Το λάθος μου (Culpables #1)~Υπό διόρθωση

45.Νόα

Ξύπνησα ζαβλακωμένη και με έναν τρομερό πονοκέφαλο.Το μόνο που μπορούσα να δω γύρω μου ήταν ένα αχνό κόκκινο φως.

Στο δωμάτιο που με κρατούσαν δεν υπήρχε τίποτα άλλο εκτός από το κρεβάτι που ήμουν ξαπλωμένη και μια καρέκλα στη γωνία.

Η μυρωδιά ήταν απαίσια,σαν κάτουρο αρουραίου.Μουσική ερχόταν απέξω ,όπως σε ένα κλαμπ, που καθιστούσε αδύνατο να ακούσω οτιδήποτε άλλο εκτός από την επιταχυνόμενη αναπνοή μου και το γρήγορο χτύπημα της καρδιάς μου.

Όταν συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί άρχισα να πανικοβάλλομαι.Ένα οικείο σφύριγμα ηρθε στα αυτιά μου,και υπόσχομαι πως μπορούσα να ακούσω το αίμα να βράζει μέσα μου.

Είχα μια πικρή γεύση στο στομα μου,και πέθαινα για ένα ποτήρι νερό.

Με ό,τι και να με είχαν ναρκώσει ακόμη με επηρέαζε.

Σηκώθηκα και άκουσα τον ήχο των αλυσίδων:το ένα χέρι μου ήταν κολλημένο στον τοίχο.

Προσπάθησα να το βγάλω,αλλά μάταια.

Προσπαθώντας να ηρεμήσω,σκέφτηκα πώς θα μπορούσα να αποδρασω.

Ποτέ δεν βρήκα το κινητό μο,για να μπορέσω να επικοινωνήσω με κάποιον.

Αυτό που με τρόμαζε περισσότερο ήταν πως γνώριζα ότι ο πατέρας μου ήταν πίσω από όλα αυτά.

Δεν ήταν δυνατόν.Ο πατέρας μου ήταν στη φυλακή,και ακόμη και αν έβγαινε,ήταν γελοίο να φανταστώ πως το πρώτο πραγμα που θα έκανε ήταν να ψάξει εμένα και τη μητέρα μου και να με απαγάγει.

Αλλά αυτό είχε κανει.

Τραβούσα και τραβούσα την αλυσίδα, κάνοντας φασαρία, μισώντας τα δάκρυα που θόλωναν τα μάτια μου.

Πώς ήμουν τόσο ηλίθια; Γιατί δεν πήρα στα σοβαρά αυτές τις απειλές; Γιατί δεν το είχα πει στον Νίκολας;

Νικ.

Θα είχε τρελαθεί εκείνη την ώρα και θα κατηγορούσε τον εαυτό του για όλα.Θα έδινα τα πάντα για να γυρίσω το χρόνο πίσω και να εμένα δίπλα του αντί για να φύγω από το σπίτι μόνη.

Όταν οι άνθρωποι βρίσκονταν σε ακραίες καταστάσεις, πάντα σκεφτόμασταν τα πράγματα που θα θέλαμε να είχαμε πει στους ανθρώπους που αγαπάμε ή πόσο ηλίθιοι ήμασταν που ανησυχούσαμε για ηλίθια μικροπράγματα τώρα που ξέραμε πόσο επικίνδυνη μπορεί να είναι η ζωή στην πραγματικότητα. Με είχαν απαγάγει.

Αυτό ήταν κάτι για το οποίο έπρεπε να ανησυχούμε πραγματικά.

Άκουσα κάποιον να ανοίγει την πόρτα και εμφανίστηκε ο Ρόνι, κάνοντάς με να τρέμω από την κορυφή ως τα νύχια.