BILLIONAIRE SERIES4: ARRANGED MARRIAGE TO MY ENEMY: ETHAN HARRIS MONTELLO

CHAPTER SEVENTEEN

Ethan takes me to one of the hottest restaurant in the city. Nang makarating kami ay agad kaming nilapitan ng hostess at tinuro ang aming table, napangiti nalang ako dahil with the Montello name, we never need a reservation.

“So, what do you want to eat?” tanong niya.

“Hmm. Not sure, mukhang palagi ka naman dito, kaya bakit hindi nalang ikaw ang mag-order sa akin?” tanong ko.

“I would, but I just realized I don’t even know what you like to eat. I guess we’re still playing catch up with each other.” natawa ako ng mahina.

“I’ll have whatever you’re having. You seem like a man with refined tastes.” halata ang kaniyang amusement sa sinabi ko at napasandal nalang siya sa kaniyang upuan habang hindi inaalis ang tingin sa akin.

“Or?” pilyong sabi niya na lalong kinatawa ko.

“Or what?”

“Or we could skip straight to dessert.” nanlaki ang mata ko at napatingin sa hostess na nakaabang sa order namin pero parang wala lang sa kaniya kaya naman pinalo ko siya ng mahina.

“What?” natatawa niyang tanong saka nito sineniyasan ang hostess na iwan muna kami at yumuko naman ito.

“Ano bang iniisip mo sa sinabi ko?” tanong niya at napalunok ako.

“Well, ang naiisip ko kasi ako ang dessert na tinutukoy mo.” natawa siya ng mahina.

“Interesting thought. Well, what’s on the menu?” tanong niya at talagang gusto niyang pagpatuloy tong harutan namin.

“What’s off the menu?” nagpakawala siya ng mahinang pagtawa. Napatitig naman ako sa napakagwapong lalaking nasa harapan ko. My man, my handsome husband, tumingin din siya sa akin, at kita kong nagiging seryoso nadin ang kaniyang tingin sa akin.

“Remind me why I let you convince me to go out tonight? We could’ve eaten take out in bed. Clothing optional.” napahawak ako sa bibig ko para pigilan ang pagngiti ko ng sobra.

“Optional or outlawed?” hindi ito sumagot at tanging pagtawa lang niya ang natanggap ko.

Napailing nalang ako at magsisimula na sana akong magorder ng mapansin kong may papalapit sa amin na familiar.

“Good evening, Mr And Mrs Montello.” napaangat ang tingin ni Ethan sa nagsalita at agad nawala ang ngiti sa labi niya ng makita nito si Rocco, may ngising naglalaro sa kaniyang labi habang nakalagay ang kaniyang kamay sa lamesa namin.

“Anong ginagawa mo dito, Rocco?”

“Ano bang sa tingin niyo ang gagawin ko dito? I’m eating dinner, just like you. Ayos lang naman siguro kung makisalo ako sa inyo di ba?” napalingon ako kay Ethan na hindi na maipinta ang mukha.

Pero hindi pa man kami nakakasagot ay naghila na si Rocco ng upuan at naupo na ito sa tabi ko.

“What the héll are you doing? My wife and I are in the middle of dinner.” kita ko na ang mga ugat ni Ethan dahil sa sobrang inis niya kay Rocco, pansin kong pinipigilan niyang magalit ng sobra dahil nasa public place kami pero sadyang hindi nito mapigil.

Hinawakan ko ang kamay ni Ethan. “It’s okay, calm down... we’re all friends here.” natawa naman si Rocco.

“Friends. Right.” hindi na nakasagot si Ethan dahil sa pagtunog ng kaniyang cellphone at mukhang tumatawag nanaman ang kaniyang ama.

Mas lalo lang lumawak ang ngisi sa labi ni Rocco at tiningnan si Ethan na hindi pa din sinasagot. “Wala ka bang balak sagutin yan? Pwede ko namang samahan dito si Chiara habang inaasikaso mo ang ... whatever that is.” nangunot ang noo ko dahil sa pagngisi nito ay parang alam niya ang dahilan kung bakit tumatawag nanaman ang daddy ni Ethan. And for sure ay dahil iyon sa shipment.