မဟာရတနာမြိုင်စံအိမ်

p-13

မြတ်နှင့်လဲ့ကျူရှင်ရောက်ချိန်တွင် မြန်မာစာဆရာသည်အတော်ဒေါသထွက်နေလေသည်။ ရှေ့ဆုံးတန်းတွင်ထိုင်နေသည့်မြယွန်း၏မျက်နှာတွင်ကြောက်စိတ်ဝင်နေကြောင်းအထင်းသားပေါ်နေလေသည်။ လဲ့ မျက်နှာငယ်လေးနှင့်ဝင်လာပြီး မြတ်ကတော့မြယွန်းကိုသတိထားမိသွားကာစိတ်ပူမိသွားလေသည်။

"ဆရာမရောက်လာတာနဲ့အတော်ပဲ ဒီတစ်ယောက်ကမခန့်လေးစားနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုမထီမဲ့မြင်လုပ်နေတာ သူရှိနေရင် ဒီဝိုင်းကိုစာဆက်မသင်တော့ဘူး"

ဆရာဒေါသထွက်ခါကျူရှင်ထုတ်ခိုင်းလိုက်မှန်းသိလိုက်သည်။ လဲ့သည်သူမ၏တပည့်များအား သားသမီးအရင်းပမာချစ်တတ်သူ။ တပည့်အဆင်ပြေနေလျှင်ပျော်တတ်သူ။ တပည့်များဆိုးပါက သူမ၏သားသမီးများဆိုးသလိုခံစားရပြီး စိတ်ထိခိုက်နေတတ်သူ။ သားသမီးအရင်းကဲ့သို့ သင်ကြားဆုံးမပေးကာ ကျူရှင်ဟုသဘောမထားစေပဲ အိမ်လိုရာလိုပင်သဘောထားစေသည်။ မြတ်လည်းထိုနည်းတူ။ သို့ပေတည်းမြယွန်းကိုတော့နည်းနည်းပိုချင်သယောင်။

"ကျမသူ့ကိုသေချာဆုံးမလိုက်ပါ့မယ်ဆရာရယ် ကျမတောင်းပန်ပါတယ် ကျမဆရာတွေကိုမစဖို့ဆုံးမထားလိုက်ရမှာ ကျမမှားပါတယ်ဆရာရယ် တကယ်အနူးအညွှတ်တောင်းပန်ပါတယ်"

"ဆရာမ‌တောင်းပန်စရာမလိုပါဘူး ဒီကောင်ကိုကလူလိုနားမလည်တာ"

"ဟုတ်ပါတယ်ဆရာရယ် သူ့အစားကျမတောင်းပန်ပါတယ်နော်"

မြယွန်း မျက်နှာငယ်လေးဖြင့်ငိုမိတော့မည်အလား။ သူမနှင့်မဆိုင်သော်လည်းကြောက်နေမိသည်။သူမငယ်စဉ်ထဲမှ ဆရာမများနှင့်သာသင်ဖူးပြီး ဆရာမများနှင့်ရင်းနှီး‌အောင်နေတတ်သူ။ သူမ လုပ်မယူပဲ သူမအားအလိုလိုချစ်တဲ့သူများလေသည်။ သူမ ဆရာများဖြင့်စာမသင်ဖူးပေ။ သင်ဖူးသည့်ဆရာတစ်ဦးသာရှိပြီး သူမအပေါ်အလွန်ကောင်းသူ။ ထိုဆရာသည်သူမရှေ့တွင် ဒေါသထွက်သောအရိပ်ယောင်မပြသောကြောင့်သူမနှင့်အဆင်ပြေလေသည်။  ယခုဆရာကိုတော့သူမကြောက်သည်။ ဒေါသတကြီးပုံကိုနှစ်စမှာတင်မြင်လိုက်ရသောကြောင့်ပိုကြောက်မိသည်။ သတိထားမိနေသောမြတ်သည်မြယွန်းအနားသို့မသိမသာကပ်သွားပြီးကျော‌ေလးကိုပွတ်ပေးနေ‌ေလသည်။ အကြောက်လွန်နေသည့်မြယွန်းကတော့စိတ်တွေရှုပ်ထွေးကာဘာမှမသိတော့ပေ။