Το λάθος μου (Culpables #1)~Υπό διόρθωση

3.Νόα

Τι μαλάκας!

Όπως ανέβαινα τα σκαλιά,πατώντας όσο δυνατά μπορούσα,δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι τα δέκα λεπτά που πέρασα με τον καινούργιο μου ηλιθιο αδερφό.
Πώς μπορούσε να είναι τόσο μαλάκας,τόσο ψυχοπαθής;
Δεν τον άντεχα και δεν υπήρχε περίπτωση να καταφέρω να ζήσω μαζί του.

Ήταν ήδη κακό που ήταν ο γιος του νέου συζύγου της μαμάς μου,αλλά μετά από ό,τι συνέβη η ενόχληση μου έφτασα σε επίπεδο στρατόσφαιρας.

Αυτός ήταν το τέλειο αξιαγάπητο αγόρι που μου είχε πει η μαμά μου;
Μισούσα τον τρόπο που μου μιλούσε,που με κοιτούσε.
Λες και ήταν καλύτερος από μένα επειδή είχε λεφτά.

Μου έριξε μια μάτια από πάνω μέχρι κάτω και μετά γέλασε...γέλασε μπροστά στα μούτρα μου.

Κοπάνησα την πόρτα πίσω μου και μπήκα στο δωμάτιο μου,όμως το μέρος ήταν τόσο μεγάλο που κανείς δεν μπορούσε να με ακούσει.

Έξω ήταν νύχτα και δύσκολα έμπαινε φως στο δωμάτιο μου.

Στο σκοτάδι,η θάλασσα ήταν μαύρη και δεν μπορούσα να διακρίνω τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον ουρανό και τη θάλασσα.
Αγχωμένη,άναψα βιαστικά το φως.
Πήγα κατευθείαν στο κρεβάτι,πήδηξα σε αυτό και έβλεπα τα δοκάρια στο ταβάνι.

Τέλος πάντων,έπρεπε να πάω στο δείπνο με αυτούς.
Δεν είχε συνειδητοποιήσει η μαμά μου ότι το τελευταίο πράγμα που ήθελα τώρα ήταν να περιβάλλομαι από ανθρώπους;

Ήθελα να μείνω μόνη,να ξεκουραστώ,να επεξεργαστώ όλες τις αλλαγές στη ζωή μου,να τις δεχτώ και να μάθω να ζω με αυτές,αν και βαθιά μέσα μου ήξερα ότι ήταν αδύνατο.

Άρπαξα το κινητό μου και αναρωτήθηκα άμα έπρεπε να πάρω το αγόρι μου,τον Νταν.Δεν ήθελα να ανησυχήσει ακούγοντας την δυσαρέσκεια στην φωνή μου.
Βρισκόμουν στην Καλιφόρνια μόνο μια ώρα και ήδη μου έλειπε.

Δέκα λεπτά αργότερα,η μαμά μου ήρθε στο δωμάτιο.Τουλάχιστον χτύπησε πρώτα και μετά μπήκε μέσα παρόλο που δεν απάντησα.

"Νόα,σε δεκαπέντε λεπτά πρέπει να είμαστε κάτω."είπε υπομονετικά.

"Το λες έτσι σαν να χρειάζεται μιάμιση ώρα για να κατέβουμε τις σκάλες."απάντησα ενώ καθόμουν στο κρεβάτι.

Η μαμά μου είχε αφήσει κάτω τα ξανθά μαλλιά της και τα είχε χτενίσει.Φαινόταν πολύ κομψή.
Δεν είμαστε εδώ ούτε δυο ώρες και ήδη μοιάζει διαφορετικός άνθρωπος.