Bir yıl önce sosyal medya, pr pozisyonunda Galatasaray Spor Klübüne işe giren İdil, hakkında dönen iddiadan tamamen habersizdir.
*bu kurgudaki karakter ve olaylar tamamen bir hayal ürünüdür. hiçbir satırı hiçbir şekilde gerçeği yansıtmamaktadır.*
...
*bu hikayede geçen tüm olay ve karakterler tamamen hayal ürünüdür. adı geçen hiçbir futbolcuyu karalamak,hakaret etmek söz konusu değildir.bunu göz önünde bulundurarak okursanız, sevinirim.*
ayhan ailesini okumaya hazır mıyız?
•••
•İdil.
Bir ay sonra,
@idilayhan.23
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
uyumayı seviyoruz. 🦁 @kaanayhan, @iamberkankutlu ve diğerleri beğendi.
@kaanayhan : ben de sizi seviyorum🤍 ↪️idilayhan.23: biz de seni seviyoruz babası 🫶🏼
@iamberkankutlu: dayısı kurban olsun 🧿 ↪️idilayhan.23: dayımızz 🥰 ↪️kaanayhan : çocuğumu sal Berkan.
diğer yorumları gör.
•••
Göz kapaklarım artık uykusuzluktan kapanıyordu, ama Atlas kucağımda, inatla uyumamaya direniyordu. Küçücük bedeni giderek ağırlaşıyor, ellerimle onu nazikçe ileri geri sallarken omuzlarıma çöken yorgunluk ve çaresizlik hissi de büyüyordu. Uyuması için ona yumuşak bir sesle ninni mırıldandım, ama dudaklarımdan dökülen her nota biraz daha kısık, biraz daha yorgun çıkıyordu.
Atlas bir anlığına gözlerini kapar gibi yaptı, ama sonra yeniden huzursuzca kıpırdandı. Artık çaresiz hissediyordum, gözlerim doldu, içimde kendime karşı büyüyen bir kırgınlıkla istemsizce yaşlar süzüldü yanaklarımdan. O küçücük ellerini tutarken bile, ona yetemediğimi düşünmek içimi kemiriyordu. Sanki ne yaparsam yapayım, onun ihtiyaçlarını tam olarak karşılayamıyordum. Kendimi bu düşüncelere kaptırmışken, bir anda odanın kapısı yavaşça açıldı.
"Güzelim?" Kaan'ın sesi endişeliydi. Gözyaşlarımı silmeye çalıştım ama saklayamadım; yorgun ve kırılgan halim onu daha kapıdan görür görmez etkiledi.
Kaan, antrenmandan yeni dönmüştü. Üstündeki spor kıyafetleri hâlâ terliydi, ama beni bu halde gördüğünde hiçbir şey umurunda olmamış gibi yanıma geldi. Bir an bile tereddüt etmeden kollarını omuzlarıma doladı, ellerini yavaşça sırtımda gezdirmeye başladı.
"Hey, buradayım," dedi yumuşak bir sesle. Sesi, bütün kırılganlıklarımı sarıp sarmalayan bir şefkat doluydu.
Gözlerim dolmuş, ağzımdan fısıltı gibi dökülmüştü: "Çok kötü bir anneyim... Yapamıyorum," dedim, hıçkırıklar arasında. "Kahretsin, yapamıyorum..."
