Aprakashitha

33❤✨

ජීවිතය කියන්නේ මොනවගේ දෙයක්ද කියලා කවුරු හරි ඇහුවොත් මමනම් තාම ඒකට උත්තරයක් දෙන්න පුලුවන් තත්වෙක නෑ. අපි හිතන තරම් හැමදේම ලේසිත් නෑ අමාරුත් නෑ. අපි මොනාහරි දෙයක් කරන්න හදනවනම් අපි ඒක වෙනුවෙන් පුලුවන් උපරිමයෙන්ම උත්සාහ කරන්න ඕනේ. අපි තවමත් සූදානම් මදි කියලා හිතලා ඒ වෙනුවෙන් තව තව උත්සාහ කරොත් සම්පූර්ණයෙන්ම  නැතත් පුලුවන් උපරිමයෙන් ඒ දේ සාර්ථක කරගන්න පුලුවන්. මට ඒ දේ හොදටම තේරුම් ගියේ ඉස්කෝලේ දෙවෙනි වාර විභාගේ ලකුනු දැකලා. වාර විභාගයට සති දෙකකට කලින් ක්ලාස් එකෙන් කරපු ඉකෝන්  විභාගෙට ලකුනු තිබුනේ 52ක් විතරයි. මම ඒකට මාර කන්ෆිඩන්ස් පිට ගිහිල්ලත් අඩුම මට B එකක ලකුණු වත් තිබුනේ නෑ.  ඒ නිසාම මම ඉස්කෝලේ විභාගෙට ගොඩක් මහන්සි උනා. මම ලෑස්ති නෑ. තව පාඩම් කරන්න ඔනේ කියලම පාඩම් කරපු නිසා ලකුණු 86ක් ගන්න පුලුවන් උනා. සාමාන්‍යයෙන් ඒලෙවල් වලදි 75හේ A ඒකකට වඩා හැමෝම මහන්සි වෙන්න ඔනේ 85,90ව පන්නපු A එකක් ගන්න. මොකද ලංකාවේ පාස් වෙන හැම ලමයෙක්ටම කැම්පස් යන්න පුලුවන් වෙන්නේ නෑ. ඒකට හේතුව විභාගය පාස් වෙන ලමයි ගානටවත් රජයේ විශ්වවිද්‍යාල වල ඉඩ ලංකාව ඇතුලේ නෑ. පෞද්ගලික විශ්වවිද්‍යාල තියනවා උනාට ඒව වල ඉගෙන ගන්න සාමාන්‍ය ලමයින්ට බෑ. වියදම වැඩි ඒ නිසාම මෙහෙ රජයේ විශ්වවිද්‍යාලයකට යන්නනම් විශයන් තුනම විශිෂ්ඨ විදිහට සමත් වෙන්න ඕනේ. පෞද්ගලික විශ්වවිද්‍යාල තිබුනට රජයේ විශ්ව විද්‍යාලවලට තරම්  තැනක් ඒවට හම්බෙන්නේ නෑ. මම ඒකට හේතුවක් ඇත්තටම දන්නේ නෑ. කොතනින් කොහොම උපාධිය හැදෑරුවත් ඒ කියන්නේ රජයේ හෝ පෞද්ගලික උනත් උපාධියක මට්ටම එකයි. රජයේ අනුමත පෞද්ගලික විශ්වවිද්‍යාල කියන්නෙම සල්ලිවලට ලමයි ඉගෙන ගත්තට ඉගෙනීමේ පියවර, ලමයින්ගේ සාදනීය මට්ටම සහ විභාගය ගැන එහෙම  රජයේ අධීක්ෂණය යටතේ තමයි එවා සිද්ධ වෙන්නේ. ඒවා මුකුත් නොදන්න සමහක් කියනවා ඉතින් සල්ලි දුන්නහම උපාධිය හම්බෙනවාලු. මම නම් කියන්නේ ඔහොම කියන උන් ටික දෙනෙක්ව බලෙන් අරන් ගිහින් උන්ට උපාධිය කරන්න දෙන්න ඕනේ. එතකොට තේරේවි කොතන කොහොම කරත් උපාධිය කියන්නේ උපාධියටමයි කියලා. සමහරක් හිතන් ඉන්නේ මේ ලමයි ඇග කසනවට වියදම් කරගෙන ගිහින් මැරීගෙන උපාධි කරනවා කීයලා. රට ඇතුලේ හරිහමන් විදිහට රාජ්‍ය විශ්වවිද්‍යාල තිබ්බනම් කාටවත් සල්ලි වියදම් වෙන්නේ නෑනේ.