Forced To Marry An Abusive And Jealousy Mafia Boss (Under Revision)

Chapter 12

•ALZADEO•

We are currently in our room and it's just two of us. I could see fear on her face, she might be thinking that I'm gonna hurt her again.

Gabi ngayon at hindi parin nagawa ni Sophene na matulog, natatakot siguro sya sa'kin at iniisip na baka saktan ko na naman sya.

Bigla kong naalala na hindi pala sya nakakainom ng gamot kaya agad akong bumaba sa kusina para kumuha ng isang baso ng tubig at kumuha din ng gamot na maiinom nya.

As I reached the room, she quickly wiped her tears and I don't know what's the reason why is she crying.

Because of my concern, I immediately asked her. "Bakit ka umiiyak?"

She shook her head. "No I wasn't." She responded.

She lied.

Napabuntong hininga nalang ako at pinabangon sya, she must drink her medicine to avoid intense sickness.

Inalalayan ko sya na maupo at ako na mismo ang nagpainom sakanya ng kanyang gamot. Gaya ng inaasahan ko, hindi sya nakatingin ng direkto sa aking mga mata at nararamdaman ko na natatakot sya sa'kin.

Hindi parin ako makatulog, inaalagaan ko ang aking asawa at hindi ko alam bakit ako naaawa sa kalagayan nya.

I shouldn't have pity of her!

"It's late, matulog ka na. Pupunta dito ulit si Kate bukas, you have to sleep early." Sabi ko at tumayo na para lumabas.

Lumabas na ako ng kwarto ng hindi sya nililingon. Ayaw kong maawa sakanya.

Nakaupo ako sa swivel chair ko sa aking secret office ngunit nanatili akong tahimik habang nagsisigarilyo.

Konti lang ang ininom ko dahil ayaw kong mangyari na naman sa'kin ang nangyari sa'kin kanina, ayaw ko nang magmukhang katawa tawanan ulit.

I can't help but to worry about Sophene's condition, I know it's not normal but why did I helped her when I saw her soaked with rain yesterday night?

But realization comes through my mind. Hindi dapat ako maging mabait kay Sophene, kailangan kilalakin nya ako bilang malupit na tao.

But I just can't, hindi ko na talaga kayang maging malupit sakanya, ngunit hindi ko din kayang maging mabait. 'yan ang isa sa mga hindi ko naiintindihang ugali ko, ang hindi alam kung anong naglalaro sa aking isipan. Kusa nalang akong kumikilos at hindi ko mapigilan ang aking sarili, 'di ko lubos akalain na pati si Sophene ay napagmamalupitan ko.

I just can't control my anger, I have a worst unforgettable past and I can't imagine that I'm gradually hurting Sophene.

•FLASHBACK•

"Boss! What happened to you?" Nag-aalalang tanong sa'kin ni Brian, isa sa mga tauhan ko.

Hindi ko alam bakit ako bumagsak sa sahig, ang naaalala ko lang ay nakaluhod ako kanina at hinihiling na h'wag nang magpakita sa'kin ang kaluluwa ni Lucy.

Malakas ko s'yang itinulak. "Huwag ka nga makialam dito!" Sigaw ko.

Pero mas lumapit sya sa'kin. "Boss, you're drunk. Magpahinga ka--"

"Ako? Malalasing?" Itinuro ko ang aking sarili sabay tawa.

"Boss, magpahinga ka nalang..." Sabi nya at inalalayan akong tumayo.

Pati ako hindi ko rin makilala ang aking boses, oo lasing ako ngunit 'di ko maintindihan bakit ko pa itinatanggi ito kay Brian.

"Hayaan mo na ako dito, umalis ka sa harapan ko." Utos ko pero nag-aalala sya at ayaw umalis sa harapan ko.