Το λάθος μου (Culpables #1)~Υπό διόρθωση

1.Νόα

Καθώς κατέβαζα το παράθυρο του αυτοκινήτου της μητέρας μου,δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι τι μου επιφύλασσε η επόμενη κολασμένη χρονιά.
Δεν μπορούσα να σταματήσω να ρωτάω τον εαυτό μου πώς καταλήξαμε έτσι,να αφήνουμε το σπίτι μας για να πάμε στην Καλιφόρνια.

Τρεις μήνες πέρασαν από το τότε που έλαβα τα απαίσια νέα,ότι η ζωή μου θα άλλαζε για πάντα,τα ίδια νέα που με έκαναν να κλαίω κάθε βράδυ,να κλαίω και να οδύρομαι σαν να είμαι έντεκα χρόνων αντί για δεκαεφτά.

Αλλά τι να έκανα;Δεν ήμουν ενήλικη.Είχα έντεκα μήνες,τρεις εβδομάδες και δυο μέρες μέχρι να γίνω δεκαοχτώ,να φύγω για το πανεπιστήμιο,αρκετά μακριά από μια μητέρα που σκεφτόταν μόνο τον εαυτό της,μακριά από τους ξένους που θα κατέληγα να μείνω μαζί,γιατί από τώρα θα έπρεπε να μοιράζομαι τη ζωή μου με δυο ανθρώπους που δεν ήξερα τίποτα για αυτούς-δυο άνδρες που θα έκαναν την κατάσταση χειρότερη.

"Μπορείς να το σταματήσεις αυτό;Μου σπας τα νεύρα."είπε η μαμά μου καθώς έβαζε το κλειδί στη μηχανή για να ξεκινήσει το αυτοκίνητο.

"Πολλά πράγματα που κάνεις μου σπάνε τα νεύρα,αλλά πρέπει να το ανεχτώ και να σκάσω"της φώναξα.

Ο δυνατός αναστεναγμός που άκουσα έπειτα από αυτό ήταν τόσο συνηθισμένος που ούτε καν με εξέπληξε.

Πώς με έπεισε να το κάνω αυτό;Δεν νοιάστηκε για τα συναισθήματα μου;Φυσικά και νοιάζομαι , μου είπε καθώς αποχωριζόμουν την αγαπημένη μου πόλη.

Έξι χρόνια έχουν περάσει από τότε που οι γονείς μου χώρισαν-και τίποτα σχετικά με το διαζύγιο τους δεν ήταν συναινετικό,πόσο μάλλον φιλικό.
Ήταν απίστευτα τραυματικό,αλλά στο τέλος το ξεπέρασα ή ,τουλάχιστον,...προσπαθούσα να το ξεπεράσω .

Ήταν πολύ δύσκολο για μένα να προσαρμοστώ σε αυτή την αλλαγή.Φοβόμουν τους ξένους. Δεν είμαι συνεσταλμένη, αλλά είμαι συγκρατημένη για την ιδιωτική μου ζωή και το να μοιράζομαι είκοσι τέσσερις ώρες την ημέρα με δύο άτομα που σχεδόν δεν ήξερα με έκαναν τόσο ανήσυχη, που ήθελα να βγω από το αυτοκίνητο και να κάνω εμετό.

"Ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί δεν με άφησες να μείνω"της είπα ,προσπαθώντας να την πείσω μια τελευταία φορά.
"Δεν είμαι μικρό παιδί. Ξέρω πως να φροντίζω τον εαυτό μου και του χρόνου θα πάω πανεπιστήμιο, τότε θα ζω μόνη μου σε μια άλλη χώρα.Ουσιαστικά είναι το ίδιο πράγμα"υποστήριξα με σκοπό να με κοιτάξει και να καταλάβει πως ό,τι λέω είναι αλήθεια.