Messed up

Deals And Dinners

"Dat jij verdomme de enige vrouw in mijn leven ben die geloofwaardig over zou komen!".

Shit..

Ergens voel ik me vereerd. Een glimlach laat mijn lippen stiekem wat omhoog krullen.

"Goed" zeg ik. Hij kijkt meteen op. "Ik doe het". "Maar, je mengt je niet meer met mijn priveleven. En je doet normaal op werk". Hij knikt. "Bedankt blondje".

Wacht. Dat was schattig?

Ik voel gewoon dat er lichte blosjes vormen op mijn wangen.

"Kom vanavond even langs, kunnen we de details bespreken. Je kan blijven eten als je wil?". Ik knik. "Graag".

Na ons gesprek wacht ik nog een halfuurtje op kantoor, zo kon ik tegelijk met Mitchell vertrekken.
Als om 6 uur de deur van zijn kantoor openzwaait en hij vraagt of ik klaar ben om te gaan spring ik op en loop ik naar zijn auto. Jeez ik dacht dat Benjamin een dikke bak had, maar dit. Dit overtreft alles. Het is een matzwarte lage porsche, ik droom nu al van het geluid dat zo uit de straten scheurt. Met pretoogjes kijk ik naar de auto. Mitchell heeft niks door en zeg dat ik moet opschieten. Snel stap ik de auto in. Normaal had ik hier op gereageerd, maar ik ben te verliefd op deze auto om maar met 1 deel van mijn bovenkamer aan zijn opmerking te denken.

Terwijl we voor het stoplicht staan en Mitchell even zijn telefoon checkt mompelt hij boos. "Is er wat?" Vraag ik. "Nee niks". Zegt hij kortaf.
Dan niet...

"He we moeten hier rechts" merk ik op. Tweede keer in 1 week.. "Weet ik" zucht hij. Ik rol mijn ogen. "Waar gaan we heen". "Zie je zo wel ongeduld" lacht hij. Ik mompel iets in de vorm van oke en bekijk het stoplicht.

3 minuutjes later arriveren we bij een gezellig restaurant. Rossini staat er in koeienletters aangegeven op het pand. Binnen is het niet groot, op elk tafeltjes staat een fel brandend kaarsje en wat bloemetjes. Een vrolijke Italiaan met ruitjes schort, die overigens volgekleddert zit met bloem, komt op ons aflopen. "Mitchell wat heb je voor knappe dame meegenomen? Dat zien we niet vaak, nee toch Giovanni!" Dat laatste roept hij hard de keuken in. "Dus jij hebt de leeuw getemd?" Zegt hij zachtjes in mijn oor. Ik grinnik. "Zo is het wel genoeg Matteo ik heb meer te doen" zegt Mitchell geïrriteerd. "Rustig aan amico!" Lacht hij. "Zelfde plekje?" Vraagt hij. Ik draai me verbaasd om naar Mitchell. Hij knikt. Hij komt hier dus vaker.

Even later zitten we achterin het restaurant in een rustig hoekje, ik snap waarom hij deze plek vaak uitkiest. Het is heerlijk rustig hier. "Je moet bij de trouw doen alsof je mn vriendin bent Do" mompelt hij zachtjes. Do.. de laatste keer dat hij me zo noemde was jaren terug. "Wie gaan er überhaupt trouwen" vraag ik lachend. "Mijn neef". Ik lach nu nog harder. "Brahim? Nooit gedacht dat iemand zijn enorme ego kon hendelen". Ook hij lacht nu zachtjes en haalt zijn schouders op "Waarom dacht je dat ik die weddenschap maakte? Ik wed alleen als ik kan winnen" grijnst hij. "Maar je verloor" zeg ik lachend.

"Wacht wacht gaat het wel goed?" Vraag ik serieus. Hij trekt verbaasd zijn wenkbrauw op "Ja hoezo?". "Nou je ego is gedaald" lach ik, nu lig ik echt dubbel. De man tegenover me ligt niet dubbel, verre van zelfs. Hij laat een geïrriteerde zucht vallen. "Mmf wat wil je eten?". Bijgekomen van mijn eigen grap zeg ik hem dat ik graag lasagne wil.

Een halfuurtje later word ons eten geserveerd. De man overhandigt me mn bord en geeft me een knipoog daarna loopt hij weg. Mitchell rolt geïrriteerd zijn ogen. "Sukkel". Ik ga er maar niet op in, dat is denk ik beter zo. Als ik me bedenk dat mijn vader, broer en Alice en Johnny ook bij de bruiloft zijn stik ik bijna in mijn lasagne, waardoor ik een enorme hoestbui krijg. "Jezus stik voorzichtig" zegt hij grappend. "Charmant ben je" zeg ik hem na mijn hoestbui is afgelopen.

Als we na anderhalf uur alle details hebben afgelopen en het tijd is om te betalen pak ik mijn pinpas al uit mijn clutch. Als ik zie dat Mitchell hem ook al pakt pak ik zijn arm vast. "Niet nodig, ik betaal". Hij lacht "Echt niet". Terwijl ik druk bezig ben om hem over te halen dat ik moet betalen en niet hij, zie ik dat zijn pinpas het pinapparaat al heeft aangeraakt. Ik sla mijn armen over elkaar. "Volgende keer betaal ik!". "Is goed blondje, kom nou maar".

Samen lopen we naar zijn auto en rijden we naar huis. Het is ook deze keer weer stil, maar niet ongemakkelijk. Ik leg mijn hoofd tegen het raam en staar naar alle lampjes waar we langs rijden.

Bij mijn huis nemen we afscheid. Zodra ik binnen ben stap ik eigenlijk al naar boven. Ik ben kapot. Ik gooi mijn kleding weer over de fauteauil, die trouwens hoognodig opgeruimd moet worden. Ik trek mijn bh uit en trek een simpel zwart shirtje aan die net mijn string bedekt, daarna loop ik naar de badkamer waar ik mijn tanden poets en mijn gezicht reinig. Om 23:00 stap ik dan eindelijk in bed en gooi ik de lakens over me heen.