Bir Mazoşistin Kaleminden #WATTYS2015 -DÜZENLENİYOR-

BMK-18-☠

<><><><><><>

Hayat hissetmek için Fazla uzundu, doğruların açığa kavuşması için.

Sevenlerin kavuşması için

Hayat gerçekti. Bazen boşlukta gibi hissetmemizi sağlayandı,bazen ise bizi dünyanın en iyi insanı gibi hissettiren. Hayat buydu. Duygular buydu. Üzüntü buydu. İnsanlar hayata arkadaş gibi bakarlardı. Ben yaşacağım diye bakarlardı. Ben ise ölüme arkadaş gibi bakıyordum.

Ölüm kaçınılmaz olandı.

<><><><><><><><><>

Mutfağa gidip kendime bir su koyaken düşünüyordum,Su. Su'yla 1 haftadır konuşamıyorduk. Ne o konuşuyordu ne ben. Dayım Nişanlanmıştı. Herşeyim olan adam elimden kayıp gidiyordu. Bardağın yere düşme sesiyle düşüncelerimi tekrar karanlığa gömdüm. Halim kalmadığını anlayınca kendimi yere bıraktım ve cam parçalarının canımı acıtmasına izin verdim.

Bundan öte zevk var mıydı?

Cam parçalarından birini elime alıp koluma batırdım. Bastırdım ve bastırdım.

Kapıda dayımı görünce ne yapacağımı bilemeden hemen ayağa kalktım ve musluğu açıp kolumu yıkamaya başladım. Dayım 'Deniz' diye kükrediğinde takmadım. Takmamalıydım.

"Hemen odana geçiyorsun. Hemen!" Dediğinde son kez sargımı kontrol edip odama geçtim. Bu sefer haklıydı. Sınırlarımı aşıyordum.

Odaya sinirle girip kapıyı kapattığında gözümü yerdeki halılardan çekmedim. Çekmeyecektim işte.

"Hemen bana bak" dediğinde gözlerim anında ona çevrildi.

'Gerçekten mi Deniz?' Diyen iç sesimi susturdum. Dayımı üzmek hoşuma gitmiyordu.

"Ne var? Yoksa evlendin de bunu mu söylemeye geldin bana? " diye tepkimi belli ettim.

Üzülüyordum yahu.

İç sesim bana tek kaşını kaldırdığında durdum. Ben ne diyordum?

"Deniz. Seni bir okula yazdırdım. Seni kabul eden tek bir okul var zaten, herneyse. Oraya gideceksin. Yoksa... " Dedi ve sustu.

"Yoksa?" Dediğimde

"Yoksa senin arkanda ben olmayacağım" dedi.

"Hem müstakbel eşim bu fikri önerirken kabul edeceğini söyledi" dediğinde daha da sinirlendim. Nişanlısı yüzünden aramızı bozuyordu.

"Tamam" dedim ve gittim. Okula gitmekten başka çağrem yoktu. Su'nun kapısının önünden geçerken ağlama sesi duydum ve kapısını açtım.

Yatağında ders çalışarak ağlıyordu. Üzüldüğünü görmek beni de üzüyordu fakat elimden birşey gelmezdi. Gelemezdi. Gelemiyordu.

Bilirsiniz bizim gibiler yanlızca insanları üzerdi.

~~~~~~~~~~~~~~~~~

Eskisi kadar yorum gelmiyor ve bu gerçekten üzücü. 25. Bölümde falan final yapacağım. Hikayeyi düzenlemeye çalışıyorum fakat bu arada bölüm yazmak çok zor oluyor. Artık hergün yeni bölüm gelecek. Bu bir geçiş bölümü olduğu için bu kadar kısa, bir sonraki bölümü okuldan başlatacağım için. Herneyse, umarım beğenmişsinizdir. Bu akşam bir bölüm daha koyacağım.

Teşekkürler....

Düzenlenmiştir.☠