Το λάθος μου (Culpables #1)~Υπό διόρθωση

42.Νικ

Δεν ήξερα πως όλα αυτά τα σκοτεινά συναισθήματα θα με κυριεύαν όταν έφευγα από το σχολείο,αλλά κι όμως το έκαναν.

Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι πώς αυτό το κορίτσι που αγαπούσα τόσο πολύ ,είχε βασανιστεί,σχεδόν σκοτωθεί.

Για αυτό τον λόγο πήγα κατευθείαν στο γραφείο του μπαμπά μου.

Ήθελα να ξέρω τι σκέφτεται για όλο αυτό,αλλά ειδικά τι μπορεί να γίνει αφού μάθει πως αυτή η γυναίκα που αγαπούσα είχε χτυπηθεί και κακομεταχειριστεί για χρόνια.

Έφτασα στις Επιχειρήσεις Λέιστερ και κατευθύνθηκα απευθείας προς το πάνω πάτωμα.

Η Τζανίν,η γραμματέας του μπαμπά μου,με ξέρει για όλη της τη ζωή:ήταν η δουλειά της να μου αγοράζει δώρα γενεθλίων και να με πηγαίνει στα πάρτι των φίλων μου.

Ερχόταν στους αγώνες ποδοσφαίρου μου όταν ο μπαμπάς μου ήταν απασχολημένος δουλεύοντας.Μεχρι με ξελάσπωνε όταν έπαιρνα κακούς βαθμούς.Η Τζανίν ήταν μια είδους μητέρα για μένα,αλλά ποτέ δεν της άνοιξα την καρδιά μου.

Δεν είχα ανοίξει σε καμία γυναίκα την καρδιά μου μέχρι που εμφανίστηκε η Νόα.Αλλά και πάλι εγώ και η Τζανίν ήμαστε κοντά.

"Νίκολας τι κάνεις εδω;"ρώτησε με ένα χαμόγελο.Ήταν λεπτή πάνω από εξήντα χρονών.

Ο πατέρας μου την κρατούσε επειδή ήταν πολύ εργατική και πιστή, και δεν ήταν εύκολο να συναναστρέφεται με τον πατέρα μου στη δουλειά. Το ήξερα - έκανα πρακτική στο γραφείο του.

"Τζανίν, πρέπει να μιλήσω στον μπαμπά. Είναι σε κάποια συνάντηση;" Ρώτησα, προσπαθώντας να μην εισβάλλω.

"Όχι, μπορείς να πας μπροστά. Εξετάζει την υπόθεση του απογεύματος". Κατευθύνθηκα κατευθείαν πίσω και άνοιξα την πόρτα χωρίς να χτυπήσω.

Τα σκούρα μπλε μάτια του πατέρα μου σήκωσαν το βλέμμα τους από τα έγγραφά του και με κοίταξαν κατευθείαν.

"Τι κάνεις εδώ;" με ρώτησε αυστηρά. Ποτέ δεν χαιρετούσε- αυτό ήταν μια συνήθειά του.

"Ήρθα να σου μιλήσω για τη Νόα . Και για τη Ραφαέλα, για την ακρίβεια". Στεκόμουν εκεί μπροστά στο πολυτελές γραφείο του, ελπίζοντας ότι για μια φορά στη ζωή του θα ήταν ειλικρινής μαζί μου.

"Ξέρεις για το τι έκανε ο μπάσταρδος πρώην σύζυγός της;"

Αφού με κοίταξε μια στιγμή, ο πατέρας μου παραμέρισε τα έγγραφά του, σηκώθηκε, πήγε στο μπαρ και έβαλε στον εαυτό του ένα ποτήρι κονιάκ.