46.Νικ

50 4 0
                                    

Είχα απελπιστεί.Δεν μπορούσα να αντέξω την πίεση ούτε λεπτό παραπάνω.

Αυτός ο φόβος που με έκαιγε μέσα μου ήταν τόσο έντονος που ήθελα να ξεριζώσω την καρδιά μου για να μην πονάει.

Κάτι θα υπήρχε να κάνω:δεν μπορούσαμε να αφήσουμε αυτό το μπάσταρδο να πάρει πολύ απλά τα λίτρα και πιθανόν να μην μας δώσει καν πίσω τη Νόα.

Σίγουρα υπήρχε κάτι που δεν είχα σκεφτεί,μια λεπτομέρεια,αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ποια.

Σε μια ώρα θα ξημέρωνε,και δεν ήμουν σίγουρος αν μπορούσα να κρατήσω τον εαυτό μου από το να πάω να την ψάξω μόνος μου στην πόλη.

Το σπίτι μου ήταν γεμάτο ανθρώπους και κανείς από αυτούς δεν φαινόταν να ξέρει τι να κάνει στη συνέχεια.

Κάποιοι είπαν να πάει ο πατέρας μου μόνος του να δώσει τα λεφτά με την αστυνομία να τον ακολουθεί πίσω του.Αλλά αν το μπάσταρδο,ο πατέρας της Νόα,το έπαιρνε χαμπάρι και έκανε κάτι σε εκείνη;

Ήταν άρρωστος στο μυαλό:διέσχισε μια ολόκληρη ήπειρο για να απαγάγει την κόρη του και να ζητήσει λίτρα.

Μάλλον δεν υπήρχε τίποτα για το οποίο δεν ήταν ικανός να κάνει.

Σηκώθηκα από την καρέκλα στο γραφείο του μπαμπά μου και πήγα πάνω.Ήθελα να ήμουν κοντά σε κάτι που είδε αγγίξει η Νόα,να μυρισω τα ρούχα της,να βρίσκομαι στο δωμάτιο της.

Είχα φοβηθεί τόσο πολύ,που θα έδινα μέχρι και τη ζωή μου για να ξέρω πως είναι καλά.

Όταν άνοιξα την πόρτα,είδα τη μητέρα της.

Τα μάτια της ήταν πρησμένα ,από το τόσο κλάμα που είχε ρίξει,και είχε πάρει αγκαλιά ένα φούτερ που η Νόα είχε φορέσει χιλιάδες φορές.

Είχε το λογότυπο του Dodgers πάνω του.

Δεν ήξερα γιατί στο διάολο το είχε,δεν ήταν καν από εδώ,όμως ήταν η Νόα:παράξενη,τέλεια.

Και γαμώ,την αγαπούσα.Αν κάτι της συνέβαινε δεν ξέρω πως θα συνέχιζα να ζω.

Η Ραφαέλα ξεκόλλησε τα μάτια της απο το παράθυρο που κοιτούσε,και για μια στιγμή,τα μάτια της έλαμψαν.

"Ξέρω τι μου κρύβετε."είπε χωρίς κανένα ίχνος αισθήματος.

Σταμάτησα,χωρίς να είμαι σίγουρος πως να απαντήσω.

"Δεν ξέρω ποια είναι τα συναισθήματα σου για εκείνη Νίκολας,αλλά η Νόα είναι η ζωή μου.Έχει υποφέρει αρκετά.Δεν την αξίζει ό,τι της συμβαίνει."έφερε το χέρι στο στόμα της για να σωπάσει τους λυγμούς της.

Το λάθος μου (Culpables #1)~Υπό διόρθωσηWhere stories live. Discover now