Το λάθος μου (Culpables #1)~Υπό διόρθωση

38.Νικ

Όταν πήγα στο σχολείο ένιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.Δεν ήξερα αν ήταν το ένστικτο,η λεπτή φωνούλα στο μυαλό μου,αλλά βγήκα από το αμάξι και κατευθύνθηκα κατευθείαν προς τις περιφράξεις.

Υπήρχαν πολλά παιδιά που στέκονταν γύρω από τις εγκαταστάσεις του γυμναστηρίου,οπότε πήγα προς αυτή την κατεύθυνση.

Τα μάτια των ανθρώπων γούρλωσαν όταν με είδαν να εμφανίζομαι εκεί.

Κάποιοι σκουντούσαν ο ένας τον άλλο με τους αγκώνες τους και έδειχναν προς εμένα.

Η Γένα και ο Λαιόν περπατούσαν στις κερκίδες γύρω από τον στίβο με κατεύθυνση προς την πισίνα.

"Τι κάνεις εδώ;"με ρώτησε ο Λαιόν.

"Έχεις δει τη Νόα;"ρώτησα.Είχα ένα κακό προαίσθημα.

Η Γένα ξεφύσησε.

"Την άφησα μέσα πριν από ένα τέταρτο."

Γύρισα και άρχισα να περπατάω με αυτούς από πίσω μου σε κοντινή απόσταση.

Παρά την έκπληξη όσων με είδαν μέσα, τα μόνα πράγματα που διείσδυσαν στην αντίληψή μου ήταν οι κραυγές που έρχονταν από το πίσω μέρος του δωματίου.

Ήταν ανατριχιαστικές. Ήμουν τόσο τρομοκρατημένος, που έχασα τον έλεγχο.

"Πού είναι;"φωναξα,ακολουθώντας τα ουρλιαχτά της μέσα από την ντουλάπα.

Ήταν μέσα.Την κλείδωσαν και εκείνη έκλαιγε χτυπώντας με μανία για να βγει έξω.

"Βγάλτε με από δω μέσα!"

Προσπαθώντας να διατηρήσω την ψυχραιμία μου, τράβηξα την πόρτα, αλλά δεν άνοιγε και γύρισα πίσω, πιο θυμωμένος από ποτέ στη ζωή μου.

"Ποιος στο διάολο έχει το γαμημένο το κλειδί;"

Όλοι γύρω μου έδειχναν αμήχανοι καθώς η Νόα συνέχιζε να ουρλιάζει. Τρομοκρατημένη, η Κάσι εμφανίστηκε ξαφνικά και άπλωσε το χέρι της με το κλειδί.

Το άρπαξα τόσο γρήγορα, που παραλίγο να της κόψω τα δάχτυλα.

"Ήταν απλά ένα..."

"Σκάσε", είπα, ξεκλειδώνοντας την πόρτα.

Κατάφερα να δω τη Νόα  μόνο για ένα δευτερόλεπτο πριν περάσει τα χέρια της γύρω μου και έθαψε το πρόσωπό της στην κλείδα μου, κλαίγοντας με λυγμούς και συσπάσεις από τον τρόμο.

Η Νόα  έκλαιγε... έκλαιγε.

Από τότε που τη γνώρισα, δεν την είχα δει ποτέ να χύνει ούτε ένα δάκρυ, ούτε όταν την είχε απατήσει ο φίλος της, ούτε όταν είχαμε τσακωθεί στις Μπαχάμες, ούτε όταν είχε θυμώσει με τη μητέρα της, ούτε καν όταν την είχα αφήσει στην άκρη του δρόμου.