𝗞𝗜𝗦𝗔𝗦 (Tamamlandı)

FİNAL

Her hikaye bir yolculuk, ve sizler bu yolculukta benimle oldunuz. Her karakterin duygularında, her anın heyecanında benimle birlikte yol aldınız. Desteklerinizle, düşüncelerinizle bu serüveni daha anlamlı kıldınız. Bu son bölümü yazarken, her birinizin burada olduğunu hissederek yazıyorum. Teşekkürler, bu yolculuk bizim için unutulmaz oldu. İyi okumalar ❣️

⚡34.BÖLÜM⚡

Üstüm başım sırılsıklam, nefes nefese uçurumun kenarına vardığımda, yağmur, içimdeki kasveti gökyüzüne taşıyor gibiydi.

Etrafıma bakındım; her yeri kaplayan o ağır çaresizlik hissi, göğsümde ezici bir yük gibi bastırıyordu. Sessizlik öylesine derindi ki, sanki çevremdeki dünya, acımasız bir boşluk içinde kaybolmuştu. Hiçbir ses, hiçbir iz yoktu. Kalbimde filizlenen korku, içimde hızla büyüyerek bir yangına dönüştü.

Uçurumun tepesine çıktım, aşağıda dalgalar kayalıklara vurup geri çekiliyordu, denizin öfkesi adeta içimdeki kasvetle birleşmişti. Soğuk rüzgar yüzüme vururken bir ürpertiyle titredim, dizlerim zayıf düştü.

Bahri’nin Eslem’e zarar vermiş olma ihtimali zihnimde yankılandı. "Yoksa..." diye fısıldadım, sesim rüzgara karışarak kayboldu.

Bahri, Eslem'i buradan aşağı mı atmıştı? Bu kadar acımasız olabilir miydi? Kalbim, bu düşünceyle sıkışırken nefesim kesildi.

Korkumu bastırmak zorundaydım, her ihtimali değerlendirmeliydim. Derin bir nefes aldım ve uçurumdan atlayıp Eslem'i aramaya karar verdim.

Tam bir adım geri çekilmişken gözüm bir tahta parçasına ilişti. Uçurumun kenarında, eğreti duran bu tahta parçasının üstünde büyük harflerle "Eslem Yılmaz" yazıyordu. Altında bugünün tarihi kazınmıştı. Sanki önümde duran bir mezar taşıydı; soğuk ve tekinsiz.

Kanım çekildi; tüm bedenim boşluğa yuvarlanmış gibi ağırlaştı. Gözlerim donukça tahtaya kilitlenmişken, dünya küçücük bir noktaya daralmış, karanlığa gömülmüş gibiydi. Kulağımda, kanımın damarlarımdan çekilişini bile duyabiliyordum sanki.

Tahtanın altına bakmak… Bu düşünce zihnimi bir ok gibi delip geçti.

Eslem... O karanlıktan çok korkardı! Gözlerimi kırpmadan, dudaklarım titreyerek mırıldandım:

"Orada olamaz... Orada olmamalı."

Bahri, yoksa düşündüğüm şeyi yapmış mıydı? Bu acımasızlığı gerçekten göstermiş miydi? Nefesim düzensizce kesilirken, ellerim istemsizce yumruk oldu. Olanları reddetmek, hislerimi boğmaya çalışmak… Hepsi boşunaydı. İçimdeki korku, çaresizlikle birleşip bir buz kütlesi gibi büyüyordu.

Eslem, o tahta parçasının altına mı gömülmüştü? Gözlerim yavaşça yere kaydı. Dizlerimin bağı çözülmüş gibiydi, her şey bulanık ve çaresizdi.

Dizlerimin üstüne çökerek, kontrolsüzce toprağı kazmaya başladım. Parmaklarım ıslak ve ağırlaşmış toprağın içine girerken, taşlar, topraklar tırnaklarımın arasına doluyor ama acıyı umursamıyordum.

"Eslem, dayan! Lütfen... bırakma beni!"

Sesim, yüreğimi sıkıştıran çaresizlikle yankılanıyordu ama cevap yoktu. Islak toprak ellerimden kayarken, içimdeki umut da sanki her parça toprağa karışıp akıyordu.