Messed up

Calls And Football

• DOUNIA •
VRIJDAG 31 MEI

De volgende morgen word ik wakker door een maar al te bekende stem.

"Nee Bri regel die papieren! Ik wil hem weg hebben!"

Dan pas merkt hij mij op.

"Goed, ik moet ophangen ze is wakker, regel het!"

Snel hangt hij op en loopt hij mijn richting op. "Sorry, ik wou je niet wakker maken". Ik schud mijn hoofd. "Het is niet erg, kan ik naar huis vandaag?" "Ik zal de arts roepen, die doet nog een paar testjes, als die positief zijn mag je naar huis, beloofd" .

Na een uurtje zit ik op de bank van het appartementje van Mitchell. De tv staat aan op een of andere serie, om eerlijk te zijn volg ik het totaal niet. Mijn hoofd doet pijn en het enige waar ik aan kan denken is de man die naast me zit, hij is druk aan het typen. Hij heeft zijn telefoon ver van mijn zicht gehouden zodat ik niet kan meekijken en ik irriteer me er dood aan.
Ik spring nog net niet van de bank af.
"Shit, ik heb niks laten weten aan pap!". Mitchell lijkt te schrikken van mijn plotse beweging. "Pfff rustig, ik heb allang wat laten weten". Ik voel mij hartslag weer wat dalen en bedank hem. "Heb je nog paracetamol?". Hij knikt en staat op. Ik laat mijn hoofd wat achterover hangen en zak wat verder in de bank. Ik ben kapot...

Onbewust val ik in slaap.

Rond 8 uur 's avonds word ik wakker, ik hoor stemmen beneden en heb enorm veel dorst ook knort mijn maag heftig. Ik loop naar de badkamer waar ik een snelle douche neem. Daarna föhn ik mijn haar en reinig ik mijn gezicht. Ik spuit wat deo en parfum op en smeer mijn gezicht in met een zalfje. Gelukkig had Mitchell een tasje van thuis meegenomen met wat make up en lingerie. Hij is wel een shirt vergeten, dus die sneak ik uit zijn kast. Ik trek een trainingsbroek aan en een shirtje van Mitchell. Daarna smeer ik wat mascara op mijn wimpers en wat blush en highlighter op mijn gezicht. Ik kam nog een keer mijn haar door dat nu droog is en loop daarna wat nerveus naar beneden.

Er staat voetbal aan, hoor ik.
Wat zenuwachtig loop ik de woonkamer binnen waar een stuk of 10 man zit met een biertje in de hand.
"Hey, uhm Mitchell kan ik wat te eten pakken?". De mannen die net allemaal nog luidruchtig zaten te lachen zijn allemaal stil en kijken me stuk voor stuk aan. Ik voel het bloed met een sneltreinvaart naar mijn wangen stijgen. "Mooi meissie heb je man" zegt een van de mannen lachend. Brian tikt m streng aan "Gast".

Mitchell loopt snel mee naar de keuken. "Ik had een briefje opgehangen boven, dat de jongens er waren?". Ik kijk hem verbaasd aan. "Wat? Die heb ik niet gezien, sorry". Wat beschaamd kijk ik naar beneden. Ik zie dat hij zijn mond open wil trekken, maar dat hij zich toch inhoud. "Is niet erg. Wat wil je hebben?". "Mhmm een appel is prima" "Dat is geen maaltijd, dat weet je". "Ik heb niet zoveel honger". Precies op dat moment maakt mijn maag geluid. "Niet echt honger?" Lacht hij.

Als hij me een pastasalade heeft voorgeschoteld met een glas cola zero bedank ik hem en loop ik weer terug naar de trap. "He, kom er maar bij zitten hoor, ze bijten niet" zegt Mitch tegen me. Als we bijna bij de woonkamer zijn fluistert hij me nog wat in mijn oor. "Oja, ik weet dat je fan bent van mijn achternaam maar zelfs op je shirt? Is dat niet wat overdreven?". Shit, ik heb duidelijk niet naar de back print van het shirt gekeken. Voor de tweede keer deze avond kleuren mijn wangen rood.

Over een halfuurtje begint de Eredivisie wedstrijd Ajax-Heereveen pas, dus de mannen zitten nog vrolijk te praten.
Ik prop mezelf tussen twee jonge gasten in. Allebei rond de 25 gok ik. Stan en Naïn heten ze. Rustig neem ik een paar hapjes van mijn salade.