Messed up

Dinner And Struggles

• DOUNIA •
DONDERDAG 30 MEI 

Aangekomen bij het restaurant is het inmiddels al half 6, de verzameltijd was wat uitgelopen. Samen met Laura neem ik plaats aan de grote tafel. Het restaurant ziet er chique uit en om heel eerlijk te zijn heb ik geen idee of ik dit kan betalen.
Als de menukaart komt worden mijn gedachtes bevestigd, deze plek is penning 16...
Ik besluit om alleen een caprese salade te nemen met een witte wijn, dat is te doen qua prijs. Het enige nadeel is dat ik me een beetje opgelaten voel omdat ik alleen een salade neem, terwijl de rest allemaal een drie gangen diner heeft. "Hoef je echt alleen maar een salade?" Vraagt Laura bezorgd aan me. "Ja Lau ik heb niet zoveel trek" zeg ik glimlachend. Ze kijkt me nog een keer scannend aan en knikt dan "Goed".

Ik begin me pas echt goed ongemakkelijk te voelen als Laura met een andere vrouw het gesprek begint en ik opgesloten zit tussen mannen die alleen maar focus hebben op mijn lichaam. Wat paniekerig en buiten adem sta ik op om mijn weg te maken naar de damestoiletten.
Als ik net de hoek om ben begin ik te hyperventileren. Tranen schieten in mijn ogen, het voelt alsof mijn keel steeds verder word dichtgeknepen. Fuck dit gaat niet goed. Als ik op het punt van omvallen sta voel ik twee gespierde armen om mijn middel. "He, he het is goed, adem met me mee ja?". "Ik krijg geen lucht" piep ik. "Ik weet het, ik weet het. Kijk me aan Do". Als ik die bijnaam hoor, heb ik pas echt in de gaten wie me nu vast heeft. Ik neem een grote hap adem wat eindigt op een hoestbui.
"Sorry, ik weet niet-". Het lijkt alsof zijn grip om mijn pols wat versterkt. "Geen sorry zeggen, nooit sorry zeggen daarvoor" Hij zegt het wat feller, alsof ik dit echt goed moet onthouden ofzo? "Wat is er gebeurd Do?". Ik haal mijn schouders op. "Ik weet het niet". Hij kijkt indringender. "Lieg niet!". "Het was gewoon even te veel". Hij mompelt vloekend, iets met Jake, spijt. Ik snap er niks van.

Deze kleine 20 minuten leek de zakenman die ik ken volledig verandert te zijn. Hij was niet ongevoelig, bot of chagrijnig. Hij was... Heel lief?

Die zachte blik verandert wanneer we weer zijn aangekomen bij de tafel. Zakenman modus staat aan. Het lijkt net een robot? "Jake, komen, nu!". De man naast me staat vloekend op. Wat erna gebeurt weet ik niet, de moeite om ze achterna te lopen nam ik niet, daarbij werd mijn eten geserveerd.

Piekerend neem ik een paar hapjes van mijn salade. De trek die ik een halfuur geleden had is er allang niet meer. Gulzig neem ik een slok van mijn wijn. Laura kijkt me bezorgd aan, maar het interesseert me nu even niet.
Spijt komt achteraf zeggen ze dan. Spijt, my ass.

Ik eet mijn salade toch maar op, ik heb niet voor niks betaald.

Na nog een wijntje gaan we naar de club. Het is inmiddels al 10 uur.

Als ik nadat ik een uur aan de bar heb gezeten en puur naar mensen heb gekeken, omdat Laura me heeft verlaten voor een jongen word ik haast gedwongen door Brian om een paar shotjes mee te doen. Ik twijfel even maar stem dan toch in,
what could possibly go wrong?

Om 12 uur heb ik verassend veel shotjes achter mn kiezen hangen. De alcohol begint aardig in te werken en mijn alertheid is vervaagd. Opeens stapt er een jongen op me af die vraagt of ik wil dansen, tenminste zoiets denk ik. "He schatje, zin om te dansen?". Hij wacht niet op antwoord en pakt meteen mijn heupen vast. Dat vind ik nog prima. Toch liep het snel uit de hand. Hij draait me om waardoor ik met mijn billen tegen hem aan sta, hij beweegt mijn heupen maar ik wil niet, daarbij verkent hij met zijn handen mijn lichaam. Ik vraag hem dan ook om te stoppen, maar hij lijkt zich er niks van aan te trekken. "Wil je stoppen?" Mijn stem klinkt klein, ik voel me ook klein, heel klein. "Stop!" Roep ik, nu wat harder. "Hou je kop hoe-". "Volgens mij vroeg ze om godverdomme je poten van haar af te halen of niet!"