Messed up

The Smits

• DOUNIA •
WOENSDAG 29 MEI

Verrassend genoeg sta ik vandaag niet moe op. Sterker nog, ik barst van de energie. Van mijn fauteauil pak ik het setje kleding dat ik gister heb klaargelegd. Een setje witte lingerie, een wit-blauw gestreepte blouse en een skirt. Mijn haar steek ik in een losse knot, formeel maar toch lekker luchtig met dit benauwde weer. Als laatste vul ik mijn clutch en zet ik mijn zonnebril op. Precies dan gaat de bel.

Perfect timing

Als ik de deur opentrek verbaas ik me van de auto die voor mijn deur staat.

Jezus christ deze man heeft geld.

"Mooi?" Vraagt hij lachend. "Jezus ja". Vol ongeloof staar ik naar de auto, daarna versnel ik mijn pas. Als ik dan plaats neem in de auto besef ik me eigenlijk pas hoe goed hij eruit ziet. Hij heeft een donkerblauw met wit gestreept overhemd aan en een in dezelfde blauwe kleur lange chino. Als finishing touch heeft hij een goudbruine Rayban bril op zijn hoofd.

Naarmate de rit begin ik steeds wat zenuwachtiger te worden, niet alleen door de stilte, maar ook door de afspraak zometeen. Uit de stress knijp ik in mijn handen, een paar keer achter elkaar. Plots voel ik een hand om mijn pols. "He, komt goed". Ik kijk hem verbaasd aan, maar schenk hem snel daarna een dankbare blik.

Voordat ik de auto uitstap spreek ik mezelf streng toe. Het komt goed. Blijven ademen. Het huis van buitenaf is adembenemend, bijna een kasteel te noemen.

Benjamin belt aan, niet veel later opent een 60 jarige dame de bouwval. Ze begroet Benjamin vrolijk en scant daarna mijn lichaam van top tot teen. "Wie heb je bij je Benjamin?". Het klinkt afkeurend, ik moet even slikken en geef mezelf een peptalk.

Je kan dit.

Ik steek zelfverzekerd mijn hand uit. "Dounia el Idrissi, mevrouw, fijn u te ontmoeten". Ik schenk haar een glimlach.

Bitch.

Ze knikt en schud me de hand. "Waar is Bram?". "Oh jongen hij zit binnen, rondjes te lopen, hij maakt zich helemaal gek". Ze laat ons binnen en sluit de deur.

Uit mijn tasje haal ik mijn notitieblok en een pen. Ik schrijf wat notities op en de wensen van meneer en mevrouw Smit. Samen met Benjamin neem ik de ideeën door.

Als de Smits in de enorme tuin zitten, ons 2 alleen gelaten start Benjamin met praten. "Zo is ze vaker met nieuwe mensen, daarom doe ik altijd haar klus, omdat ik al vaker geholpen heb." Dat geeft me weer wat vertrouwen, mijn eerste klus zo verpesten zou vreselijk zijn.
De woorden van Mitchell spoken daarbij door mijn hoofd, ik moet hem ongelijk bewijzen, dat gaat zo niet werken. Ik moet dit goed doen...
"Bedankt, ik waardeer het".

Rond een uurtje of 11 rijden we weer terug naar kantoor. "He we moeten hier rechts". Merk ik op. Ik zie de mondhoeken van Benjamin wat omhoog kruipen. "Dat klopt". "Wat gaan we doen?". "Je stresst he?" Lacht hij. "Ik hou gewoon niet van verrassingen, that's all".

Even later zitten we samen in een gezellige lunchroom, overal staan schattige bloemetjes. Ik heb een caprese salade besteld en Benjamin een uitsmijter. Rustig neem ik een slokje van mijn cola, ik hou van deze rust.

"Dus.. waarom koos je binnenhuisarchitect?" Meteen begin ik vrolijk te vertellen. "Mijn tante, Alice, je kent haar wel toch?". Hij knikt. "Vanaf mijn vierde ging ik altijd mee meubels uitzoeken, ik vond het een leuk uitje en zij moest er sowieso heen voor werk-". Ik hoor Benjamin lachen. "Wat?". "Je bent schattig als je enthousiast bent". Ongemakkelijk krab ik aan nek. "Nou dus ja zo begon het eigenlijk".

