Το λάθος μου (Culpables #1)~Υπό διόρθωση

49.Νόα

Όταν άνοιξα τα μάτια μου,ήμουν σε ένα κρεβάτι στο νοσοκομείο.Το κεφάλι και το πρόσωπο μου πονούσε,αλλά το μυαλό μου χαλάρωσε όταν είδα ποιος ήταν εκεί μαζί μου.

"Επιτέλους,ξύπνησες!"αναφώνησε ο Νίκολας,φιλώντας το χέρι μου,το οποίο κρατούσε.

"Τι συνέβη;"ρώτησα,δεν είχα ιδέα πώς κατέληξα εδώ.

"Λιποθύμησες."είπε,τα ανήσυχα μάτια του με κοιτούσαν συνεχώς.

"Οι γιατροί είπαν πως ήταν ψυχολογική εξάντληση.Σου έδωσαν κάτι χάπια.Ήσουν τελείως εξαντλημένη."

Έγνεψα,προσπαθώντας να προσαρμοστώ στο περιβάλλον.Θυμήθηκα τι συνέβη,η απαγωγή, τα χτυπήματα που είχα δεχτεί από τον πατέρα μου και τον Ρόνι, τη στιγμή που νόμιζα ότι ο πατέρας μου με είχε πυροβολήσει, όταν είχε πέσει αιμόφυρτος στο έδαφος...

"Τι του συνέβη;"ρωτησα.

Ο Νίκολας κατάλαβε αμέσως τι εννοούσα.

Ξεφύσησε κάνοντας μια παύση και μετά μίλησε.

"Δεν τα κατάφερε Νόα...Η σφαίρα πέτυχε την καρδιά του.Πέθανε πριν πάει στο νοσοκομείο."

Ήταν παράξενο.Ίσως κάτι υπήρχε μέσα μου που έσπασε,αλλά δεν ένιωθα τίποτα,απολύτως τίποτα.Μόνο μια ανακούφιση,άπειρη ανακούφιση και ένα βάρος να φεύγει από το στήθος μου.

Ένα βάρος που κουβαλούσα σχεδόν μια δεκαετία.

"Όλα τελείωσαν."είπε ο Νικ,σηκώθηκε από την καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι μου και έφερε το πρόσωπο του κοντά στο δικό μου.

"Κανείς δεν θα σε πειράξει ξανά.Θα σε προσέχω Νόα."

Ένιωσα τα μάτια μου να υγραίνουν.

"Ποτέ δεν πίστευα πως τα πράγματα θα κατέληγαν έτσι.Ποτέ δεν πίστευα πως θα ευχαριστούσα τον Θεό που ένωσε τους γονείς μας.Δυο μήνες πριν,όλα όσο αντιπροσώπευες ήταν σκέτη κόλαση για μένα.Και τώρα..."

Σηκώθηκα στα γόνατα πάνω στο κρεβάτι και άγγιξα το πρόσωπο του και εκείνος τύλιξε τα χέρια του γύρω από τη μέση μου.

"Σε αγαπώ Νικ.Σε αγαπώ σαν τρελή."

Τα χείλη του φίλησαν τα δικά μου,απαλά αλλά με την απόλυτη δύναμη της αγάπης που είχε δημιουργηθεί ανάμεσα μας.

Το είδος της αγάπης που υπήρχε μόνο μια φορά στη ζωή,την αγάπη που άγγιζε την καρδιά σου και δε σε άφηνε ποτέ,την αγάπη που δεν συγκρινόταν με τίποτα άλλο, μια αγάπη που αναζητούσαμε, μια αγάπη που μπορεί και να μισούσαμε, αλλά που μας έκανε ζωντανούς, που μας έκανε να χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον, που μας μετέτρεψε σε κάτι που ο άλλος δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτό... την αγάπη που μόλις είχα βρει.