လမင်းထိန်ထိန်သာေနသည့် လသာဆောင်တွင် လင်းတစ်ယောက်စာထိုင်ရေးနေသည်။ မြကတော့ဘေးမှလင်းအားတစ်စိမ့်စိမ့်ထိုင်ကြည့်နေလေသည်။
"တီလင်း"
"ရှင်"
"ရှင်လို့ထူးတာလေးကချစ်စရာလေးအချစ်ရယ် ဘာလို့အဲ့လောက်တောင်တစ်ေန့တစ်ခြားပိုပိုချစ်စရာေကာင်းလာရတာလဲ "
"မြနော်...ဘာတွေပြောမှန်းလဲမသိဘူး ရှက်စရာကြီး"
"ဘာကိုရှက်ရတာလဲ အချစ်ရဲ့"
"မြ..."
"ပြောလေအချစ်"
"တို့လေ ကလောကကလေးတွေကိုသတိရတယ် သူတို့ဘယ်လိုများနေမလဲမသိဘူး"
"သူတို့အဆင်ပြေနေမှာပါ တီလင်းကကလေးတွေကိုအရမ်းချစ်တာပေါ့"
"ချစ်တာပေါ့ ချစ်တာထက်သနားမိတယ်"
"အဲ့လောက်တောင်ချစ်နေရင်လဲ အိမ်ခေါ်မွေးလိုက်ပါတော့လား"
"မြနော် ဘာလဲကလေးတွေနဲ့လဲသဝင်တိုတာပဲလား"
"တိုတာပေါ့ တီလင်း ဆရာမသာလုပ်လိုက်ပါလား စာရေးဆရာမ မလုပ်ပဲနဲ့"
"ဘာလို့လဲ"
"တီလင်းသာ ဆရာမလုပ်ရင်ကလေးတွေအများကြီးနဲ့ထိတွေ့ရမှာလေ"
"ဒီဘဝတော့မဖြစ်နိုင်လောက်တော့ပါဘူး"
"ဒါဆိုနောက်ဘဝကျရင်တီလင်းကဆရာမလုပ် မြကတီလင်းရဲ့တပည့်လေးလုပ်မယ် ပြီးရင်တီလင်းစာသင်ေနတာကိုတစ်စိမ့်စိမ့်ထိုင်ကြည့်မယ်"
"တို့က စာေတာ်တဲ့ကလေးပဲချစ်မှာပေါ့ စာမလုပ်ပဲတို့ကိုပဲထိုင်ကြည့်မယ်ဆိုရင်တော့တုတ်နဲ့ရိုက်မှာပဲ"
"တီလင်းနော်"
"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပါ ဒီနှစ်နွေရာသီကျရင်လည်း ကလောကကေလးတွရှိတဲ့ဂေဟာကိုသွားအုံးမယ်"
"မြယွန်းပါလိုက်ခဲ့မယ် တီလင်းကိုစိတ်မချဘူး"
"တို့က ကလေးလဲမဟုတ်ဘဲနဲ့ဘာကိုစိတ်မချတာလဲ"
"အဲ့ကလေးမဟုတ်လို့စိတ်မချတာပေါ့ တီလင်းကတစ်နေ့နေ့ပိုပိုပြီးလှလာတာကို"
YOU ARE READING
မဟာရတနာမြိုင်စံအိမ်
Short Story*မြယွန်းသီရိဒေဝီ* "တီလင်းရဲ့ဖြစ်တည်မှူတိုင်းကိုမြတ်နိုးတယ်" *လင်းစန္ဒီမေ* "နောင်ဘဝမှာတော့...မြနဲ့ပြန်စုံစည်းခွင့်လေးပေးပါ" *မြတ်သီရိမေ* "ငါ့မာနထက် ပိုချစ်တဲ့သူက....." *လဲ့ဝတ်မှုန်* "ချစ်လွန်းလို့..စိတ်ချရတဲ့သူလက်ထဲထည့်ပေးခဲ့တာပါ" *မြယွန်းထိုက်* "တီခ...
