Messed up

Panic And Regret

• DOUNIA •

Als de zoen wat intenser wordt en ik zijn handen opeens op mijn heupen voel schiet ik volledig in de paniek. Beelden van die avond schieten door mijn hoofd, ik zie zijn hoofd voor me en beland in een paniekaanval.
Ik neem een paar stappen naar achter, struikel en ren vervolgens naar de badkamer ik kijk in de spiegel en wrijf met mijn handen over mijn hoofd.

Dit is niet echt.

Een verwarde Mitchell stormt achter me aan. Hij staart naar me, verbaasd, bezorgd, maar vooral verbaasd. Ik kan op een of andere manier geen woord uit mijn mond krijgen. Hij stapt naar me toe en geeft me een knuffel, zijn armen spannen zich strak langs mijn lichaam. "Het is oke".
Tranen stromen over mijn wangen, het enige wat er uit mijn mond komt is een hese "sorry". Ik voel dat mijn kin wat wordt opgetild. 2 paar felle ogen kijken me aan. "Zeg hier nooit sorry voor Do, beloof me dat".

En opeens ben ik weer terug naar het moment van een paar jaar geleden.

3 keer raden wat ik niet heb onthouden...

"Wat gebeurde er Do?". Voordat ik mijn mond open kan trekken onderbreekt hij me al. "Niet zeggen dat het niks was, want dat is bullshit. Laat me je helpen, alsjeblieft".

Ik forceer mezelf om het direct te zeggen, dan ben ik er vanaf. "Ik ben verkracht".
Hij is stil.

Zie, stom stom stom ik stel me zó aan!

Hij pakt met beide handen mijn hoofd vast. "Wat? Waarom heb je dit nooit verteld? Ik, ik kan je helpen. Ik". "Ik wil geen hulp Mitchell! Ik stel me aan! Er is niks aan de hand!". Ik sla zijn handen van me af. "Ik ga naar het restaurant". Hij pakt mijn hand vast. "Do, kom op dat is niet eerlijk. We moeten hier over praten". "Ik ga, als je mee wilt ga je mee, anders niet. Ook goed". Ik pak mijn tasje en loop de hotelkamer uit, gevolgd door Mitchell.

Het is benauwd buiten, er staat een harde wind en het zou zo best wel eens met bakken uit de hemel kunnen komen.

Ik droog snel mijn laatste traan en neem plaats aan het tafeltje waar ik de rest zie zitten. Ik zet een lach op en begroet Alice, Johnny Naomi en Matt. Naomi trekt een wenkbrauw op als ik de hand van Mitch niet aanneem. Ik heb hier zó geen zin in.

"Wat wil jij Doun?" Ik schrik op van de vraag. Ik schud mijn hoofd. "Ik hoef niks". "Je moet wat eten" zegt Mitchell. "Nee". "Waarom kunnen we niet even praten Do.. Ik voel me echt klote, ik-". Fluistert hij. "Jij voelt je klote?" Sis ik, ik lach cynisch. "Jij voelt je klote Mitchell!?" Zeg ik nu wat harder, de hele tafel kijkt op. "Weet je wat? Ik kap ermee. Het is klaar".

Bij deze woorden die verdorie uit mijn eigen mond komen, stroomt er een gloed van misselijkheid mijn lichaam binnen.
Dit is niet wat ik wilde? Wat ben ik aan het doen? Kippenvel verspreidt zich over mijn lichaam en uit instinct begin ik te rennen. Te rennen alsof mijn leven er van af hangt.

Wat heb ik gedaan?