Messed up

Headache And Work

• DOUNIA •
DINSDAG 4 JUNI

Ik word wakker met koppijn, dat laatste wijntje had ik gister misschien toch niet moeten doen? Goed, ik moet echt één en al focus zijn vandaag. Deze afspraak is echt belangrijk. Ik gooi een paracetamolletje naar achter en hijs me op uit bed. Ik had gisteravond besloten om vroeg op te staan zodat ik nog even onder de douche kon stappen.

Na het douchen verzorg ik mijn haar uitgebreid. Daarna reinig ik mijn gezicht en fatsoeneer ik mijn gezicht met wat make up. Mijn oversized shirt verwissel ik met een zwarte pantalon en zwart corset daarbovenop trek ik een olijfgroene blazer aan. Mijn haar steek ik op met een clip in een hoge staart. Ik spray wat parfum op en bereid in de keuken een klein ontbijtje.

Op werk aangekomen druk ik het koffieapparaat aan en trakteer ik mezelf op een latte. Terwijl ik dit doe hoor ik een zware stem achter me.

"Maakt me niet uit. Je lost dit op!"

Ik schrik ervan en deins achteruit waardoor ik tegen het gespierde gedaante aanbots. Hij pakt me bij mijn armen vast, waardoor hij zijn telefoon laat vallen. Hij valt met een harde knal op de grond.

"Kan nou letterlijk nieman-". Vuur staat in zijn ogen geschreven. Als we elkaar dan in de ogen aankijken zie ik zijn blik wat verzachten.
Ik stamel iets in de richting van sorry en bevrijdt me dan uit zijn houding.

Wat gespannen loop ik naar de vergaderzaal, deze presentatie begint me steeds meer op mijn zenuwen te werken en een stemmetje in mijn hoofd zegt me dat ik het compleet ga verprutsen zometeen.
Weer schrik ik. 2e keer van vandaag. Benjamin heeft zijn handen op mijn schouders gelegd.

"Relaaaax Dounia, het komt goed". Ik zucht luid. "Jij hebt echt zo makkelijk praten". "Hoezo? Denk je dat mijn eerste keer alles goed ging?". Ik kijk hem aan terwijl hij resoluut zijn hoofd schud. "Absoluut niet". "Jaja, je klinkt zo net als mijn vader". Hij lacht. "Kom nou maar gewoon".

Samen maken we de zaal in orde en starten we de beamer op. Een klein kwartiertje later lopen meneer en mevrouw Smit binnen. Katherine, de naam van mevrouw, waar ik kort geleden achter ben gekomen knikt wat minachtend naar me. Ik hef mijn hoofd en glimlach vriendelijk naar haar.

"Katherine, Johan, neem gerust plaats. Wat kan ik voor jullie inschenken?". Het blijft me verbazen, Benjamin zo close is met deze mensen.

Als ze beide hebben plaats genomen aan de ovaal gevormde tafel start Benjamin de powerpoint.
"Goed, zullen we beginnen bij de keuken?". Beide knikken ze.

"Voor de vloer hadden we eikenhouten planken in gedachten. Dit geeft het huis meer karakter en uitstraling. Ikzelf zou kiezen voor een wat donkere kleur, omdat er al heel veel licht naar binnenvalt door de grote ramen." Begin ik.
"Een grote schuifdeur met zwarte kozijnen en raampjes zou er ook fantastisch staan, je hebt zo heerlijke afsluiting van de drukte, maar toch heb je zicht".

Als ik het goed zie beginnen de mondhoeken van Katherine wat omhoog te krullen.

"Ik ben onder de indruk van je nieuwe aanwinst" glimlacht ze naar Benjamin. "Ze is inderdaad erg goed".

Als ik doorpraat zie ik vanuit mijn ooghoek Mitchell aandachtig naar me kijken. Hij schrikt op van zijn gedachtes, knikt en loopt weer door.

-

Als ik na de presentatie het commentaar met Benjamin doorgenomen heb en bezig ben om voor mezelf nog even wat notities uit te werken en dingen te verbeteren zie ik Alice mijn kantoor binnenkomen. Ik begroet haar met een knuffel en vraag haar hoe het gaat. "Het gaat goed meisje" vertelt ze vrolijk. "Heb je vanavond zin om te komen eten bij ons? Ik heb je vader en broer ook uitgenodigd". Ik knik. "Ik moet dit nog wel even wat afmaken eigenlijk, ik kom wat later is dat oke?". Ze lacht. "Ah Dounia Dounia je mag ook wel eens een pauze nemen, kom alvast mee dan rijden we nog even langs de meubelzaak". Ik schud resoluut mijn hoofd, "ik wil dit even afmaken, sorry". Ze laat verslagen haar hoofd zakken, zegt dat ze het begrijpt en loopt weg.

Net als Alice weg is krijg ik een appje van Mitchell.

M: Kom eventjes naar mijn kantoor ik moet je spreken

Dat is raaaar?
Maar goed, ik loop er toch maar eventjes heen? Als ik zijn kantoor binnenloop kijkt hij me meteen serieus aan. "Heeft mn moeder je uitgenodigd voor eten?". "Geen hallo meer?" Vraag ik verbaasd. "Jezus beantwoord de vraag en doe niet zo bijdehand". Ik rol mijn ogen. "Ja, ja ze heeft me uitgenodigd. Hoezo?". Hij laat een luide zucht vallen. "Shit".
Ik trek mijn wenkbrauw fronsend op. "Hoezo shit? Wat is er?". "Denk naaa Dounia! Dit weekend ben je mijn 'date' op een bruiloft, dat kan niet binnen 3 dagen gebeurt zijn!".

Ook ik vervloek mezelf nu. Moet ik me serieus gaan voordoen als zijn 'vriendin' bij een diner met mijn ouders?!

"Mhm ik heb gezegd dat ik later kom, maar niet hoe veel later. Ik kan om 7 uur komen? Dan hoeven we deze poppenkast in ieder geval 2 uur korter vol te houden".
Hij knikt. "Goed plan. App me als je aankomt ja? Ik doe open". Ik mompel dat dat goed is en wandel het kantoor uit.
"Dounia". Ik draai me om. "Sorry, ik-" hij twijfelt even en gaat met zijn hand door zijn haar. "Ik wist echt niet dat ze dit ging vragen". "Maakt niet uit".
Wat geïrriteerd loop ik weg. Mijn broer, Kevin, heeft altijd alles door en dat baart me zorgen. Als dit uitkomt kan ik wel weer terug naar Spanje...