Το λάθος μου (Culpables #1)~Υπό διόρθωση

23.Νόα

Πέρασε μια ολόκληρη βδομάδα από την τελευταία φορά που μίλησα με τον Νίκολας.Μια ολόκληρη βδομάδα δουλειάς,χωρίς ούτε ένα μήνυμα από τον Νταν.Για αυτό ήμουν ευγνώμων.Έπειτα από αυτό που έγινε στο πάρκινγκ ,ο Νικ με αποφεύγει.Ήταν σχεδόν προσβλητικό.

Όταν σηκώθηκα,είχε ήδη φύγει και όταν γύρισα από τη δουλειά περίπου στις δέκα,η μαμά μού είπε ότι είχε φύγει πριν από λίγο.Ήταν λες και όλως τυχαίως δεν ήθελε να με βλέπει άλλο και το χειρότερο ήταν ότι η απόσταση με πονούσε τόσο πολύ που δεν μπορούσα να το φανταστώ.

Το σώμα μου ζητούσε να τον φιλήσει ξανά, να συρθώ στην αγκαλιά του, και εγώ βασανιζόμουν αναρωτώμενη τι θα μπορούσα να έχω κάνει λάθος, γιατί ήταν τόσο ψυχρός μαζί μου αφού είχαμε μοιραστεί τέτοιες στιγμές διέγερσης.

Ξέρω ότι πήγαινε σπίτι ,γιατί η μαμά μου το έβλεπε σχεδόν κάθε μέρα,αλλά ερχόταν μόνο όταν έφευγα ή αργά τη νύχτα έπειτα από ό,τι ποιος ξέρει τι κάνει.

Και έτσι ένα βράδυ Σαββάτου, που το αφεντικό μου μου είπε να πάρω ρεπό επειδή έκλειναν το μπαρ για τρεις μέρες, σκέφτηκα να τα πούμε επιτέλους με τον Νικ. Δεν ήξερα σίγουρα ότι θα ήταν σπίτι.

Για την ακρίβεια, δεν ήμουν σίγουρη ότι ήθελα πραγματικά να τον έχω μπροστά μου.

Ξεφεύγοντας από τις δικές μου ψυχικές συγκρούσεις, πήγα στην κουζίνα. Η μαμά και εγώ είχαμε συζητήσει να φάμε μαζί εκείνο το βράδυ και να δούμε μερικές ταινίες.

Όταν ήμασταν στον Καναδά, το κάναμε αυτό σχεδόν κάθε βράδυ, αλλά από τότε που μετακομίσαμε, δεν περνούσαμε σχεδόν καθόλου χρόνο μαζί.

Η μαμά συνόδευε πάντα τον Γουίλιαμ στα επαγγελματικά του ταξίδια ή στα ψώνια ή οργάνωνε ατελείωτες εκδηλώσεις ή πάρτι για τις επιχειρήσεις Λέιστερ.

Εκείνο το βράδυ, όμως, ήταν ελεύθερη: Ο Γουίλιαμ θα αργούσε στο γραφείο, και εκείνη κι εγώ είχαμε συντονίσει τα προγράμματά μας ώστε να μπορούμε να βλεπόμαστε.

Ήταν λίγο μετά τις οκτώ και ακόμα η μαμά δεν είχε έρθει σπίτι,οπότε αποφάσισα να κάνω ένα ψητό με πατάτες.Μου άρεσε να μαγειρεύω.Δεν ήμουν ένας γκουρμέ σεφ,αλλά μπορούσα να διαχειριστώ τον φούρνο.

Έκοβα τις πατάτες με ένα από εκείνα τα μαχαίρια που πουλάνε στο QVC όταν άκουσα την πόρτα να ανοίγει. Στεναχωρήθηκα.

Δεν ήξερα αν ήταν αυτός,αλλά η καρδιά μου άρχισε να σπαρταράει όταν αυτά τα βαριά βήματα ακούγονταν όλο και πιο κοντά μου.