Is it my fault?

31- The heart wants what it wants

Floor's pov
Het is ondertussen al een uurtje verder. Het word tijd om afscheid te nemen van de jongens. Voor goed. Alleen weten zij dat niet. In hun hoofd kopen ze morgen op bezoek. Ik vrees toch dat ze hier vanavond weer gaan staan omdat de werknemers moeten melden dat ik er niet meer ben.

"Goed Floortje. Morgen zijn we terug oké? Je bent in goede handen." Zegt Robbie al bij mij in een knuffel duwt . Al de jongens nemen afscheid van mij. Ik ben zo fucking bang voor alles. Wat als mijn poging vanavond weer mislukt dan is het echt fucked up.

De jongens lopen de deur uit. Nu sta ik er alleen voor. Het ding is mijn gsm is afgenomen een afscheidsbericht ga niet. Het enigste wat ik kan doen is brieven. Maar ik heb geen papier. Binnen 1 uurtje is het eten dus ik heb 1 uurtje de tijd. Ik ga naar de gang, ik kijk recht links en de enigste die ik zie is die teef aan de balie. Oké floor je kan dit. Ik loop op mijn kousen naar haar. Haar middag pauze zal gedaan zijn. Het is ook al 5 uur dus da zou wel raar zijn als ze nu nog in middag pauze zou zitten.

"Zou ik asjeblieft een paar bladeren kunnen krijgen?" vraag ik liefjes. Zonder mij aan te kijken gooit ze een stapel A4 blaadjes op haar balie. Fucking teef. Ik snok ze van haar balie en loop weg. Ik voel haar ogen branden in mijn rug maar het boeit me geen hol. Ik storm mijn kamer in en sla mijn deur dicht in de hoop dat het doordringt bij haar. Oké ik kan beginnen.

Een uurtje later roepen ze in de gang dat het eten is. Ik moet nog 1 briefje schrijven die voor Robbie. Wel degene waar ik het meeste werk mee ga hebben maar schrijf het na het eten er wel aan verder.

Ik kom de eetzaal binnen. Er zitten ongeveer 20 kinderen in de zaal. Echt van 8 jaar gelijk tot kinderen van 18. Ze kijken mij gelijk allemaal aan. Ik ben nieuw natuurlijk. Maar toch zal het de eerste en de laatste keer zijn dat ze mij zien. Het is macaroni denk ik. Maar dan met broccoli en champignons?? Wat te fuck wie verzint zo een combinatie. Ik word door mijn begeleider doorverwezen naar een apart tafeltje. Een tafeltje met 2 andere meisjes die allebei een sonde hebben en zo een mooie lichaam. Ik gok dat ze ook wel een eetstoornis zullen hebben. Nice dat ze ons weer onderscheiden van de rest.

Het eten zit erop. De meisjes die samen met mij aan de tafel zaten waar wel lief maar we hebben alle 3 niets tot bijna niets gegeten. Ik moet zeggen dat dat niet motiveert tot zelf meer te eten maar goed. Het zit erop. Ik ga terug naar mijn kamer en zie mijn briefjes al terug liggen op mijn bed. Ik ga terug aan mijn bureau liggen en begin aan Robbie zijn brief. Oké hier gaan we....