Messed up

Peace And Storm

• MITCHELL •
Zondag 9 juni

Ik word wakker met naast me een prachtige vrouw die nog vredig ligt te slapen. Het laken dat nu slechts nog op de helft van haar lichaam ligt laat niet veel van de verbeelding over. Dat fantastische strakke lichaam geeft me tig fantasieën. Ik trek het laken weer over haar heen, voordat ik domme dingen ga doen.

Op dit soort momenten denk ik namelijk niet meer met mijn hoofd...

Op mijn telefoon zie ik dat het pas 9 uur is. We hoeven laat in de middag pas weg voor de retourvlucht, dus ik besluit om mijn vriendin nog even te laten liggen.

Mijn vriendin.. Eindelijk heb ik de ballen om dat te kunnen zeggen. Goh dat heeft me echt een tijdje geduurd.

Ik sla me armen langs haar middel en sluit mijn ogen, al snel val ik weer in slaap.

-

Rond half 12 word ik wakker van Do die door de kamer wandelt, ze heeft een handdoek om haar lichaam heen geslagen en staat te graaien in haar koffer. Ik wrijf door mijn ogen en begroet haar met een simpele geoiemorgen. Haar geïrriteerde stem laat me lachen, er komt een hese lach uit mijn mond. "Wat is er blondje?".
"Ik kan mijn broek niet vinden" mompelt ze, al graaiend in haar koffer. "Dat is toch geen probleem? Ik vind deze outfit prima". "Ik wil je niet horen Mitchell" gromt ze.

Ik hou van die pit in haar stem, dus besluit ik nog wat meer te plagen.

"Nee ik meen het, dit zou echt de perfecte outfit zijn". Met grote passen komt ze op me aflopen en voordat ik er erg in heb wordt er een kussen tegen mijn hoofd aangemeten. "Auw" ik wrijf over mijn hoofd. "Eikel" zegt ze, glimlachend. "Niet stiekem lachen he!". Lachend steekt ze haar middelvinger op. Ik recht mijn rug en stap uit bed. "Zal ik even helpen zoeken?". Ze heeft geen flauw benul van wat ik nu aan het zeggen ben, het enige waar haar ogen en aandacht op zijn gericht is mijn ontblote bovenlichaam. Ze bijt zachtjes op haar lip.

Geloof me, dat doet meer met me dan je denkt..

Voor ik er dan ook erg in heb zitten onze lippen aan elkaar genageld, god wat kan deze vrouw goed zoenen. Mijn handen dwalen rond in haar haar. Haar nagels laten krassen achter op mijn rug.

Ik grom geïrriteerd als ik mijn telefoon hoor afgaan.Wie me nu, precies op dit moment, opbelt kom ik echt persoonlijk opzoeken. Het is mijn moeder.

Ik zucht en neem op. "He mam". Vrolijk kletsend begroet ze me, duidelijk onwetend dat ze me stoort. "Komen jullie zo naar het restaurantje tegenover? Dan kunnen we even bijkletsen". "Prima, over een halfuurtje zijn we er". Zuchtend hang ik op. Dounia lacht, een tikkeltje ondeugend, haar ogen glinsteren. "Ze vraagt of-". "Ik weet het" knikt ze terwijl ze ondertussen haar hand op mijn borst legt, waardoor ik mezelf onbewust aanspan. Ze zet haar zachte volle lippen weer op de mijne en we belanden in een fantastische zoen, als ik mijn handen van haar rug wat verder naar beneden beweeg hoor ik een luide kreet en een hap naar adem. "Stop!" Ik hoor ook een zware ademhaling. Dounia neemt een paar stappen naar achter, steeds wat sneller tot ze wegrent naar de badkamer.

Wat de fuck?