Keep me close

30. Ufasz mi?

#keepmecloseap

Coralie

Do końca dnia chodzę jak w transie. Przetwarzam ciągle w myślach to, co usłyszeliśmy, i co chwila zalewają mnie złość, niedowierzanie, oburzenie i niepokój. Staram się skupiać na zajęciach, bo naprawdę nie mogę sobie pozwolić na żadne potknięcie, już i tak ledwo, ledwo udało mi się uniknąć wyprzedzenia przez Jaspera w rankingu, ale bolesny okres, niewyspanie i skołowanie robią swoje. Jedyny plus jest taki, że nikt nie wywołuje mnie do odpowiedzi.

Udaje mi się przetrwać ten dzień, a nawet zmianę na zmywaku, lecz na myśl o powrocie do nauki chce mi się płakać. Tak samo jak na wspomnienie tego okropnego materaca. Wiem, że Payton i Layla próbują pomóc, więc staram się nie narzekać, ale w te dni potrzebuję bardziej niż zwykle po prostu wygodnego łóżka.

– Coralie! – słyszę za plecami po opuszczeniu stołówki.

Jasper powiedział, że będzie tu gdzieś na mnie czekał, ale nie widzę go w zasięgu wzroku, co dziwnie mi przeszkadza. Chyba zaczęłam się przyzwyczajać do tego, że jest obok.

– Pani Green – rzucam do pielęgniarki i zmuszam się do uśmiechu. – Dobry wieczór.

– Jak się czujesz? – pyta z troską kobieta. – Sypiasz nadal lepiej?

Mogłabym się nabrać na jej ton, gdybym nie usłyszała rozmowy Wilburna i Pearce'a. Nie wiem w sumie, co mnie bardziej szokuje. To, że Pearce jedynie udaje dobrotliwego, nieco fajtłapowatego mężczyznę, a tak naprawdę jest przebiegłym gnojem, czy to, że ona, z jej zawodem, słucha go i prawdopodobnie będzie chciała wcisnąć mi jakieś leki.

– Tak, te tabletki są świetne – kłamię.

Nie mówiłam jej przecież, że muszę je odstawić. Zaczęłaby pytać, jak w takim razie sypiam, co się dzieje i jeszcze odkryła, że nie byłam w swoim pokoju przez żadną z ostatnich nocy.

– A jak się ogólnie czujesz? – dopytuje.

Wielokrotnie w ciągu ostatnich lat zgłaszałam się do niej z bólami menstruacyjnymi, które czasem bywały serio nie do zniesienia, więc kiwa ze współczuciem głową, gdy odpieram:

– Dość słabo, znów boli mnie brzuch przez okres i jestem jakaś zmęczona. Ale to nic.

– Nasz lekarz dał mi dla ciebie tabletki – oznajmia. – Właśnie dlatego cię szukałam, wiedziałam, że możesz ich potrzebować. Powinny pomóc na ból i nieco cię uspokoić, pomóc lepiej sypiać. Powinnaś je wypróbować.

Patrzę jej w oczy.

– Czy moja mama o tym wie?

Kobieta odchrząkuje.

– Po co ją kłopotać zwykłymi pastylkami na ból?

Mam ochotę nią potrząsnąć. Ona naprawdę, bez żadnej konsultacji z odpowiednim specjalistą, chce mi podać jakieś psychotropy, bo Pearce jej kazał mnie uspokoić? Nie wierzę w to po prostu.

– No tak. Mama jest bardzo zajęta – odpieram, a Green rozluźnia ramiona. – Jak stosować te tabletki?

Tłumaczy mi wszystko, zapewnia że mogę je brać z nasennymi i daje całe opakowanie, bez nazwy na nim. Żebym nie mogła tego sprawdzić.

– Dziękuję, proszę pani. Dziękuję, że tak się pani o mnie troszczy – rzucam.

To chyba nieco ją peszy, bo kobieta przypomina o dawkach i pospiesznie odchodzi. Zaciskam wtedy palce na opakowaniu, odprowadzając ją wzrokiem. Po sekundzie odwracam się szybko przez ramię, akurat by zobaczyć Jaspera, który wychodzi zza rogu.