Messed up

Messages And Kisses

• DOUNIA •
Woensdag 5 juni

Als ik slaperig en met een enorme lading misselijkheid wakker word van mijn bloedirritante wekker en even een kijkje neem op mijn telefoon zie ik dat een onbekend nummer me heeft geappt.

?: Hey dit is Mick heb je zin om een x een drankje te doen?

?: Soof dwong me om dit aan je te vragen ;)

Oke huh? Hoe komt hij in godsnaam aan mijn nummer?

Net als ik een leuk appje terug wil sturen bedenk ik me dat ik nu een 'relatie' heb met de meest irritante eikel van heeeel de wereld. Shit!

U: Ik ben al bezet ;)

Een diepe teug adem later stap ik uit bed en maak ik me klaar voor de dag. Vanuit mijn ooghoek zie ik een maar al te bekende hoodie liggen. Die moet ik dus nog teruggeven, niet vergeten!
Ik maak een notitie in mijn hoofd en stap naar mijn kast.
Ik trek er een schone set witte lingerie uit en een witte linnen broek
met een zwarte tube top.
Ik verzorg mijn haar en mijn gezicht met hetzelfde ritueel als gister en  eergister en de dag daarvoor en de dag- je snapt het wel.

Beneden maak ik een schaaltje kwark met wat diepvriesfruit klaar die ik waar ik snel een hap van neem, ik zie dat ik me nogal moet haasten namelijk. Door de zure smaak in mijn keel die naar boven komt, laat ik de rest staan en poets ik snel mijn tanden. Ik strik mijn nikes en spring  daarna op mn scooter.

Vandaag spreken we weer af met de Smits om te vragen of onze aangepaste ideeën nu naar wens zijn. Zoja kunnen we inkopen gaan doen, mijn favoriete deel van mijn werk.

Als ik op werk aankom is mijn misselijkheid nog niet weggezakt en heeft zich er stekende hoofdpijn bijgevoegd. Doordat ik vrijwel niks heb gegeten ben ik ook een beetje instabiel, waardoor ik bijna over mn eigen voeten struikel.

"Gaat het goed?". Ik schrik me rot van Brian die voor me staat. En bloos wat door mijn onhandige actie. "Het gaat prima" zeg ik, wrijvend door mijn haar. "Je ziet echt spierwit weet je dat?" Vraagt Brian bezorgd door.
"Het gaat prima, geen zorgen. Ik moet door, sorry".

Ik kijk nog een keer om en loop dan door naar de vergaderzaal waar Benjamin al op me staat te wachten. Ik verontschuldig me dat ik te laat ben en neem snel plaats op een stoel, hij geeft me een rare blik. "Alles oke?". Ik zucht luid. "Prima, ik moet alleen even een paracetamol hebben en dan ben ik weer de oude. Weet je wie die toevallig bij heeft?". "Misschien Alice proberen?". Ik schud resoluut mijn hoofd. "Nee, dan moet ik naar huis. Iemand anders?". Zijn blik verandert naar een minder vriendelijke blik. "Mitchell" mompelt hij vrijwel onverstaanbaar.

Ik sta snel op, te snel, want ik moet mezelf vastklampen aan de tafel. Ik herstel me snel en loop naar het kantoor van Mitch. Met trillende handjes klop ik op zijn deur, ik voel me écht niet goed...
Als ik na 30 seconde nog niks hoor loop ik gewoon naar binnen.

Er zit een jonge dame op zijn bureau. Ze lacht flirterig en draait een stukje haar om haar vinger.
Vreselijk irritant.
Ik schraap mijn keel. Mitchell kijkt me aan en staat meteen op. "Dounia, is er wat?". De blonde barbie kijkt me vuil aan. "Ik zocht paracetamol, maar laat maar" ik draai me boos om en loop weg. Ik loop mijn eigen kantoor in en ga op mijn bureau zitten.

Fuck it, ik ga die date gewoon doen.

Ik verwijder mijn berichtje dat ik bezet ben als ik zie dat hij deze nog niet heeft gelezen en stuur hem een berichtje.

U: Hee lijkt me leuk!

Mijn telefoon word ruw uit mijn handen gerukt en op de vloer gegooid.
"Waar de fuck ben je mee bezig!?" Buldert de stem van Mitchell door mijn kantoor. "Oh dus jij mag alles doen wat los en vast zit en ik mag niet  eens op DATE?!" schreeuw ik terug.
Als een soort flits word ik tegen de kantoormuur aangeduwd. "Je hebt geen idee waar je het over hebt Do. Wij-" met zijn losse hand maakt hij een gebaar. "Zijn nu samen." Hij streelt door mijn haar. "Ik heb alleen maar aandacht voor jou nu dat snap je verdomme toch wel?" Zegt hij lief.

Mijn hoofd heeft een soort van kortsluiting op dit moment, het lijkt alsof er een vuurbal in mn kop zit. Ik kus hem. Rustig sluit ik mijn ogen.

Door een klap van buiten komt mijn hoofd weer bij de realiteit. Razendsnel trek ik me terug. Ook Mitch lijkt geschrokken door zichzelf.

Ik mompel iets van sorry en snelwandel weg, dat uitkomt op rennen. Met een klap gooi ik de deur dicht en eindig ik naast een verbaasde Benjamin. "Heb je-" ik steek mijn hand naar hem uit als teken dat hij even stil moet zijn.