Messed up

Babysitting And Cookies

• DOUNIA •
ZONDAG 2 JUNI

Als ik van een harde knal wakker schrik en op mijn telefoon kijk zie ik dat ik me vol heb verslapen. Het is 12 uur en ik zou om half 1 bij de Williams zijn om op te passen. Ik haast me uit bed en reinig mijn gezicht. Ik poets snel mijn tanden en zoek ondertussen een outfit uit.
Ik pak een grijze sweater en wit broekje uit mijn kast en trek witte enkel sokken aan. Ik maak mijn haar vast in een hoge staart met een clip en loop dan snel naar beneden, waar ik bijna voorover val als ik mijn sneakers te snel aan wil trekken. Ik stuur snel een appje aan Naomi dat ik iets later ben omdat ik me heb verslapen, sla mijn weekendtas om mijn schouder en start dan mijn scooter.

Nahijgend stap ik van mijn scooter. Ik zorg dat mijn ademhaling weer op orde is en bel aan. Matt doet blij open. "Sorry! Ik heb me vol verslapen" zeg ik schuldig. "Geen probleem, ik ben blij dat je er bent". Hij geeft me een stevige omhelzing en laat me naar binnen, waar ik de tweeling tref.
Ze zitten beide op de bank te giechelen om een of ander YouTube filmpje. Té schattig. 

S

amen zwaaien we Naomi en Matt uit. Ik moet lachen door haar overdreven grote koffer, die meid kent geen grenzen haha.

Samen met Sofia ben ik druk in de weer in de enorme keuken, ze wou graag koekjes bakken. Jackson daarentegen zit achteruit gezakt op de bank op zijn iPad.

Als na 2 uur de koekjes klaar zijn en alles is opgeruimd zeg ik tegen Jackson dat het tijd is om wat actiefs te gaan doen. Hij zegt stampvoetend dat hij niet wil, toch pak ik de iPad af. "Zullen we een boswandeling maken?". Ik kijk met hoopvolle ogen naar Jackson. "Dan kunnen we vogeltjes spotten". Ik weet dat de kleine Jackson dol is op vogeltjes en alles daaromheen, een boswandeling slaat hij daarom ook nooit af. Hij knikt, zoals verwacht, uitbundig en rent meteen naar de hal. Daar help ik ze met hun schoenen, waarna ik zelf mijn schoenen aantrek. Koud is het niet, het is eigenlijk perfect weer. Lekker zonder jas naar buiten, geen natte ondergrond. Én, natuurlijk, vogeltjes...

Jackson huppelt vrolijk voor me uit terwijl Sofia juist stevig mijn hand vasthoudt. Ze vind die hoge bomen en die donkere struikjes maar wat eng.

Bij thuiskomt spreid ik het plastic tasje uit over de, met krant beklede tafel. Er komt van alles tevoorschijn, mos, blaadjes, takjes, dennenappels. Het ruikt hemels.
Samen maken we wat knutsels tot het tijd is voor het avondeten.

Het leek me wel leuk om samen met de kinderen pizza te maken. Ik laat ze lekker voor de tv liggen terwijl ik het deeg maak. Als ik alle groente heb gesneden roep ik ze om hun eigen pizza te beleggen. Nog geen minuut later ziet heel de keuken wit van de bloem. Stiekem lach ik hard mee, die word trouwens wat minder als ik besef dat ik dit straks allemaal mag opruimen. Oeps.

Samen met Jacks en Sofia kijk ik verder met hun tvprogamma todat het beroemde oven geluidje afgaat.

Voor de tv eten we een heerlijke pizza en kijken we tv tot dat het tijd is om te gaan slapen. Ik loop met ze mee naar boven en help ze met het voorbereiden voor bed. Als laatst geef ik ze nog een knuffel waarna ik naar beneden loop. Misschien niet heel slim om nu de stofzuiger aan te zetten, maar ik zou toch echt moeten schoonmaken.

Na nog een halfuurtje te hebben gedweild en de vaatwasser te hebben uitgeruimd neem ik plaats op de bank. Ik bedenk me dat ik Benjamin nog moet bellen om te vragen of hij morgen naar dit adres kan komen.

~

📞 He Ben, zou je morgen naar *** kunnen komen? Dit komt bete-

📞 Hee mooie dame ik kan nu ook langskomen haha.

Ik hoor achtergrondgeluiden van een bar en hoor hem struikelen over zijn eigen woorden. Deze gast is straalbezopen. En hoe....

📞 Ik ga ophangen, ik bel je morgenvroeg wel.

~

Niet veel later word er aangebeld. Shit, zou hij serieus zijn geweest? Het is 20:00 uur, dat kan bijna niemand anders zijn.

Als ik de deur open staat er niemand anders dan..

Wacht wat?

"Mitchell?"

Ik durf te wedden dat hij net zo verbaasd is om mij hier te zien als ik hem.

"Wat doe jij hier?" Zeggen we beide.

Het regent als het giet buiten, dat is duidelijk te zien. Hij is dan ook zeiknat. Zijn haar zit warrig voor zijn linkeroog. Zijn witte shirt geeft me een prachtig zicht op zijn buikspieren.

Hij schraapt luid zijn keel. "Staren is onbeleefd Idrissi". Ongemakkelijk voel ik het bloed naar mijn wangen stijgen. "Uh ja.. sorry". "Mag ik even binnenkomen? Het is echt zeikweer, anders had ik het niet gevraagd. Ik zou met Matt gaan hardlopen, maar blijkbaar had hij andere plannen.". Ik geef hem meteen de ruimte om binnen te komen, stom van me dat ik dat niet eerder had bedacht.

"Wil je, een handdoek ofzo? Of wat anders?". Hij knikt. "Graag". "Goed, geef me een minuutje, ik denk dat je weet waar het drinken staat?". Weer knikt hij en ik loop naar boven. Boven check ik toch even mijn uiterlijk. Mijn staart is inmiddels wat rommelig en mijn wangen hebben wat meer kleur als normaal. Ik spuit snel mijn geurtje op en draai me om waar ik tegen het ontblootte bovenlichaam van Mitchell aanbots. "Jezus" mijn hand vliegt naar mijn borst.