Το λάθος μου (Culpables #1)~Υπό διόρθωση

47.Νόα

Ολόκληρο το σώμα μου πονούσε αφού δεν μπορούσα να κουνηθώ για αρκετές ώρες.

Είχα αποκοιμηθεί λίγες φορές,αλλά ποτέ περισσότερο από λίγα λεπτά.

Δεν ήξερα τι συνέβαινε,αλλά ήξερα πως έπρεπε να φύγω από δω.

Το αδιάκοπο σφυροκόπημα της μουσικής στο βάθος με εξάντλησε, για να μην αναφέρω το κλειστοφοβικό δωμάτιο με το ελάχιστο φως.

Όταν το φως άρχισε να λάμπει μέσα από το παράθυρο, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ίσως κανείς δεν θα με έβρισκε. Και αυτό με έκανε να κλάψω ξανά. Ο φόβος πλημμύρισε το σώμα μου.

Ο Ρόνι είχε επιστρέψει. Βρισκόταν στα πόδια του κρεβατιού. Με βασάνιζε σβήνοντας το κόκκινο φως έξω από το δωμάτιο.

Με είχε αφήσει στο σκοτάδι για μεγάλα λεπτά που ήταν τα πιο τρομακτικά της ζωής μου, γνωρίζοντας ότι ήταν εκεί μαζί μου στο σκοτάδι και μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε μαζί μου και δεν μπορούσα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, δεν μπορούσα να τρέξω.

Άκουγα τον απόηχο από τα χαχανητά του στο κεφάλι μου καθώς έκλαιγα και τον παρακαλούσα να ανάψει το φως.

Όταν έφυγε, προσπάθησα να ηρεμήσω για πολλή ώρα. Η μουσική απ' έξω είχε κοπάσει, και το μόνο που μπορούσα να ακούσω τώρα ήταν η δική μου αναπνοή.

Τότε ακούστηκε ένας θόρυβος από τον επάνω όροφο. Ακουγόταν σαν ένα πλήθος ανθρώπων να περπατούσε από πάνω.

Οι άνθρωποι έξω φώναζαν, και άκουσα πυροβολισμούς και περισσότερες φωνές.

Η καρδιά μου χτύπησε δυνατά και έμεινα άκαμπτη. Ο πατέρας μου εμφανίστηκε στην πόρτα, ιδρωμένος, με ένα τρομακτικό βλέμμα στο πρόσωπό του.

Έσπευσε και με απελευθέρωσε από την αλυσίδα. Τότε είδα κάτι που με έκανε να τραβηχτώ μακριά. Πίεσε την κάννη του πιστολιού του οδυνηρά στα πλευρά μου και μου είπε καθώς πάγωνα:

"Μην τολμήσεις να κουνήσεις ούτε ένα μυ."

"Σε παρακαλώ", ικέτεψα ανάμεσα σε λυγμούς.

Αυτός ο άνθρωπος ήταν ικανός για όλα.

"Σκάσε!", διέταξε, σπρώχνοντάς με προς την πόρτα και κάτω από ένα μακρύ

διάδρομο.

Δεν μπορούσα να δω, ήμουν φοβισμένη και πάλευα μόνο και μόνο για να βάλω το ένα πόδι μπροστά από το άλλο. Ήμουν ανυπεράσπιστη και δεν είχα ιδέα τι να κάνω.