktı. Aynur heyecanlanmıştı, çünkü bu çocuk yakından daha tatlı görünüyordu.

Yusuf onunda kaçmak istedi, fakat küçük kız kararlıydı, peşinden gidip onu yakaladı.

Eline oyuncak arabayı bırakıp "Al bu senin." Dedi.

Yusuf oyuncaklarla oynamayalı baya olmuştu. Anne ve babası olmayan çocuklar artık çocuk olamazlar. Yusuf artık çocuk değildi ve bunun gibi oyuncak arabalarla artık oynamıyordu.

Yusuf arabayı kıza geri verdi "Gerek yok, ben arabaları sevmem." Dedi.

"Araba senin. İstersen oynama ama senin." Dedi küçük kız sinirle. Hediyesinin geri çevrilmesi hoşuna gitmemişti.

"Sana istemiyorum dedim." Dedi Yusuf sert bir tavırla. Kızın bu şımarık tavrı onu kızdırmıştı. Küçük kızın gözleri doldu. Prensinin bu kadar kötü olabileceğini düşünmemişti.

"Çok kötüsün. Prensler kötü olmamalı." Dedi küçük kız üzgün bir sesle. Dokunsan ağlayacak gibi duruyordu.

Yusuf küçük kızı üzdüğü için kötü hissetmişti. Onun gönlünü almak için güzel sözler söylemeye çalıştı.

"Üzgünüm prenses. Ama herkes iyi prens çıkmaz, bazen kötü prenslerle de karşılaşacaksın, alışsan iyi olur." Dedi Küçük kız güldü.

"Prenses mi? Evet ben prensesim, sen de prens, gelecekte evlenelim olur mu?" Dedi küçük kız kıkırdayarak.

Yusuf uzun zaman sonra ilk defa gülümsedi. Küçük kızın konuşması çok komik ve tatlıydı. Ona söylediği başka bir şeydi ama kızın söylediği çok başka bir şeydi.

"Bana söz ver," Dedi küçük, "benimle evleneceksin."

"Ben tutamayacağım sözler vermem küçük kız."

"O zaman söz ver ve tut."

"Ya tutamazsam?"

"Yani söz vermiyor musun?"