Bir yıl önce sosyal medya, pr pozisyonunda Galatasaray Spor Klübüne işe giren İdil, hakkında dönen iddiadan tamamen habersizdir.
*bu kurgudaki karakter ve olaylar tamamen bir hayal ürünüdür. hiçbir satırı hiçbir şekilde gerçeği yansıtmamaktadır.*
...
*bu hikayede geçen tüm olay ve karakterler tamamen hayal ürünüdür. adı geçen hiçbir futbolcuyu karalamak,hakaret etmek söz konusu değildir.bunu göz önünde bulundurarak okursanız, sevinirim.*
*dip not: okuyacağınız bazı repliklerde italik yazılan yerleri fransızcaymış gibi düşünebiliriz.
•
instagram, @idilkaran.23 hikaye reposted.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
@theoronaldx, ✨
•••
Kaza anından iki saat önce,
• İdil.
"Hoş geldiniz!" Ajax futbol takımının beş oyuncusu, gülümseyerek bizi karşıladı. Kalbim hızla atıyordu, yıllar geçmiş olmasına rağmen bu ortamlara hâlâ alışamamıştım. Göz teması kurduğumda, içimde bir heyecan dalgası yükseldi, ellerim hafifçe titredi.
Theo, her biriyle el sıkışırken beni işaret etti. "Sizi İdil ile tanıştırmak istiyorum," dedi, gururlu bir sesle. "İdil, Ajax'ın eski PR danışmanı ve tabii ki takımımızın daimi göz bebeği."
O an gözler üzerime çevrildiğinde, sıcaklık yüzüme yayıldı. Hafif bir utançla başımı salladım, tanıtılmak her zaman garip hissettirmiştir, özellikle bu kadar ilgi odağı olduğunuzda.
"Sonunda tanışabildik," dedi Jay, gülümseyerek elini uzattı. "Theo senden çok bahsetmişti."
Onun sıcak tavrına karşılık vererek, "Memnun oldum," dedim. "Her şey gerçekten harika görünüyor."
Sohbet hızla akıp gidiyordu. Ajax oyuncuları, sohbeti doğal bir şekilde yönlendiriyor, Theo ise onların arasında kendinden emin bir şekilde duruyordu. Aramızdaki atmosfer dostane ve rahattı, ama içimde hala hafif bir huzursuzluk vardı.
"Şu an Galatasaray'da çalışıyormuşsun, değil mi?" diye sordu Owen, yüzünde meraklı bir ifade ile. Soru basit bir merak gibi görünüyordu, ama içimde bir şeylerin yanlış olduğunu hissettim. Karnıma bir sancı saplandı, evimi özlemiş gibi hissettim. İstanbul, bu andan çok uzak gibi görünüyordu.
"Şu anlık ara verdim diyelim," diye cevapladım, başımdaki ağırlığı gizlemeye çalışarak. Cümleleri söylerken dudaklarımın kıvrıldığı hafif gülümsemenin arkasında hissettiğim boşluğu saklamaya çalışıyordum. Gerçek şu ki, İstanbul'dan ve işimden uzak kalmak beni her gün biraz daha tüketiyordu.
Owen'ın yüzünde kurnaz bir gülümseme belirdi. "Buraya dönmeyi mi düşünüyorsun yoksa? Eski aşklar tekrar mı başlıyor?"
