Kanıt| gay

18

Bazen bazı anlar olur ve bu anlar zihnimize bir çivinin çekiçle taşa kazınması gibi kazınır.

Tam şu an bana yaklaşan yüzü, bir şekilde ısısını bana temas etmeden hissettirebilen bedeni, alfasının o heyecanı ve omegamın içimde put kesilmesini asla unutmayacaktım.

Ama en çokta içimdeki o  nereden geldiğini bilmediğim isteği...

Ruh eşi olmak böyle bir şey miydi? Temas etmese bile bir bakışıyla kalbim mutluluktan ve tatminden patlayacakmış gibi hissediyordum. Odaya girdiğimde sıcaktan bunalarak çıkardığım eldivenler yüzünden izler ortadaydı. Onlara yaptığı minik temasla bile tatlı tatlı sızlıyorlardı.

Beni rahatsız eden alfa nefretim bu karşındaki adama işlemiyordu. Çünkü onun da benim gibi heyecanlı, mutlu ve dikkatli hissettiğini biliyordum. Sanki iki direksiyonlu bir araba kullanıyorduk ama ikimizde yokuş aşağı düşmekten o kadar endişeleniyorduk ki zamanla birbirimize uyum sağlayarak ilerlemeyi başarmıştık.

Çabasını görüyordum ve beni konfor alanımdan çıkarmadan kendisini konfor alanımın bir parçası haline getirmesi beni mest ediyordu.

Çünkü kimse ruh eşinin bu denli dibindeyken ve ona feromonlarıyla istediği şeyi yaptırabilecekken onun hamle yapmasını beklemez bu kadar dikkatli olamazdı.

Ama iradesi buradaydı işte. Yüzü dibime yakın da olsa, birbirimizin nefeslerini de soluyor olsak beni bekliyordu, hazır olmamı.

Nedenini bilmediğim bir şekilde içimde teslim olmaya karşı duyduğum korkular vardı.

Bu an çok gerçekti evet ancak korkum da bir o kadar büyüktü.

Ya hepsi rolse? Ya her şey sadece istediğini elde edip sonra yüzüstü bırakmaya dahalı bir plansa?

Ama insani endişelerden bir haber olan omegam içimde bu korkunun aksine mutlulukla ona temas etmemi beklerken ana kapılmamak zordu.

Çelişki içindeydim ve sanki bunu hissetmiş gibi yüzünü geri çekti. Ancak havada duran ellerimi yavaşça kucağına çekerek ruh eşi izlerimi okşadı.

"Sakin ol." Dedi sadece. Bayık bakışları ciddileşmişti. "Biraz hızlı oldu biliyorum, özür dilerim."

Bir taraftan ona inanmak isteyen omegam bir taraftan kimseye güvenmememi sağlayan geçmiş tecrübelerim beni sıkıştırırken bunu anlayarak geri çekilmesi anlayışından bir kez daha etkilenmeme sebep oldu.

İzlerimi okşayaran iri eller o kadar rahat hissettiriyordu ki kötü ruh halim saniyeler içinde düzelmişti bile.

"Önemli değil, ben sadece." Devamını bir türlü getiremedim. Endişeden ölüyor teslim olmaktan korkuyordum. Ona anlatmak istemiyor sadece emin olmak istiyordum.

"Eymen, sen benim omegamsın." Gözlerimin tam içine bakarak dile getirdiği bu gerçek karnıma tekme yemişim gibi hissettirdi.

Sonra bir elimi bırakıp öbürünün bilek kısmını açtı. Orada olan ruh eşi izini o geceden sonra ilk kez görüyordum. Ellerimden birini alarak ize götürdü.

"Ve ben de senin alfanım." Parmak uçlarım ize temas eder etmez kasıldığını gördüm ama saniyeler içinde gevşedi ve alfasının mutluluğunu hissettim.

Gerçeği dile getirirken çekinmiyor ve sabırlı olacağını söylüyordu. Nasıl bu kadar anlayışlı olabilirdi?

O da bir alfaydı Alp de bir alfaydı ama ikisi arasındaki o dağlar kadar fark artık bana o kadar ağır geliyordu ki tutunduğum nefretimin bir buz gibi elimin içinde eridiğini hissediyordum.

"Benim eve gitmem gerek." Kaçma içgüdüsü şimdilik bana daha iyi hissettirecekti.

Ama inkar edemeyeceğim bir yakınlığımız olduğunun farkındaydım.

Alelacele eldivenleri giyip bilgisayarımı kapattım. Çantamı da aldığımda gitmek için harekete geçtim.

Alfam üzüldü. Lütfen onu artık üzme.

Omegamın çaresiz sesi odadan çıkmak üzere olan beni durdurduğunda dudaklarımı ısırarak camdan yansımasına baktım.

Yüzü düşmüştü.

Eğer durup düşünürsem asla yapmayacağımı bildiğimden hızla arkamı döndüm. Ani hareketim onu ürkütse de sertçe yeri döver gibi adımlar atarak yaklaştım ve eğildim.

İki yanağına da öpücük kondurup, "Yarın görüşürüz." Diyerek aynı hızla odadan çıktığımda onun, alfasının ve hatta omegamın bile şaşkınlık içinde kaldığını hissediyordum.

Güzel şeyler geliyor ama önce Eymen'in bu alfa nefretini ortadan kaldırmamız lazım ki Ali asaf için ilerlemek kolay olsun