Cursed

Chapter 33

I SUDDENLY opened my eyes when I felt something weird inside my chest. My heart began to beat and it was beating faster than usual so I almost choked up. I jumped out of my bed quickly and ran downstairs to get a glass of cold water.

"Why are you in a hurry?" Cozbi asked me curiously, I didn't notice her presence when I entered the kitchen.

Hinawakan ko ang aking dibdib at nakangiwing ngumiti sa kanya bago magsalita, "hindi normal ang tibok ng puso ko." Nag-aalalang tumayo siya upang lapitan ako. Hinawakan niya ang aking likod saka inalalayang maupo sa bar stool. Siya na rin mismo ang kumuha ng tubig na maiinom ko.

"Is it painful?" she asked again. I shake my head no and smiled at her, assuring that everything is fine. Dinampot ko ang baso sa countertop table at nilaghok. Pagkatapos kong inumin ay napatitig ako kay Cozbi na ngayon ay naghahanda ng mga ingredients.

"I'm wondering..." she looked back at me and wait for what I am about to say, "gaano ako katagal nawalan ng malay?"

"A week," she answered briefly and started to chop the vegetables without looking at me. I nodded my head lightly and slightly lean on the table to place my chin on the back of my hand. I observed her while she's preparing everything. Ito ang unang pagkakataong nakita ko siyang nagluluto, I didn't know that she has skills.

"I really think it is weird..." bulong ko sa sarili ko. Napaangat siya ng tingin kaya nagtagpo ang aming mga mata. I gulped and diverted my gaze. "I mean, since I woke up. Everything seems weird and I noticed that there's a lot of changes around me."

Ngumiti naman si Cozbi at napailing. "Akala mo lang 'yon," maikling tugon niya at ibinalik ang atensyon sa pagluluto. I sighed softly and played with my hair. Pakiramdam ko talaga ay may nagbago o baka naman ako lang itong nag-iisip ng kung ano.

Pinikit ko ang aking mga mata para umidlip ngunit pumasok sa isip ko ang isang alaala.

May isang estrangherong nakatayo sa harapan ko at may hawak siyang patalim. Pinatong niya ang hawak sa aking kamay at malungkot na tiningnan ang aking mukha.

"Darating ang araw na gagamitin mo ang punyal na ito upang iligtas ang iyong sarili at ang buhay ng lalaking iniibig mo," aniya.

"And time will come that she'll be back, I hope you're strong enough to hold on to yourself."

I opened my eyes and just stared at the pitch black colored wall. Who's going back? I asked in the back of my head.

"Natahimik ka yata?" tanong ni Cozbi na may halong pagtataka. Magkasalubong ang kilay na tiningnan ko siya.

"I am normally this quiet, bakit mukhang nagtataka ka pa? Sphynx is the one who's noisy." She chuckled and just continued what she was doing.

"Ano ba ang nasa isipan mo at lagi kang natutulala?" I raised my brow and didn't bother to answer her question. Bumalik ako sa pagkakahiga sa mesa at muling pinikit ang aking mata, laking pasasalamat ko dahil hindi na ako ginambala ng kung anong alaala.

Hindi ko namalayang nakaidlip pala talaga ako, nagising lang ako dahil naramdaman ko ang pagtapik ng kung sino sa aking pisngi at gano'n na lang ang gulat ko ng makita ang seryosong mukha ni Cessair.

"Kanina ka pa ba?" mahinang tanong ko at inayos ang nagulo kong buhok. Tumango si Cessair at nagtungo sa aking buhok. I was in shock when he started to comb my hair using his fingers then he tied it in a bun. I felt a familiar emotion in my chest because of what he did.

Napatingin ako kay Cozbi dahil napansin kong natigilan siya sa kanyang kinatatayuan. Hindi ko alam kung ano ang nasa isip niya dahil hindi ko mabasa ang kanyang emosyon. She smiled when she noticed that I'm looking at her.