Na het eten zie ik mijn telefoon oplichten, Mitchell belt. "Sorry, ik moet even opnemen". Verontschuldigend loop ik naar buiten. "He-". "Waar the fuck ben je!?". "Jeez rustig Williams, ik ben aan het werk, hoezo?". "Lul niet!". Misschien even ademhalen joh pipo denk ik in mezelf. "Ik weet dat je aan het lunchen bent mevrouw Idrissi" zegt hij op een rustige toon. Niet dat die rustige toon veel beter is, die is eng. "Dus mogen je werknemers niet goed voor zichzelf zorgen?". "De halve dag weg zijn om te daten is niet voor jezelf zorgen dat is verdomme een dag vrij!". Oh dus daar gaat het om. "Misschien moet je zelf even vrijnemen, je lijkt wat gespannen".

Ik hoor hem geïrriteerd zuchten. "Je zorgt maar dat je snel terug bent."
Met die woorden hangt hij op.

Shit ik moet echt leren mn mond te houden...

Eenmaal terug zeg ik Benjamin gedag en loop ik terug mijn kantoor, hij moest nog wat spullen pakken en zou over 5 minuutjes terugkomen. Als ik de deur open schrik ik me kapot. Ik loop vol tegen Mitchell aan. "Jezus je liet me schrikken" zeg ik met mijn hand nog op mijn borst van de schrik.
"Heel leuk he, dat jij een halve dag vrij neemt, maar dat gaan we niet meer doen". "We waren lunchen Williams. LUNCHEN". "Je hebt me gehoord." Daarna loopt hij weg en slaat hij de deur met een knal dicht.
Pfff het hoeft niet kapot.

Kort daarna komt Benjamin verbaasd binnenlopen. "Die is boos?". "Pff zo kun je het wel noemen, zo dramatisch die vent". Ik rol met mijn ogen. Hij grinnikt zachtjes en klapt zijn laptop open. Samen gaan we aan de slag met het moodboard.

Om 5 uur is het alweer tijd om naar huis te gaan, dus pak ik mijn spullen en zeg ik Benjamin gedag. Voor de zoveelste keer deze week bots ik weer tegen Mitchell op. Wat nu weer. Geïrriteerd rol ik mijn ogen. "Wat!". Op een rustige toon vertelt hij dat ik even mee moet lopen naar zijn kantoor. Verdomme ik heb geen tijd hiervoor!

Eenmaal in zijn kantoor geeft Mitchell me een onbekende blik. Ik snap het niet? Niet boos, niet eigenwijs niet 'ik ga je vermoorden wraaa' blik. Hij is nieuw voor me. "Wat is er aan-". "Ik moet je om een gunst vragen". Hij zegt het snel, ik verstik me bijna in mijn eigen slijm, de hoestbui verandert al snel naar een lachbui. Geïrriteerd kijkt hij me aan. There it is, deze blik ken ik. Als ik weer wat ben bijgekomen ben ik met praten. "Oke, nee dus als ik het goed begrijp he? Je zit heel de dag al te kloten met me. En nu moet IK , JOU helpen?". Weer schiet ik in de lach. "God dit moet wel heel belangrijk voor je zijn". Hij schraapt zijn keel. "Ik moet een plus 1 hebben voor een bruiloft". Vertelt hij me. "Damn Williams ik voel me vereerd" zeg ik sarcastisch. "Laat me nou is fucking uitpraten Dounia jezus!". Zijn kalmte is allang weg, dat is te horen, heel duidelijk zelfs. "Ik heb 2 jaar geleden, toen ik me had volgezopen een of andere klote weddenschap gemaakt dat ik (minimaal) een serieuze relatie moet hebben op zijn bruiloft, anders zou hij  de helft van mijn aandelen van dit bedrijf krijgen".
Ja boeie denk ik bij mezelf, er is toch niet officieel? "En ja, het is ondertekend". "Jeez dan neem je toch een ander mee, aan vrouwen geen gebrek bij meneer toch?".
Hij stamelt wat, ik vraag of hij dat nog een keer kan herhalen omdat ik het niet verstond. "Jaja heel grappig" Zegt hij boos. "Wat bedoel je? Ik verstond het niet?" Vraag ik verbaasd. "Dat jij verdomme de enige vrouw in mijn leven ben die geloofwaardig over zou komen!".